بریده‌ کتاب‌های و هر روز صبح راه خانه دورتر و دورتر می شود

بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم.

چون هنوز آنقدر عمر نکرده که اجازه بدهد کسی فکرش را روی زمین نگه دارد.

فقط زمانی شکست خورده محسوب میشی که دست از تلاش برداری.

اصلا دلیل اینکه ما این شانس رو داریم که نوه‌هامون رو لوس کنیم همینه! با این کار از بچه‌هامون عذرخواهی می‌کنیم.

زمانی یکی از بت‌های زندگی من گفت: یکی از بدترین چیزهای پیری این است که دیگر هیچ ایده تازه‌ای به ذهنم نمی‌رسد. این کلمات را هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم زیرا که بزرگترین ترس من این است که تخیلم را قبل از بدنم از دست بدهم. حدس می‌زنم که تنها من نیستم که چنین ترسی دارد. نژاد انسان به شکلی عجیب از پیر شدن بیشتر می‌هراسد تا از مردن.

تقریبا همه آدم‌بزرگ‌ها پر از حسرت خداحافظی‌هایی هستن که آرزو می‌کنن کاش می‌تونستن برگردن و بهتر اداش کنن.

روی نیمکت بوی آب و آفتاب می‌آید. هرکسی نمی‌داند که آب و آفتاب بو دارند، اما آنها می‌دانند. فقط باید به اندازه کافی از بقیه بو‌ها دور شوی تا آن‌را بفهمی.

دو چیز در زندگی هست که ایمان او به آن‌ها تزلزل‌ناپذیر است: ریاضیات و نوه‌اش. وقتی بابابزرگ جوان بود گروهی از آدم‌ها نشستند و محاسبه کردند که چطور سه نفر را به ماه بفرستند و ریاضیات آن‌ها را برد و برگرداند. اعداد همیشه آدم را برمی‌گردانند.

یه نکته مثبت فراموشی این که چیزایی که آزارت میدن رو فراموش میکنی:)

_《دلم برایت تنگ شده عزیزک خوش خواب. دلم برات تنگ شده.》 +《ما زندگی معمولی خارق‌العاده‌ای داشتیم.》 _《یه زندگی خارق‌العاده معمولی.》

حتی آسمون هم اونقدر که من دوستت دارم بزرگ نیست.

وقتی آدمی رو فراموش می‌کنی یادت می‌ره که اون رو یادت رفته؟ نه، یک وقت‌هایی یادم می‌مونه که یادم رفته. بدترین نوع فراموشی همینه. مثل این‌که توی توفان گیر کرده باشی. بعدش بیشتر سعی می‌کنم که یادم بیاد.

-ما زندگی معمولی خارق‌العاده‌ای داشتیم. + یه زندگی خارق‌العاده معمولی.

نژاد انسان به شکلی عجیب از پیر شدن بیشتر می هراسد تا مردن.