بریدۀ کتاب

سیمون ایوانوویچ به هیچ‌کدام آن‌ها شبیه نبود. البته هیچ‌کس بد او را نمی‌خواست، بخصوص که همه‌ی‌شان از همان اول حق مطلب را در مورد پروخارچین ادا کرده بودند و به قول مارک ایوانوویچ به این نتیجه رسیده بودند که پروخارچین آدم خوب و افتاده‌ای است که نه‌تنها تعلقات دنیوی ندارد، بلکه قابل اعتماد است و اهل چرب‌زبانی هم نیست؛ البته بی‌عیب و ایراد نیست اما آدمی است که اگر از چیزی آزرده شود آن را به بی‌فکری خودش نسبت می‌دهد. تازه همه‌اش این نبود: آقای پروخارچین چون اصلاً فکری از خودش نداشت نمی‌توانست امید داشته باشد که مثلاً با ظاهر و رفتارش تاثیر خاصی بر آدم‌های دیگر باقی بگذارد(ظاهر و رفتارش جان می‌داد برای دست انداختن)، ولی ظاهرش به ضررش هم تمام نمی‌شد، انگار همه‌چیز کاملاً عادی باشد. حتی مارک ایوانوویچ که آدم باهوشی بود خیلی جدی و جانانه از سیمون ایوانوویچ دفاع می‌کرد و با الفاظ مطنطن و ادیبانه‌اش می‌گفت که پروخارچین پیرمرد محترمی است که مدت‌هاست با غم شباب وداع گفته. بنابراین، اگر سیمون ایوانوویچ نمی‌توانست با دیگران بجوشد لابد فقط تقصیر خودش بود.