بریده‌ کتاب‌های پرنده به پرنده: درس هایی چند درباره نوشتن و زندگی

اگر می‌خواهی بدانی که خداوند چه احساسی نسبت به «پول» دارد، نگاه کن که آن را به چه کسانی می‌دهد!

شما صاحب آن چیزهایی هستید که برایتان اتفاق افتاده است. اگر دوران کودکی‌تان چنگی به دل نمی‌زده، احتمالاً این فکر را رفته‌رفته در سر پرورانده‌اید که اگر حقیقت را درباره آنچه واقعاً در خانواده‌تان می‌گذشته بگویید یک انگشت اشاره سفید و استخوانی دراز از لای ابری بیرون خواهد جست و ضمن اشاره‌کردن به شما این فرمان را با صدایی ترسناک و رعدآسا به شما ابلاغ خواهد کرد که «ما به تو گفتیم که نگویی»

فلانری اوکانر گفته است هرکس دوران کودکی را سپری کرده باشد مواد و مصالح کافی برای آنکه باقی عمرش را بنویسد دارد.

به قول مارک تواین: «حضرت آدم تنها بشری بود که وقتی چیز خوبی می‌گفت می‌دانست هیچ‌کس آن را پیش‌تر نگفته.»

در اهمیت انتخاب راوی اگر روای شما کسی باشد که درک و برداشت ویژه‌اش از اشیا و امور، شما را مجذوب می‌کند؛ دیگر مهم نخواهد بود برای مدت طولانی چیزی در روایت اتفاق نیافتد.

ذهن من، اگر به خودش و امکاناتی که دارد گذاشته شود، بخش اعظم وقتش را صرف گفت‌و‌گو با آدم‌هایی می‌کند که حی و حاضر نیستند.

برای برخی از ما، کتاب‌ها تقریبا به اندازه هر چیز دیگری که روی زمین هست مهم‌اند. چه معجزه‌ای است اینکه از دل این مستطیل‌های تخت و سفت، جهان‌های مختلف پشت‌سرهم منکشف می‌شوند.....آنها سرشار از همه آن چیزهایی هستند که در زندگی واقعی نصیبتان نمی‌شود.....سپاس و قدردانی من برای نوشتار خوب بی‌حدومرز است؛ من برای نوشتار خوب همان‌گونه سپاسگزارم که برای اقیانوس هستم. شما نیستید؟

غالبا حال همه ما موقع نوشتن شبیه حال کسی‌ است که دندانش را می‌کشند، حتی آن نویسندگانی که نثرشان به طبیعی‌ترین و روان‌ترین شکل ممکن از قلمشان جاری می‌شود.

عمل نوشتن برای گرفتن پاداشی نیست؛ نوشتن خود پاداش خویش است.

هرقدر هم که مالامال از ایده و احساس باشیم، یک جا ناگزیریم که عملاً بنشینیم و بنویسیم.

در تمام دوران کودکی ام بر این باور بودم که نحوه ی فکر کردن من با نحوه ی فکر کردن بچه های دیگر فرق دارد.طرز فکر من لزوما عمیق تر نبود،اما در اعماق وجودم کشاکشی برپا بود تا شیوه ای خلاق یا معنوی یا زیبایی شناختی برای دیدن جهان پیدا کنم و آن را در سرم سامان بخشم.

یکی از مواهب نویسنده بودن آن است که به شما دلیل و بهانه‌ای برای انجام دادن کارهای مختلف، رفتن به جاهای مختلف و سِیر و سیاحت می‌دهد. موهبت دیگر نویسنده بودن آن است که نوشتن شما را برمی‌انگیزد تا به زندگی، آنطور که نرم و آهسته، یا سراسیمه و پرشتاب، در اطرافتان می‌گذرد دقیق‌تر نگاه کنید.