قصد جدی و حرفه‌ای از انتخاب کتاب نداشتم، اما برایم جالب بود که بدانم "قصه‌ها از کجا می‌آیند؟"؛ 
نگارش کتاب انقدر جذاب و شیرین و صمیمی هست که با خواندنش کلی کیف کردم و در کنارش هم به زبانی ساده کلی نکته‌ی مهم یاد گرفتم ... قطعا کتاب برای کسی مثل من که هیچ زمینه‌ی حرفه‌ای در داستان‌پردازی نداشت، برای آشنایی با مفاهیم پایه، انتخاب خیلی خوبی بود.
      

        داستان تا نیمه خوب پیش می‌رفت، احساس تعلیق و نگرانی شدیدی  داشتم و این برایم لذت‌بخش بود، به نظرم داستان علاوه بر چهارچوب قوی، موضوعات خوبی هم در دلش داشت، همزمان هم از نقص معصومانه‌ای به نام اوتیسم می‌گفت و هم درد ناهنجاری مثل دوقطبی، هم جنگ ویتنام و بی‌رحمی‌هایش و هم فجایعی مثل تجاوز جنسی و قتل عمد؛ هم رفاقت و هم عشق ؛ شخصا داستان‌هایی که زوایا و پیام‌های متعدد دارند و نویسنده توانسته ارتباط خوبی بین موضوعات و پیام‌ها برقرار کند را بیشتر دوست دارم ...
 اما هرچه به پایان داستان نزدیک می‌شد، یک چیزی آزارم می‌داد و آن هم اینکه شخصیت اصلی زیادی پلیس‌بازی در‌می‌آورد ... گرچه لابد به زعم نویسنده برای هیجان بیشتر به این پلیس‌بازی‌های بی‌‌جهت نیاز بود... حتی به نظرم اتفاق نهایی داستان هم کمی بیش‌از اندازه معجزه‌وار بود ...
اما در مجموع  ✍🏼 : روی‌هم‌رفته موضوع و ساختار داستان و هیجانش را دوست داشتم، بویژه از ابتدا تا اواسط کتاب. 
      

        خلاصه و معرفی پشت کتاب را هم که بخوانید متوجه می‌شوید کتاب برخلاف کتاب‌های رایج در حوزه برنامه‌ریزی و مدیریت زمان، رویکرد مخالف دارد، سر نقد دارد، بجای توصیه بیشتر به بهره‌وری دعوت می‌کند به آرامش و درنگ و اینکه سکون هم گاهی بد نیست.
فصل دوازدهم کتاب برای من قدری تکان‌دهنده بود، روایتش و مثال‌هایش و حتی نکته‌ای که در بر داشت برای من جذاب‌تر از بخش‌های قبلی بود؛ جوری که باعث شد بقیه کتاب را هم با قدری ذوق بیشتر بخوانم.
پیوست انتهای کتاب (ده ابزار برای پذیرش کرانمندی )  هم جمع‌بندی خوبی است، توصیه‌ها و راهکارهایش تماما جدید و تازه نیست (مخصوصا اگر مثلا مخاطب پادکست رادیو‌راه باشید یا پیش از این هم من باب مزیت درنگ و تامل و گزندهای بهره‌وری هرچه‌بیشتر، مطالعه کرده باشید) اما مرورشان در کنار هم خالی از لطف نیست.  
در مجموع: ✍🏼 اگر از کمال‌طلبی یا آرمان‌گرایی بیش از حد رنج می‌برید و مدام در حال یافتن راهکار هستید که از زمان خود نهایتِ نهایتِ نهایت استفاده را ببرید و اگر هم نتوانید خودتان را بسیاار شماتت می‌کنید، شاید این کتاب بتواند آرامتان کند و کمکتان کند که ببینید قدری آهسته‌تر هم اشکالی ندارد، اتفاق خاصی نمی‌افتاد که...!  

      

        از اولین باری که این کتاب را خواندم چه تاثیر عمیق و زیبایی از این کتاب بر روان و خاطرم نشسته... بی‌شک برای هر سنی نکته‌ای دارد و هیچ‌وقت کسی را از دوباره خواندنش پشیمان نمی‌کند. 
      

        چقدر آشنایی با زنی به مانند مزین السلطنه(مریم عمید) غرورآفرین بود، این کتاب برای هر کسی که به فعالیت‌ها، جنبش‌ها و سیر پیشرفت زنان در ایران علاقه‌مند،  و یا نسبت به نثر دوره‌ی قاجار کنجکاو باشد، حتما جذاب خواهد بود.