بریده‌ کتاب‌های همنوایی شبانه ی ارکستر چوب ها

سعی کن چیزی را دوست بداری. فرقی هم نمی‌کند چه چیز. خدا، زن، موسیقی، حتی مشروب یا تریاک. ولی یک چیزی را دوست بدار!

 در وجود هر کس کودکی است که تا پایان عمر با او می‌زید. کافی است چین و چروکی را که زمان، برای گم کردن رد، در چهره‌ی اشخاص به جا می‌نهد کنار بزنیم تا آن کودکی خود را نشان بدهد. این یگانه راهی است برای آنکه مرعوب کسی، هر چند بزرگتر از خود، نشویم.»

منظره‌ی ویرانی آدم‌ها غم‌انگیزترین  منظره‌ی دنیاست. ببینی کسی مثل طاوس می‌رفته، حالا مرغِ نحیفی است، پرش ریخته، ببینی کسی خود را ملکه‌ای می‌پنداشته و تو را بنده‌ی زرخرید، حالا منتظرِ گوشه‌ی چشمی است به او بکنی. ببینی...

اگر هماره بر خلاف مصلحت خویش عمل می‌کنم از آن روست که من خودم نیستم ؛ که این لگدها که دائم به بخت خویش می‌زنم لگدهایی‌ست که دارم به سایه‌ام می‌زنم ؛ سایه‌ای که مرا بیرون کرده و سال‌هاست غاصبانه به جای من نشسته است.

فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج. دردی که نوزاد، هنگام عبور از آن دریچه‌ی تنگ متحمل می‌شود، چنان شدید است که کودک ترجیح می‌دهد رنج زاده‌شدن را برای همیشه از یاد ببرد.