بریده‌ کتاب‌های فاطمه استقامت

اگر در خیابان می دیدمش، هرگز باورم نمی شد که او روزی شهید می شود. شاید هر کس دیگری هم که جای من بود چنین خیالی می کرد‌‌. با خودش می گفت مگر می شود پسری که یقه پیراهنش را باز می گذارد و بوی عطرش محله را بر می دارد، بشود جوانترین شهید حرم؟

آنجایی که هم جهاد با دشمن و هم جهاد با نفس، در اعلی مرتبه آن تجلّی پیدا کرد، ماجرای عاشورا بود.

ابوسفیان. صبح دید که پیغمبر وضو می گیرد و مردم اطراف آن حضرت جمع شده اند تا قطرات آبی را که از صورت و دست ایشان می چکد، از یکدیگر برُبایند! گفت: من کسری و قیصر _این پادشاهان بزرگ و مقتدر دنیا_ را دیده ام؛ اما چنین عزتی در آنها ندیده ام.

اما هر کسی که "الّذینَ فی قُلُوبِهم مَرَض" است_یعنی در دل، بیماری دارد_ جزو منافقین نیست؛ گاهی مؤمن است، اما در دلش مرض هست. این مرض یعنی چه؟ یعنی ضعف های اخلاقی، شخصیتی، هوس رانی و میل به خودخواهی های گوناگون؛ که اگر جلویش را نگیری و خودت با آنها مبارزه نکنی، ایمان را از تو خواهد گرفت و تو را از درون پوک خواهد کرد‌. وقتی ایمان را از تو گرفت، دل تو بی ایمان و ظاهر تو باایمان است؛ آن وقت اسم چنین کسی منافق است.

"یُزَکّیهِم و یُعلِّمُهمُ الکِتابَ و الحِکمَه " "...پاکشان کند و کتاب و حکمتشان بیاموزد." سوره مبارکه آل عمران/ آیه ۱۶۴.

عنصر "مبارزه سیاسی حادّ" که خطِ ممتد زندگی ائمه هدی (علیهم السلام) را در طول ۲۵۰ سال تشکیل می دهد، در لابه لای روایات و احادیث و شرح حال های ناظر به جنبه های علمی و معنوی، گم شده.

پدر اصالت است! مادر ریشه است!

اما هادی مصداق واقعی همان حدیثی بود که می فرماید: مؤمن شادی هایش در چهره اش و حزن و اندوهش در درونش می باشد‌.

آن شب، بعد از ماجرای آتش زدن الاغ زبان بسته، در هوای گرم و شرجیِ طویله، کنار هم کِز کرده بودند که گت آقا با صورتی نحیف و لاغر با چشمانی محزون، با تاثّر خواند: _ بس می چکد از جام زمان رنگ دورویی، از مستی ما مانده همین کهنه سبویی.

از بعد از این اتّفاق بود که هر گاه طاقت کارگری از بی رحمی صاحب کوره که ارباب می خواندنش طاق می شد، به نجوا می گفت : _اللّهمَّ اشغل الظّالمینَ بالظّالمین

نگاه ها به زندگیِ طلبگی همیشه افراطی و تفریطی است. توی همان روستا که ساکن بودیم، بعضی ها حتی سلام مان را جواب نمی دادند‌. با نگاهشان گلایه هایشان از دولت و وضع موجود را در کسری از ثانیه بهمان منتقل می کردند‌. کسانی هم بودند که گاهی پا از گلیمِ لطف بیرون می گذاشتند و با محبت های مکررشان آدم را کلافه می کردند‌. ازمان تقاضای غذا و نمک تبرکی می کردند و کم مانده بود به عنوان امامزاده درِ خانه مان دخیل ببندند.

_پس این پولایی که از حوزه می گیری چی کار می کنی؟ سید خندید و گفت: 《می کنیم توی بالشت، می ذاریم زیر سرمون تا قوت قلبمون باشه!》

نه حاج طاهر و مناجات خوانی اش، نه پیرزن هایی که نمازشب می خواندند، نه ننه سهراب که حیاط را برای دیدن حضرت خضر جارو می زد، هیچ کدام نبودند.

نخل واقعا مثل آدم می مونه. نفس می کشه. اگر آب از سرش بگذره خفه میشه‌. نخل رو خدا برای امید مردم این منطقه آفرید. همیشه به واسطه دعا کردنش، دامنش پر از محصوله‌. از تک تک اعضاش میشه استفاده کرد و نمی میره، مگر اینکه بکشیش.

آن اطفال صغیر، جوشن کبیر می خواندند‌.

خدا را بعد از قسم به چهارده جگر گوشه اش، به آن ها قسم دادم: _الهی، به آینه هایی که در کنارم نشسته اند، العفو!