بریده‌ کتاب‌های سفر به انتهای دنیا

تا قبل از امسال واقعاً نمی دونستم که گاهی سکوت بهترین چیزه

لابد فکر میکنید از وقتی که از بندر دور شده ایم، کلی وقت رو برای نوشتن دارم اما توضیحش سخته دریا آدم رو هیپنوتیزم می کنه، و زمان بدون اینکه بفهم میگذره کشتی طوری بالا پایین میره که گاهی وقت ها یادم میره نگران سفر خطرناکمون که پیش رو باشم، و غرق مناظر و صداهای اطرافم میشم؛ تصمیم گرفته ام باور کنم که قراره به همون جایی برسیم که می خوایم،قراره همون چیزی میشه که می خوایم

برای آن لحظه، سکوت کردن به نظر درست ترین کار می رسید. تا قبل از امسال هیچ وقت نمی دانستم که گاهی سکوت بهترین چیز است.

چیزی توی نوشتن روی کاغذ هستش که کمکم می کنه کمتر توی افکارم غرق بشم.

با خودم فکر کردم اگه کسی به اندازه کافی بهت اهمیت بده می تونه کمکت کنه بار خاطرات سختت رو به دوش بکشی...

به هر حال، نمی تونم انکار کنم که منم گرایش به بی رحمی دارم. منم می تونم بی رحم باشم. برام سؤاله که اگه همیشه همین طور بزرگ تر بشیم و تغییر کنیم، از این که در گذشته چه قدر احمق بودیم شرمنده میشیم؟ هر سال می فهمم که سال قبل چه قدر احمقانه رفتار کرده ام این قضیه وسوسه ام می کنه که برگه های این دفترچه خاطرات رو پاره کنم تا هیچ وقت کسی نتونه افکار شرم آوری رو که داشته ام بخونه

چطور میشه با چیزی زندگی کرد که زندگی کردن باهاش غیر ممکنه؟چطور میشه چیزی رو قبول کرد که قبول کردنش غیر ممکنه؟

عجیب نیست که همه چیز تا قبل از این که تمام شود، به نظر می‌رسد بی پایان است؟!