برخی از جملات این کتاب، درس‌های بزرگی برای زیستن، فرصتی برای ساعت‌ها فکر کردن  و نگاهی جدید به حوادث زندگی است.
من ترجمه مرحوم ذکاء را خواندم، اما به نظرم ترجمه‌های روان تری هم از این کتاب وجود دارد.
..
(از خودگذشتگی پایان هرگونه اثبات وجود است. آنچه را تو در خویشتن رها می‌کنی هستی خواهد یافت. هر چه در پی اثبات وجود خویش است وجود خود را نفی می‌کند و هر چه از خود می‌گذرد هستی خود را اثبات می‌کند. تملک کامل فقط با بخشش اثبات می‌شود. هر چه تو نتوانی ببخشی مالک توست. بی قربانی شدن، رستاخیزی در پی نخواهد بود‌. هیچ چیز به شکوفايی نمی‌رسد مگر با اعطا شدن. آنچه تو می‌خواهی در خويشتن نگاه داری پژمرده و فاسد می‌شود.)


        

                بسیار‌ خوشحالم که این کتاب را خواندم اما احساس می‌کنم کتاب با داستان‌پردازی های مفصل‌تر و دقیق‌تر، اثر بهتری می‌شد. گویی کتاب با خلاصه گویی‌ها نتوانست آن چه که باید را به خوبی بیان کند.
داستان‌های این کتاب از دل وقایعی بیرون آمده اند که ما در تاریخ زیاد از آن‌ها شنیده‌ایم اما شاید در مرگ‌ها، زندگی‌ها و رشادت‌های مردم آن دوران تامل نکرده باشیم. به طور خاص این کتاب درباره زنان در بستر رخدادهای مهم تاریخ ایران سخن می‌گوید، از زنانی که قربانی ستم ها شدند تا زنانی که تلاش کردند تاریخ را با نگاه لطیف زنانه بنویسند.. 
 «خون است که مرد را از نامرد جدا می کند و ظالم را از مظلوم. خون مظلوم آتش در نیستان است! فغانش که بلند شود دلهای خواب را هم نهیب می زند.»
        

                این کتاب از نظر من عالیست چون فرصتی برای آشتی با کتاب ها است. شاید از نظر ادبی حرفی برای گفتن نداشته باشد اما می تواند دریچه ای باشد برای درک معجزه کتاب ها . همچنین کتاب گاهی حرف های عمیقی هم برای مقابله با غم و زندگی کردن می زند که در عین سادگی، قابل تامل هستند.
«سِلف به این درک می رسد که سلامت روانش وابسته به پذیرش چیزهایی است که نمی تواند تغییر دهد: «دریافتم به خودم بستگی داشت که پایان را غیرعادلانه و غیرقابل قبول تفسیر کنم و به خاطرش عذاب بکشم یا اینکه تصمیم بگیرم که این، و فقط همین، پایان مناسبی بود». »
        

                نه به اندازه جلد اول (آبنبات هل دار) اما داستان روان و خاطره انگیز است تا جایی که احساس میکنی عضوی از این خانواده هستی و در تمام لحظات تلخ و شیرین خانواده محسن همراه بوده ای. 
موقعیت های طنز داستان اکثرا خلاقانه هستند و به راستی مخاطب را می خندانند.
        

                این اولین اثری بود که از خانم مرعشی خواندم. داستان با جزییاتی دقیق و فضاسازی دلنشین پیش رفت و تمام احساسات با صراحت و قوت بیان شد. 
ما از جنگ زیاد خواندیم اما هر اثری که به نحوی با جنگ ارتباط داشته باشد حرف تازه ای برای گفتن دارد و موجی از احساسات قوی را در مخاطب زنده می کند. دنیای بعد از جنگ، مردان و زنان بعد از جنگ، هزاران داستان دارند که هرس یکی از آن ها بود. خواندنش خالی از لطف نیست.
« یه چیزاییه آدم نباید ببینه. زن نباید ببینه بچه هاش مرده ن، خونه ش رمبیده، زمینش پکیده. اگه دید نباید بمونه. باید بمیره. زندگی ئی طور نبوده که بچه ها برن مادرا بمونن. که مردا برن زمینا بمونن. ما آدم نیستیم. بردنمون ته ته سیاهیه نشونمون دادن و آوردنمون زمین. ما از جهنم برگشتیم. »