بریده‌ کتاب‌های کنترل ذهن وراج

نیاز بشر به خودنمایی نیازی شدید است. از قدیم این طور بوده است ولی بوجود آمدن شبکه‌های اجتماعی دست ما را برای خودنمایی و تاثیرگذاشتن بر نگاه دیگران بیشتر بازگذاشته است. شبکه‌های اجتماعی به ما مجال می‌دهند نسخه فوتوشاپ شده‌ای از زندگی‌مان را عرضه کنیم که در آن نکات منفی و هر چیزی که چندان دلپذیر نیست حذف شده‌اند. تلاش برای خودنمایی و گذاشتن عکس‌ها و ویدئوهای پرزرق و برق از زندگی‌مان می‌تواند باعث شود احساس بهتری پیدا کنیم، ولی همین کارمان می‌تواند باعث شود کاربرانی که مطالب ما را می‌بینند احساس بدتری کنند. دلیلش هم این است که همه‌ی ما همانقدر که دوست داریم چهره خوبی از خودمان ارائه دهیم، میل داریم خودمان را با دیگران مقایسه کنیم و شبکه‌های اجتماعی‌ فعالیت آن بخش‌هایی از مغزمان را که به مقوله‌ی مقایسه اجتماعی مرتبطند، به شدت افزایش می‌دهند. هر چه افراد زمان بیشتری را در شبکه‌های اجتماعی بگذرانند و در زندگی‌های دیگران سرک بکشند، حسادت بیشتری را تجربه می‌کنند و درنتیجه حالشان بدتر می‌شود.

وقتی دچار استرس می‌شویم، ملحق شدن به دیگران می‌تواند به ما حس امنیت و نزدیکی بدهد. این کار زنجیره‌ای از واکنش‌های بیوشیمیایی کاهنده استرس -متشکل از مسکن‌های طبیعی و اُکسی‌توسین یا همان هورمون آغوش- را به راه می‌اندازد و، در ضمن، نیاز اولیه انسان به تعلق داشتن را هم برآورده می‌کند. مسلماً یکی از اصلی‌ترین راه‌های برقراری ارتباط با دیگران حرف زدن است. کسانی که موقع وراجی راهنمایمان می‌کنند می‌توانند با گوش دادن فعالانه به حرف‌های ما و ابراز همدلی این نیازها را برآورده کنند.

ذهن مشتاق سفرکردن در زمان است.

ما به این امید درون نگری میکنیم که از مربی درونمان کمک بگیریم، اما به جایش منقد درونمان را پیدا می‌کنیم.

نیاز بشر به خودنمایی نیازی شدید است. ما ماهرانه ظاهرهایمان را میسازیم تا بر نوع نگاه دیگران بر خودمان تاثیر بگذاریم. از قدیم اینطور بوده است... تا اینکه سروکله ی شبکه های اجتماعی در این مسیر پیدا شدند که دست ما را برای انجام این کار بیشتر باز گذاشتند.