بریده‌ کتاب‌های حسین وارث آدم

آزادی در بریدن از غیر است و از خود، و پیوستگی به اوست.

در زندگی توده مردم ما که زندگی اش توده ای انباشته از عقده ها و رنج ها و جراحت هاست و آرزوهای مرده و امیدهای به باد رفته و خواستن های سرکوفته و عشقهای بی سرانجام و خشمهای فروخورده، همه نبایستن و نخواستن و نتوانستن و نگذاشتن و نشدن و نگفتن و نرفتن و نه و نه و نه! عاشورا زانوی مهربان سر نهادن و دامن مَحرَمِ گریستن نیز هست. و در این فاجعه هولناک بشری هر کسی فاجعه خویش را نیز می نالد و دلهایی که در این روزگار، نه حق انتخاب که حق احساس و چشم هایی که نه نگاه، که حق اشک و حلقومهایی که نه فریاد که حق ناله نیز ندارند، از عاشوراست که حقهای از دست رفته خویش را هر ساله می‌ستانند و نیز، غرورهای مجروحی که به نالیدن محتاج اند اما شرم دارند؛ و تحمیل لبخند بر لبهایی که در پس آن ضجه ها پنهان است و تحمیل آرامش بر چهره هایی که طغیانها را در خویش کتمان میکنند، آنان را شهیدی ساخته است که بر روی زمین گام بر می دارد و به هر جا که می گریزد کربلاست و هر ماهی که بر او می رسد محرم، و هر روزی که بر او می‌گذرد عاشورا...

مصلحت! این تیغ بی‌رحمی که همیشه حقیقت را با آن ذبح شرعی می‌کنند.

در میان روشنفکران متهم به دین‌داری؛ در میان دین‌داران، منسوب به بی‌دینی؛ و در ورای این هر دو نیز یک خارجی‌مذهب که سر از بیعت با امیرالمومنین پیچیده!

و حقیقت در میان دشمنانش پایمال منفعت و در میان دوستانش پایمال مصلحت

و من که خواسته‌ام مؤذن مذهب خویش باشم و حقیقت را قربانی هیچ مصلحتی نکنم و در نظام حاکم بر کویر، نگنجم و در نظم یکنواخت زمان، هم‌آواز همه و هم‌ساز همه نباشم، احساس کردم که خروسی بی‌محلم که شب و نیمه‌شب، بی‌هنگام، نعره بر‌می‌دارد و طلوع و غروب آفتاب خویش را فریاد می‌کشد.

روشنفکری که به مذهب تکیه می‌کند و آرزوهای انسانی‌اش را نه در ایدئولوژی مرسوم ضد مذهبی، که در متن فرهنگ و ایمان و عقاید مذهبی خویش دنبال می‌کند، در جامعه مذهبی تنهاتر می‌ماند.