بریده‌ کتاب‌های رویای آدم مضحک: هفت داستان کوتاه

دین خاصی نداشتند اما نوعی شناخت و معرفت داشتند

دوستان محترم ، دچار کابوس شدم، کابوس تمام کله‌ام را پر کرد! موضوع چه بود؟ این بود: چیزی از شما می‌گیرند، و شما یک چیز دیگر هم می‌دهید. مثل این است که بگویید: "بفرمایید، این یکی هم خدمت شما!" به گونه‌ی راست‌تان سیلی می‌زنند و شما گونه‌ی چپ‌تان را هم جلو می‌برید. با یک تکه شیرینی شما را مثل یک سگ فریب می‌دهند، آن‌وقت می‌پرید و با پنجه‌های‌تان نوازش می‌کنید و از ته دل تان ملچ ملوچ!

وقتی مرتکب جنایت شدند، عدل و داد را اختراع کردند، و برای حفظ عدل و داد کتاب‌های قطور قانون نوشتند، و برای اجرای این قوانین نیز گیوتین به پا کردند.

سیمون ایوانوویچ به هیچ‌کدام آن‌ها شبیه نبود. البته هیچ‌کس بد او را نمی‌خواست، بخصوص که همه‌ی‌شان از همان اول حق مطلب را در مورد پروخارچین ادا کرده بودند و به قول مارک ایوانوویچ به این نتیجه رسیده بودند که پروخارچین آدم خوب و افتاده‌ای است که نه‌تنها تعلقات دنیوی ندارد، بلکه قابل اعتماد است و اهل چرب‌زبانی هم نیست؛ البته بی‌عیب و ایراد نیست اما آدمی است که اگر از چیزی آزرده شود آن را به بی‌فکری خودش نسبت می‌دهد. تازه همه‌اش این نبود: آقای پروخارچین چون اصلاً فکری از خودش نداشت نمی‌توانست امید داشته باشد که مثلاً با ظاهر و رفتارش تاثیر خاصی بر آدم‌های دیگر باقی بگذارد(ظاهر و رفتارش جان می‌داد برای دست انداختن)، ولی ظاهرش به ضررش هم تمام نمی‌شد، انگار همه‌چیز کاملاً عادی باشد. حتی مارک ایوانوویچ که آدم باهوشی بود خیلی جدی و جانانه از سیمون ایوانوویچ دفاع می‌کرد و با الفاظ مطنطن و ادیبانه‌اش می‌گفت که پروخارچین پیرمرد محترمی است که مدت‌هاست با غم شباب وداع گفته. بنابراین، اگر سیمون ایوانوویچ نمی‌توانست با دیگران بجوشد لابد فقط تقصیر خودش بود.

مشروب حتی روی قدرت تکلمش اثر گذاشته بود. یک کلمه از دهانش خارج نمی شد که مفهوم باشد. اگر درباره‌ی خیار چیزی می گفتید، درباره ی لوبیا جواب می داد! تمام مدت فقط گوش می داد و آخر سر فقط آهی می کشید.

چقدر سخت است آدم تنها کسی باشد که حقیقت را می‌داند! ولی نخواهند فهمید.نه،نخواهند فهمید.

نکته اصلی این است که دیگران را مثل خودتان دوست بدارید... این نکته اصلی است، همه چیز است، به هیچ چیز دیگری احتیاج نیست.

نکته‌ی اصلی این است که دیگران را مثل خودتان دوست بدارید... این نکته‌ی اصلی است، همه چیز است. به هیچ چیز دیگری احتیاج نیست.

برای این غمگین می‌شوم که حقیقت را نمی‌دانند ، در حالی که من میدانم. خدایا ، چه قدر سخت است آدم تنها کسی باشد که حقیقت را میداند!

زن ها در حل مسائل زندگی روزمره از ما مردها عملی تر فکر می کنند !

دوست من، تکلیف آزادی چه می‌شود؟ تو به قول معروف الان حبسی. در حالی که هر انسان حق برخورداری از آزادی را دارد.

در زمین ما، فقط با رنج و از طریق رنج می‌توانیم واقعاً عشق بورزیم! راه دیگری برای عشق ورزیدن نمی‌شناسیم. عشق دیگری نمی‌شناسیم.

تو که هستی، هان؟ کی هستی؟ هیچ، آقا جان، صفر. هیچی نیستی!

این دنیا و همه‌ی این آدم ها شاید جزئی از من بوده اند، یا اصلاً خود من بوده اند.

اگر فقط یک نفر توی دنیا باشد که بهتر از هر کس دیگری بداند آدم مضحکی است، آن نفر خود منم.

در آن‌ها نشانه‌های آن شهوت تند و تیزی را ندیدم که در زمین ما تقریبا همه‌ی آدم‌ها را اعم از زن و مرد به انقیاد خود درمی‌آورد و سرچشمه‌ی اصلی همه‌ی گناهان بشر است.

برایم واضح بود که تا وقتی که هنوز آدمم و نه یک صفر خالی, یعنی تا وقتی که هنوز صفر نشده‌ام، پس زنده هستم و در نتیجه رنج می‌برم، عصبانی می‌شوم و از کارهایم احساس شرم می‌کنم.

بگذارید آزاده باشم به سان بسیاری که دیده ام !

شناخت برتر از احساسات است و آگاهی بر زندگی برتر از خود زندگی.