می‌روی با فرق خونین پیشِ بازوی کبود شهرِ بی‌زهرا که مولا ! قابل ماندن نبود با وضو آمد به قصد لیلة‌الفَرقت، علی ! ابن‌ملجم، در شب‌احیا چه قرآنی گشود 💔🏴

«به من خبر رسید که عده‌ای از شما دربارهٔ دین و امام‌زمانتان به شک و حیرت افتاده‌اید. پس غمگین شدم؛ نه برای خودم، بلکه برای شما. و دربارهٔ شما ناراحت شدم و نه دربارهٔ خود؛ چون خداوند با ماست و ما به غیر از او به چیزی نیاز نداریم؛ پس هرکس یا همهٔ دنیا با ما نباشند، هرگز ما به وحشت نمی‌افتیم؛ زیرا ما تربیت‌یافته و ساختهٔ خداوندیم و خداوند بعد از خلقت ما دنیا را آفرید. همهٔ موجودات به طفیل وجود ما و یا بنا بر خواست ما آفریده شده‌اند. | نامه حضرت به جمعی از شیعیانِ قم |

عده‌ای ثواب را در حور و قصور می‌دانند که عین جور و عین قصور است؛ ثواب را در تجلیِ تو و لقایت و بودن در جمع نیکان و ابرارِ بهشت می‌دانم، نه جنات و انهار.

اگر شما هر قانونی بگذارید، مربوط به حمل و نقل جاده‌ای باشد، مربوط به گمرک باشد، مربوط به اقتصاد باشد، مربوط به سیاست خارجی باشد،‌ هرچه باشد، یک آثار تربیتی و اخلاقی هم دارد؛ به این جنبه از قانون توجه بشود. اگر ما قانونی می‌گذاریم که روح قانون‌پذیری را در مردم تقویت می‌کند، این خوب است؛ اگر بعکس، قانونی می‌گذاریم که روح قانون‌شکنی و بی‌اعتنایی به قانون را در کردم به وجود می‌آورد _ولو به طور غیرمستقیم_ این مرجوح است. [مقام معظم رهبری ، ۱۳۸۸/۴/۳۰ ]

عاشق این کشورم. می‌دانم حرف باب روزی نیست. منظورم کل کشور است، بی‌کم‌وکاست؛ بدون کندن و دورانداختنی نیمهٔ بدتر کشور. یا باید ثابت کنید جمله‌ی « با اتحاد پیروزیم ، جدا از هم شکست خورده » دروغ است یا شما هم متهمید به کمک به ویرانی این کشور. من قبول نمی‌کنم در ویرانی کشور نقش داشته باشم، حتی حالا. من هنوز هم برای کل کشور ارزش بالایی قائلم.

عَن النَّبي -صَلّی‌اللّٰه‌ُعَلیه‌ِو‌َآلِه- : «اِنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالی نَصَبَ فِی السَّماءِ السَّابِعۀِ مَلَکاً یقالَ لَه الدّاعی. فاِذا دَخَلَ شَهرُ رَجَبٍ، یَنادی ذلِک الملَکُ، کلَّ لَیلَةٍ مِنهُ اِلی الصَّباحِ: طُوبی لِلذّاکِرینَ! طُوبی لِلطائعِینَ! وَ یقولُ الله تَعالی: اَنا جَلیسُ مَن جالَسنی وَ مَطیع مَن اَطاعَنی وَ غافِرُ مَنِ استَغفَرنی؛ اَلشَّهرُ شهری وَ العبدُ عبدی وَ الرَّحمَةُ رَحمَتی، فَمَن دَعانی فی هذا الشَّهرِ اَجَبتَهُ وَ مَن سَأَلنی اَعطَیتُهُ وَ مَن استَهدانی هدَیتُه وَ جعَلَتُ هذا الشَّهرَ حَبلاً بَینی وَ بَینَ عِبادی، فَمن اعتَصَمَ بِهِ وَصَلَ اِلَیَّ.» ❤️

آدم گاهی رنج‌هایی را می‌بیند ولی همین رنج‌هاحامل‌ عنایت و محبت خدا هستند؛ برای انصراف من.. توجه دادن به من.. شستشو‌کردنِ من است. تعبیری است در دعا: «إلهي تَرحَمُ مَن تَشاءُ ، بِما تَشاءُ ، گَیفَ تَشاءُ .» وقتی می‌خواهی به کسی محبت کنی، آن‌طور که خودت می‌خواهی و با آنچه که می خواهی با او مهربانی می‌کنی؛ حتی با رنج‌ها و زمین‌زدن‌ها.

همیشه آدم با چیزایی که خیلی دوست داره امتحان میشه . من نگران امتحانی هستم که تو باید پس بدی... 🥲💓

گفتی: بریم برای محمدعلی شناسنامه بگیریم. من و محمدعلی آمدیم داخل ماشین. فرصت خوبی بود کنارت باشم. ساعتی بعد شناسنامه را گرفتی و آمدی. _ بفرما ، اینم شناسنامهٔ شازده، فقط یه مُهر کم داره! _ مُهرِ چی؟! _ شهادت !! _ از حالا؟ _آره دیگه ، یادت باشه قراره بره! نگاهی به شناسنامه کردم و نگاهی به محمدعلی: «قبول!»

مهم‌ترین ریشه رنج‌ها و دردها، دلبستگی‌ها است. وقتی به چیزی علاقه‌مند هستیم و آن را از دست می‌دهیم یا امیدواریم بدان برسیم و نمی‌رسیم، از فراق آن چیز رنج می‌بریم و درد می‌کشیم. هرچه دلبستگی‌های انسان کم‌تر باشد، رنج . سختی انسان هم کم‌تر است. کسی که می‌خواهد از همهٔ رنج‌ها رها شود، باید یا دلبستگی‌های خود را از ریشه رها کند یا باید به چیزی دلبستگی داشته باشد که هیچ وقت از او جدا نشده و از دست نمی‌رود.

هرگز برنمی‌گردم و هرگز برنمی‌گردی . . .

با سگ‌های صهیونیست، جورِ دیگری باید مبارزه کرد!

کتاب‌ها زندگی او بودند و صفحاتشان برای او مثل نفس کشیدن...

آنی‌ست مرا که دیگران را آن نیست )): ~معمولا‌شعرا‌ از ‌بیمحلی‌های محبوبشان شکوه و ناله می‌کنند اما این مورد استثناءً اینطور نیست؛ الحمدلله!