بار خدایا! چنان که ستمکشی را از من نمی‌پسندی، مرا از ستمبارگی (نیز) بازدار.

بار خداوندا! مرا با ناامیدی از دادوَرزیِ خویش، و دشمنم را با ایمنی از کیفرِ خود میازمای تا بر ستم کردن به من، پا نیفشارد. اللَّهُمَّ لَا تَفْتِنِّي بِالْقُنُوطِ مِنْ إِنْصَافِكَ، وَ لَا تَفْتِنْهُ بِالْأَمْنِ مِنْ إِنْكَارِكَ، فَيُصِرَّ عَلَى ظُلْمِي.

خداوندا ما را با هدیهٔ خود، از هدایای مردمان بی نیاز کن و با پیوند خود، ما را از وحشت بریدن خلق رهایی ده تا با بذل و بخشش تو به هیچکس طمع نبندیم و با عنایت تو از هیچکس نهراسیم.

پس، اى مولاى من، از تو درخواست مى‌كنم، درخواست كسى كه نفس او به خاطر آرزوهاى درازش سرگرم شده، و تن او به خاطر آرامش رگ‌هايش، غافل مانده، و دلش به سبب زيادى نعمت‌ها بر او، فريفته شده، و انديشه‌اش براى آنچه به سوى آن باز مى‌گردد، اندك است...

مرا بازدار از این که انسان بینوا را فرومایه پندارم، یا گمان کنم که انسان توانگر فضل و برتری دارد؛ زیرا شریف کسی است که فرمانبرداری تو او را شرافت بخشیده باشد، و عزیز کسی است که از بندگی تو عزت یافته باشد.