بریده‌ کتاب‌های ارتداد

خدا فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فرو روند و جای خود را به آرامش بدهند.

خداوند فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فروروند و جای خود را به آرامش بدهند. اما نباید خاطرات را مخدوش کرد. با مخدوش شدن گذشته، آینده‌ای وجود نخواهد داشت. آینده درختی است که در باغ گذشته می‌روید و ثمر می‌دهد.

گاهی انسان برای کارهایی که می‌کند در همان لحظه دلیل موجهی ندارد.

شروع یک کتاب چالش برانگیز..

آدم ها گاهی در مسیری طولانی، مقصد را فراموش می‌کند.

حالا که قرار است خمینی نباشد، مرگ که هست. اگر نهضت نباشد، چه چیز می‌توانست وجود داشته باشد؟ شاید امروز آخرین روزی باشد که بتوان شعار «یا مرگ یا خمینی» سر داد. اگر فردایی باشد و خمینی نباشد؟!

از همه معنا‌دارتر،بی‌معنا شدن لحظاتی بود که با سرعت می‌گذشت و من به آن‌ها اهمیت نمی‌دادم.

زمان، هول انگیز و بی‌ملاحظه، به جلو می‌خزد و این ناتوانی بزرگی است که نمی‌توانیم به عقب بازگردیم تا جلوی حادثه ای را بگیریم یا آن را به شکل دیگری رقم بزنیم.

- چرا همه‌جا این‌قدر آرام است؟ + آرام نیست. سکوت به معنای آرامش نیست. سکوت گاهی خیز برداشتن برای پریدن و نفس گرفتن برای فریاد کشیدن است.

با سگ‌های صهیونیست، جورِ دیگری باید مبارزه کرد!

از همه معنادارتر، بی‌معنا شدن لحظاتی بود که با سرعت می‌گذشت و من به آن‌ها اهمیت نمیدادم‌.

تو وابسته بودی و من عاشق. به گمانم رها شدن از وابستگی آسان‌تر از رها شدن از بند عشق باشد. به گمانم رها شدن از وابستگی محال نیست. و رها شدن از عشق محال است.

گمان می‌کنم شک مثل جانور مرموزی کنج و کنار قلب پنهان می‌شود تا به وقت خواب‌آلودگی ایمان سربرآورد. به گمان من شک بعد از یقین، صد چندان مخوف‌تر از شک پیش از یقین است. شک پیش از یقین جلو می‌راند و شک پس از یقین زمین‌گیر می‌کند.

از آنچه به تدریج رخ می‌دهد بترسید ؛ فاصله‌های تدریجی، لرزش های تدریجی، سستی‌هاۍ تدریجی، "شدن" های تدریجی ! از تدریج بیش از شوک بھراسید . ارتداد | وحیدیامین‌پور

از شک،وقتی دورو بر تو بچرخد،بیشتر میترسم.