بریده‌ کتاب‌های A.S.Razavi

روابط انسانی‌ام خیلی ضغیف بود. یعنی اگر در همان جو آکادمیک جلو می‌رفتم احتمالا آدم خیلی گوشه‌گیر و توسری‌خوری می‌شدم. فهمیدم باهوش بودن فقط به مسئله ریاضی حل کردن و نمره بیست گرفتن و خوب تست زدن نیست! تعاملات انسانی هم جزء هوش به حساب می‌آید. آدم باید بتواند با بقیه خوب تعامل کند و کارهای اجرایی را مدیریت کند. برنامه‌ریزی کند و کارها را طبق برنامه هدایت کند.

کارهای تشکیلاتی باعث می‌شد توانمندی‌هایش به صورت متوازن رشد پیدا کند و از تبدیل شدن یه یک کاریکاتور ناموزون جان سالم به در ببرد. در مواجهه با کاستی‌ها و نواقص احساس مسئولیت می‌کرد و پیش از آن که دیگران را مقصر کند خودش را مکللف می‌دانست.

بچه‌های دانشگاه یکی‌یکی ویزایشان را مهر می‌کردند و می‌رفتند به سمت سرزمین فرصت‌ها! نه خبری از دیروز مملکتشان داشتند، نه شناختی از امروز آن، نه حتی اضطرابی برای فردایش. می‌رفتند مثلا به بشریت خدمت کنند. آن‌ها پای سفره مردم این مملکت بزرگ شده بودند.اما در بزنگاه مفید بودنشان هوای خدمت به بشریت به سرشان زده بود. اما واضح بود که خدمت به بشریت بیشتر رنگ و طعم بهانه داشت؛ بهانه‌ای برای درزگیری وجدانشان؛ بهانه‌ای برای فرار کردن از سختی‌هاو مشکلات؛ بهانه‌ای برای رسیدن به رفاه و کیفیت.

چنین آدم‌هایی می‌توانستند به راحتی کارهای بی‌دردسرتری پیدا کنند؛ جایی استخدام بشوند و ساعت بزنند و سرماه حقوقشان سر بخورد توی حسابشان. این طرف هم اگر کار دندان‌گیری گیرشان نمی‌آمد، می‌توانستند بروند آن‌طرف. آن‌طرف‌آبی‌ها زرنگ‌تر از این حرف‌ها هستند که دست رد به سینه چنین آدم‌هایی بزنند. علت آن هم روشن است؛ کشور‌های پیشرفته، در رشته‌های کلیدی معمولا از متخصصان خودشان استفاده می‌کنند، اما برای رشد علوم پایه که به آن نیاز مبرم ندارند و آن‌چنان برایشان درآمدزا نیست، از متخصصان کشورهای دیگر استفاده می‌کنند. به نوعی متخصصان و تحصیل‌کردگان کشورهای به اصطلاح جهان سومی، مقدمات پیشرفت آنها را فراهم می‌کنند.

خوب می‌دانست بستن چشم‌ها و گرفتن گوش‌ها و خزیدن در کنج سکوت، چیزی را عوض نمی‌کند. ... با خودش می‌گفت بزرگ‌ترها انقلاب کردند و نخاله‌ها را دور ریختند؛ پس ما هم باید بتوانیم با براده‌ها و ته‌مانده‌های فساد و بی‌عدالتی، زباله‌دان را پر کنیم.

حداقل ویژگی‌ای که آقای عباسی را از مابقی معلم‌ها متمایز می‌کرد این بود که خودش را مسئول پاسخ‌گویی به سوال‌های دانش‌آموزانش می‌دانست. دقیقا نقطه مقابل معلم‌هایی بود که رفت و آمدشان به کلاس در حد و اندازه ربات است.

«تا کی باید شال تقصیرها را به گردن این و آن بیندازیم؟ تا کی باید چشم‌مان به دست این و آن باشد؟ کسی که راه‌حل داشته باشد، فریاد نمی‌کشد، جنحال راه نمی‌اندازد؛ عمل می‌کند، عمل! هرکس به اندازه خودش مسئولیت دارد. مسئولیت، سهام نیست که بشود به غیر واگذار کرد.»

بهشتی به گرمی دست بروجردی را فشرد و گفت:«چه طوری میرزا؟» -قرار شد دیگر کسی میرزا صدایم نزند حاج‌آقا. مبارزه محمد بروجردی بعد از انقلاب خیلی سخت‌تر از مبارزه میرزا با شاه است‌.

-مثل اینکه فراموش کردید ما گردان‌هایی تشکیل دادیم که پاسدار انقلاب شوند نه بستر قهرمان شدن ما. کجای کارید. اگر قرار است مرا به خاطر خواسته‌های درونی‌تان دوست داشته باشید به زودی همان رفتاری را خواهید داشت که از بچه‌های الفتح انتقاد می‌کنید. ...«... این پادگان یک گذرگاه بود؛ یک سرپل‌. بروید برای خیز بعدی آماده شوید. جایی بروید که گردان‌ها را برای آن‌جا فراهم ساختیم. فکر جایی باشید که باید باشید؛ جایی مثل کردستان» در چهره هیچ‌یک از بچه‌ها ابهامی باقی نمانده بود. همه به چهره آرام و پای گچ‌گرفته‌اش نگاه می‌کردند و این جمله در ذهن‌شان مرور می‌شد:«بروجردی، مردی که باید به او نزدیک‌تر شد.»

از اوین که خارج شد شروع کرد به قدم زدن. رفت توی فکر. گاهی هم به عقب برمی‌گشت و با تنفر اوین را می‌نگریست.«زندان همیشه زندان است. هنوز ده روز از پیروزی انقلاب نگذشته باید افرادی در اوین حبس شوند که تا چند ماه پیش با اقتدار در این زندان جولان می‌زدند و فریاد هر جنبده‌ای را در گلو خفه می‌کردند. چه می‌شد اگر می‌توانستیم برای مدتی-اگر چه کوتاه- هیچ‌کس زندانی نمی‌شد‌.غیر از این ساواکی‌ها اولین زندانی اوین چه کسی خواهد بود؟ کاش هیچ‌کس،کاش...»