مشکل اینجاست که خیلی از مواقع ما در تفکر از قضایایی استفاده می‌کنیم که بدیهی نیستندو ما نیز دلیلی برای آن نداریم و آن را بدون آگاهی از استدلالش پذیرفته‌ایم. این نوع قضایا مادر بسیاری از اشتباهات بشر در زندگی می باشدو عامل اصلی آن تعصب و تقلید کورکورانه و شهرت اجتماعی است. علامت این قضایا این است که وقتی خود را از تعصب و تقلید کورکورانه خالی می کنیم و به وجدانمان مراجعه می کنیم دلیلی بر آن نداریم و شاید بتوانیم در آن شک کنیم.

تعیین کننده سرنوشت نهایی انسان سیر تکاملی اصیل فرهنگی او و واقعیت اصیل انسانی اوست، نه سیر تکاملی ابزار تولید. این واقعیت اصیل انسانیت انسان است که به حرکت خود ادامه می دهد و ابزار تولید را همراه سایر شئون دیگر زندگی متکامل می کند نه اینکه ابزار تولید ، خود به خود متکامل می شود و انسانیت انسان به مانند ابزاری توجیه کننده نظام تولیدی تحول و تغییر می پذیرد و از این رو نام تکامل را دارد که توجیه کننده نظام تولیدی متکامل تری است.