بریده‌ کتاب‌های حوض خون: روایت زنان اندیمشک از رخت شویی در دفاع مقدس

جبههِ من رخت شویی خانه بود و بیمارستان؛جایی که هرروز با دیدن لباس های رزمنده ها و بدن های پاره پاره ، شهید می شدم!

یکی از برادر ها در غسالخانه گونی را داد دستم.با صدای گرفته و لرزان گفت: اینو هم غسل بدید.بردمش داخل.در گونی را باز کردم،من که هیچوقت نمیترسیدم یک دفعه جا خوردم و خودم را عقب کشیدم.باز رفتم جلو.در گونی را کامل باز کردم.تمام بدنم لرزید.تکه تکه از توی گونی درآوردم و روی پلاستیک گذاشتم.انگار با اسب از رویش رد شده بودند....

فکر کردن به مادران شهدا شد تسلای دل بی‌قرارم؛ همان‌هایی که تکه‌های بدن شهدا را لای ملافه‌های خونی می‌دیدند و صلوات می‌فرستادند. آن‌ها برایم الگوی صبر و مقاومت بودند.

این ضبط رو قطع کن تا بهت بگم پادرد الآنم از چیه. حتی روزهایی که عادت ماهانه بودم، می‌رفتم توی آب سرد و رخت می‌شستم! شب‌ها از شدت بدن‌درد خواب نداشتم. عفونت‌های بعدش من رو از پا درآورد.

از خواب پریدم هوا روشن بود. «ای داد بیداد! خواب موندم» نماز خواندم. با عجله چادر سر کردم و راه افتادم سمت بیمارستان شهید کلانتری. به اطرافم توجه نمی‌کردم. زمستان بود و هوا سرد. آنقدر با عجله و تند راه می‌رفتم که تنم خیس عرق شد. توی دلم به خانم ها بدو بی راه گفتم که باز در نزده‌اند و من را جا گذاشته‌اند. تصمیم گرفتم هرچه اصرار کنند دیگر آنها را نبخشم. رسیدم جلوی نگهبانی. گیت بسته بود. با دست محکم زدم به پنجره نگهبانی:«انگار تو هم مثل من خواب موندی.درو باز کن» آمد دم در و گفت: «مادر این وقت صبح کجا می‌خوای بری؟!» گفتم:« بعد این همه سال من رو نمی‌شناسی؟! خونه بابام که نمی‌رم. اومدم لباس‌های رزمنده‌ها رو بشورم.» گفت:« مادر حواست کجاست؟! شش ماه بیمارستان هم جمع شده!»¹ تکیه دادم به نرده جلوی در و با گریه به بیمارستان نگاه کردم. (پ.ن¹: بیمارستان شهید کلانتری در اواسط دهه ۷۰ جمع شد)

و انقلاب مال پابرهنه‌هاست...

رخت شوی خانه از من زنی مقاوم ساخته بود. آنجا بود که روحیه ام قوی شد. الحق که اسم برازنده ای با خانم ها برایش انتخاب کرده بودیم «کارخانه انسان سازی»

هر کاری را آسان گرفتی، سخت نمی‌شود.

ده بیست تا پتو می‌انداختم تویش. لبه‌ی حوض می‌نشستم و آن‌ها را چنگ می‌زدم. آب حوض خون می‌شد. با گریه می‌گفتم: « روله دات سیت بمیره.» روله: عزیزم، فرزندم دا: مادر سیت: برایَت

کسی آنجا خوابیده بود. دستش را گرفتم. یک‌دفعه تمام موهای بدنم سیخ شد. دستش را ول کردم و خودم را عقب کشیدم. مادرم گفت:«از مرده نترس. از زنده بترس.»

بعد از پیروزی انقلاب مانتوهای گشادی مُد شد؛ رنگ سبز و خاکی. از آن‌ها می‌پوشیدم. چفیه را هم به عنوان روسری سر می‌کردم. حتی وقتی می‌رفتم مدرسه، آن را می‌گذاشتم زیر لباس مدرسه‌ای. آستینش از زیر مانتوی مدرسه می‌زد بیرون. خیلی زیبا بود. یک روز معلم بهم گفت: «عجب! هم محصل هستید و هم پاسدار.» با غرور گفتم: «بله. پاسدار انقلابیم.»