مهم درس‌هایی است که قرار است در مسیر یاد بگیری. این یاد گرفتن ذهنی نیست. وقتی گم می‌شوی، وفتی عصبی می‌شوی، وفتی ذوق می‌کنی، این‌ها چیزهایی است که تو با تمامِ وجود و احساست حسشان می‌کنی. این تو را رشد می‌دهد، نه چیزهایی که ذهنی یاد گرفته‌ای.

من اعتقاد دارم به خاطر اینکه من ابزار تأمین روزی این آدم‌ها بودم مشکل مالی‌ام حل شد تا آن‌ها بیایند سر کارشان و من دوباره بشوم راه تأمین روزی‌شان. حساب کتاب کارهای خدا با ما فرق می‌کند. اصلا خداست که کارهایش حساب کتاب دارد، ما ادایش را در‌می‌آوریم.

دعای مادر، پارتی بسیار خوبی است.

ما متاسفانه یک مشکل عمومی داریم و گمان میکنیم همه وسایل غربی بهتر‌ اند.

همه اش در حال شعار دادن هستیم که کار خدایی این طور است و آن طور است. جبهه این طوری بوده و شهدا آن مدل بوده اند.اما وقتش که می‌شود، بخاری مان درست نباشد، غذایمان که درست نباشد، کولرمان که درست نباشد، آن وقت نمیتوانیم کار کنیم. همه چیز باید فراهم باشد.حالا همه چیز که فراهم بود یک صلوات هم می‌فرستیم و یک جمله از اقتصاد مقاومتی هم میگوییم و فکر می‌کنیم داریم کار انقلابی و جهادی میکنیم؛ ولی آنجایی که کار سخت میشود، لنگ میزنیم. به نظر من اینجاست که فرق حزب اللهی واقعی با آدمی که می‌خواهد با یک رساله بهشت برود، مشخص می‌شود.

به نظر من خیلی از قسمت های کار دست ما نیست. همان گام اول و اراده ی اول از ماست. ما عزم میکنیم که اینجا را بسازیم و کار درست این است که ما بسازیم. وقتی واردش می‌شویم خودش جور می‌شود.

دیگر همه مان به این باور رسیده بودیم که وقتی چیزی روزی مان باشد کافی است ما وظیفه مان را انجام دهیم خودش جلو میرود و جور می‌شود. چیزی هم که روزی مان نباشد خودمان را به آب و آتیش هم بزنیم جور نمی‌شود....

