بریده‌ کتاب‌های هادی

ازدست‌دادن سر از روی مردانگی بهتر از آن است که به تملق و ریا بر بدن باقی بماند.

- دانستن گمشده‌ای است که پیداکردن آن از هر گنجی برایم لذت‌بخش‌تر است.

«فریاد بزنید. هرکس را که میخواهید به یاری بخوانید. چرا از قدرت و ثروتتان کمک نمیگیرید؟» متوکل با چشمان نیمه بازش سقف تالار را نگاه کرد. حال بعد از سال هاکلام ابن الرضا برایش محقق شده بود. صدای ابن الرضا مدام در گوشش میپیچید:«به یاد آور هنگامی را که در برابر خانواده ات در بستر مرگ افتاده ای در حالی که نه طبیبی مرگ را می تواند از تو باز دارد و نه دوستی می تواندبرایت سودمند باشد.»

«کتاب‌ها به ما این فرصت را می‌دهند که جای تک‌تک افراد درون آن زندگی کنیم. اشتباهات‌شان را تکرار کنیم تا از گزند و خطرات به دور بمانیم.»

- لحظه‌لحظهٔ زندگی آدمی و جای‌جای آن درس است؛ اما پندگیرنده کم است.

- زندگی کردن با مردم این دنیا همچون دویدن در گله اسب است تا زمانی که می‌تازی با تو می‌تازند، زمین که خوردی آن‌هایی که جلوتر بودند هرگز برای تو به عقب بازنمی‌گردند و آن‌هایی که عقب بودند به داغ روزهایی که می‌تاختی تو را لگدمال خواهند کرد!

ابن سکیت از دیوار فاصله گرفت و نزدیک به منتصر شد و با صدایی خفیف ادامه داد: فدک فقط یک زمین زراعی ساده نبود یک پشتوانه مالی و سیاسی بود ماحصل این زراعت و باغات می‌توانست حجاز را تأمین کند؛ اما سیاست خلفا بر ضعیف نگه داشتن رعایا بود.

سکوت در پس خشم زودتر از هر بیماری جان آدم را می‌گیرد.

با خودش گفت: «ابن‌الرضا کدام شب از خوف پروردگار خواب به چشمانش آمده که این بار هم در خواب باشد؟ چه وقت لذت مناجات را از دست داده که امشب را هم از دست بدهد؟ کدام شب دستان مشکل‌گشا و کریمانه‌اش برای رفع حاجات مسلمین به آسمان برنخاسته که امشب نیز برنخیزد؟ چگونه ریسمان بر دستی ببندم که بارها جانم را نجات داده است؟ چگونه در چهره‌اش بنگرم که هروقت به اون نگریسته‌ام غم از سرای ویران دلم رخت بربسته و جای خود به شادی و سرور داده است؟»

ابن سکیت نفسی تازه کرد و گفت فدک هدیه یهود به پیامبر بود پیامبر که علاقه شدیدی به دخترش فاطمه داشت آن باغ و مایملکش را به او هدیه داد آن هم در مقابل چشم تمام صحابه و یاران خویش محصولات باغ متعلق به فاطمه شد؛ اما فاطمه چیزی برای خودش نخواست آن قدر جوان بیکار به کار مشغول شدند و آن قدر یتیم و فقیر از محصولات زراعی شدند که نمیتوانی تصور کنی.

ابن‌الرضا دستی بر شانهٔ ابوموسی گداشت و تبسم بر لبش جاری شد. - خداوند متعال می‌داند که ما پناه نمی‌بریم در مهمّات مگر به او و توکل نمی‌کنیم در سختی‌ها و بلاها مگر بر او و عادت داده ما را که هرگاه از او سؤال کنیم اجابت می‌فرماید و می‌ترسیم اگر عدول کنیم از حق تعالی، خدا نیز از ما عدول فرماید.

«همه به اشتباه می‌گویند حقیقت تلخ است؛ اما اگر ذات حقیقت و سودی را که برایت دارد تجسم کنی آن را از هر شیرینی‌ای شیرین‌تر می‌یابی.»