بریده‌ کتاب‌های زندگی در پیش رو

_ آقای هامیل، آیا بدون عشق می‌شود زندگی کرد؟ گفت: «بله» بعد، انگار که خجالت کشیده باشد، سرش را پایین انداخت.

اما کشتن را خیلی نمی‌پسندیدم، برعکسش را ترجیح می‌دهم. نه، چیزی که دوست دارم، این است که کسی بشوم مثل ویکتور هوگو. آقای هامیل می‌گوید با کلمات می‌شود همه کار کرد، بی‌آنکه کسی را به کشتن بدهی. به وقتش خواهیم دید. آقای هامیل می‌گوید کلمات از هرچیزی قوی‌ترند. اگر عقیده مرا بخواهید، می‌گویم اگر جوانک‌ها تفنگ به دست دارند به خاطر این است که وقتی بچه بوده‌ام کسی بهشان محل نگذاشته؛ نه کسی آن‌ها را دیده و نه کسی آن‌ها را شناخته. بچه‌های اینجوری آن‌قدر زیادند که مردم متوجه‌شان نمی‌شوند. حتا هستند بچه‌هایی که مجبور می‌شوند از گرسنگی بمیرند تا کسی بهشان توجهی بکند.

اگر چیزی را خوب بلد باشم، همین دویدن است. بدون دویدن، در زندگی هیچ کاری نمی‌شود کرد.

آقای هامیل می‌گوید که بشریت ویرگولی است در کتاب قطور زندگی و وقتی پیرمردی چنین حرف چرندی می‌زند دیگر واقعا نمی‌دانم من چه می‌توانم اضافه کنم. بشریت فقط یک ویرگول نیست، چون وقتی رزا خانم با آن چشمان جهودی‌اش مرا نگاه می‌کنند نه تنها ویرگول نیست، بلکه حتی تمام کتاب قطور زندگی است، و من علاقه‌ای به دیدنش ندارم.

اما من میل چندانی به خوشحالی نداشتم. زندگی را ترجیح می‌دادم‌. این‌جور خوشبختی آشغال است، آبِ زیرِ کاه است.

فکر می‌کنم این گناه‌کارانند که شب‌ها راحت می‌خوابند، چون چیزی حالیشان نیست و برعکس، بی‌گناهان نمی‌توانند حتی یک لحظه چشم روی هم بگذارند، چون نگران همه چیز هستند. اگر غیر از این بود، بی‌گناه نمی‌شدند.

چیزی که همیشه برایم عجیب بوده این است که اصولا اشک در برنامه‌ی خلقت پیش‌بینی شده. یعنی آدم بناست گریه کند. باید پیش‌بینی شده باشد.