بهترین حالت در دانش بنیان، جایی است که خودت را بازخوانی می‌کنی و شناخت تازه‌ای از خودت پیدا می‌کنی. چون گاهی کار توی دانش بنیان این قدر جدی است و امکانات نداری که نزدیک‌ترین آدم‌های کنار دستت هم باورت نمی‌کنند. این سختی‌ها باعث می‌شود با حس و انرژی بیشتری کار کنی. ما وقتی وارد دانش بنیان شدیم، همین حال را داشتیم؛ به خصوص که رهبر آن چند سال را نامگذاری‌هایی کردند که سمت و سوی اقتصادی و بعدها اقتصاد مقاومتی داشت. هر چقدر آمدیم جلوتر دیدیم اصلاً اقتصاد مقاومتی یعنی همین. دانش بنیان در نگاه درستش، به تو این نیرو و انرژی را می‌دهد، يا وادارت می‌کند که با توجه به امکانات و ظرفیت‌هایت راه‌های جدیدی را کشف کنی برای حل یک مسئله. امروز ما در شرایطی هستیم که تنها راه نجاتمان همین اقتصاد مقاومتی است. تا همین چند وقت قبل بحث اقتصاد اسلامی هم داغ بود. مرتب برایش کنفرانس می‌گذاشتند و درباره باید و نبایدش حرف می‌زدند. همیشه هم این دعوا بوده که اسلام دستگاه اقتصادی خاصی دارد یا نه. به نظر من اقتصاد مقاومتی جهت کاربردی اقتصاد اسلامی هم هست. با رویکرد اقتصاد مقاومتی است که می‌توانیم هم مقاومت کنیم و دوام بیاوریم و هم خارج از قیل و قال‌های موجود، حرکت کنیم برای فهم اقتصاد اسلامی. ساده‌ترین سطحش این است که الان بچه‌های ما و خیلی از مهندس‌هایمان با همین انگیزه‌های دینی است که از انگیزه‌های مالی و سطحی عبور می‌کنند و به سطح عمیق‌تری از کار می‌رسند؛ مثل همین که می‌گوییم اینجا کار جهادی است و هر قطره عرق تو این قدر ثواب دارد یا برای اعتلای آرمان‌های دینی‌ات، برای کمک کردن به مؤمنان تلاش می‌کنی و خدا از تو بیشتر راضی می‌شود. این روحیه است که نمی‌گذارد بروی دنبال منفعت طلبی و کاسب‌کاری و کمکت می‌کند مقاومت کنی. در برابر آن روحیه سودانگارانه و منفعت طلبانه، این روحیه جهادی و روحیه اسلامی و توکل است که به تو این انگیزه را می‌دهد که اقتصاد مقاومتی را جدی‌تر بگیری؛ ولی به نظرم درستش این است که در دنیای آینده، فقط با این نگاه دینی است که میتوانی رشد و حرکت کنی؛ چون دنیای آینده دنیای دین و معنویت است. دنیای نگاه شیعی به عالم است. پس در آن دنیا حتی حرکت اقتصادی‌ات هم باید سویه دینی داشته باشد. وقتی می‌گوییم رنگ دینی داشته باشد، منظورم برگزاری نماز جماعت یا نوشتن حدیث در کارگاه نیست. اینها هم خوب‌اند. اینها هم به کار برکت می‌دهند؛ ولی رنگ دینی در کار اقتصادی به نظر من یعنی اینکه نیتت کسب پول یا رشد سرمایه نباشد. حواست باشد بخشی از خواست الهی برای مشغول کردن انسان‌ها به کار و شغل این بوده که نیازهای یکدیگر را تأمین کنند. در چنین فهم و باوری، عالی‌ترین نیت، خدمت به بندگان خداست. این طوری تو به دنبال کار یا تولید محصولی نیستی که سود بیشتری برایت داشته باشد. به دنبال کاری می‌روی یا تولیدی را انتخاب می‌کنی که بتواند خدمت بیشتری به مردمت بکند.

ماجرا این است که ما گاهی اصل قضیه را خراب می‌کنیم. یک بچه متدین با انرژی می‌آید برای چه؟ برای اینکه خدمتی بکند. بعد ما می‌آییم و یک سری شاخص های مادی برایش می‌گذاریم و ذهن و انگیزه‌اش را منحرف می‌کنیم.

ما مامور به انجام وظیفه ایم، نه مامور به نتیجه....

ما برای بچه‌ها دمپایی تهیه کرده‌ایم که صبح تا عصر، در شرکت با دمپایی بروند و بیایند و اذیت نشوند. کاشانی با کفش ورزشی راه می‌رود. بهش می‌گوییم دمپایی بپوش، می‌گوید سرعتم کم می‌شود. می‌خواهم بدوم.

در خانه چندان درباره پول داری و حواشی اش صحبت نمی شد . اصلا چیزهایی مانند اقتصاد و تغییر قیمت ها و قیمت طلا و چیزهای گران بها برای ما تعریف نشده بود. یک روز یکی از همکارهای پدر با ماشینش ایشان را رساند جلوی خانه ، شب پدر به مادر گفتند:« می دونی همکارم چی می گفت؟ به من گفت دکتر ،خرج ومخارجمون خیلی زیاد شده،از پس خرج سه تا ماشین بر نمی آیم. فهمیدم یه ماشین برای خودش داره ،یکی برای خانمش،یکی هم برای بچه ش.» مادر تأکید کردند:« این تجملات داره میکشه مردم رو.» این طور بود که می گویم پدر، و بعدها هم مادر تأثیر زیادی در شکل گیری آینده من داشتند.