بریده‌ کتاب‌های دهکده خاک بر سر

تا حالا وقتی تابلو های زیبا و خیال انگیز نقاشان کلاسیک را از طبیعت می‌دیدم، فکر می‌کردم که چه تخیل زیبایی دارند اما نگو که همه آنها سوئیس بوده‌اند و تابلو ها کپی ناشیانه‌ای از طبیعت رویایی بهار اینجاست.

ذهنم مدام مرکز بهداشت ایران و اینجا را با هم مقایسه می‌کند. در مرکز بهداشت منطقه ما، در اتاق پایش رشد به راهرویی باریک باز می‌شود که همه مراجعه کنندگان از آنجا رد می‌شوند. هم زوج‌های جوانی که برای آزمایش اعتیاد و کم‌خونی آمده‌اند، هم کاسب‌هایی که برای مجوز سلامت آزمایش می‌دهند، هم آنهایی که باید واکسن بزنند و هم آن‌هایی که کلاس تنظیم خانواده و تغذیه کودک و کارهای دیگر دارند. همیشه وقتی با کالسکه در آن راهروی باریک به انتظار خالی شدن اتاق می‌ایستادم، مزاحم رد شدن افراد می‌شدم. خودم را دلداری می‌دهم که باشد چه فرقی می‌کند. با یک مبل و چند تا اسباب بازی ذهنیت خودت را نسبت به کشورت خراب نکن ولی ذهنیتم وقتی خراب می‌شود که اخلاق و صبوری و مهربانی بیش از اندازه ماما‌ها با بچه‌ها را می‌بینم و ناخودآگاه آن را با رفتار خشک و باعجله مامای مرکزمان مقایسه می‌کنم. آن‌قدر از هر حرکت و خنده حسین ذوق می‌کنند که من که مادرش هستم، تا حالا آنقدر ذوق نشان نداده‌ام!

چند روز پیش عمه ام زنگ زده بود به موبایلم. حال و احوال می کرد. پرسید بیشتر از همه دلت برای چه چیز ایران تنگ شده؟ رویم نشد بگویم صدای اذان. گفتم: نان سنگک.

یا غریب الغربا! پیش از این نمی‌دانستم غریبی چه امتحان غریبی‌ست. خدا کند که حاصلش برای من هم مثل شما قرب بیشتر باشد...

در هر گوشه دنجی ممکن است یک ایرانی نشسته باشد!

من فکر میکنم جنگل ها و پارک های اینجا در پاییز به دنیا آمده اند.مادر پدرشان رفته اند فروشگاه درخت فروشی جناب پاییز و از هر رنگ درخت یک دست برداشته اند. آن وقت آنها را به یک نقاش موفرفری متفکر داده اند که با ترکیب معجزه آسایی بکاردشان. تابستان همه جا سبز است و زمستان همه جا سفید.فقط در پاییز است که تنوع پوشش گیاهی اینجا خودش را نشان می دهد.طبیعتش صد رنگ میشود و خلاصه انگار استاد هنرمندی رنگ ها را پاشیده روی درختان و نمایشگاه برای علاقه مندانش زده!

اختلاف جمله هایمان به دستور زبان ادبیات برنمی گشت. تفاوت جهان بینی بود.به سادگی حل نمی شد.بیخیالش شدم.