Baqer Haqani Fazl:
روح الله اینجاست و جستارخوانی مطلوب می‌نماید. این کتاب را بر می‌دارم. هر چه می‌خوانم کمتر می‌فهمیم. جای دیگر را امتحان می‌کنیم، وضع همین است و جای دیگر و جای دیگر.

کتاب چند جستار است درباره کرواسی در دهه ۹۰ میلادی، اگر کسی تاریخ کرواسی بداند یا اینکه دلبسته داور شوکر باشد شاید بتواند با کتاب ارتباط بگیرد. 
نشد که پای شب نشینی من و روح الله باشد.
          

            توصیف این کتاب خیلی کار سختیه. پس بذار با قسمت راحتش شروع کنم: کتاب کوتاهیه. عکس داره. خیلی بیشتر از نوشته ه
اش عکس داره. و طوری نوشته شده که هم یک بچه ی هشت ساله میتونه بخوندش و هم یک مرد هشتاد ساله

دوسش داشتم
از کتابی که توی دو تا جمله بتونه منو به گریه بندازه
سا با یک جواب یک کلمه ای منو بخندونه خوشم میاد

کتاب سبکه اما عمیقه
نقاشی هاش رو دوست داشتم

و با اینکه توی طاقچه خوندمش، میدونم که حتما نسخه ی چاپیش رو هم تهیه مینم چون باید بمونه پیش خودم
          

            "آغازی بر یک پایان" مجموعه مقالاتی است در مجله سوره مهر از سید اهل قلم شهید مرتضی آوینی که نمایانگر عقاید و باورهای سیاسی او در زمینه انقلاب‌های شرق و غرب، خاصه انقلاب جمهوری اسلامی ایران. اثر در ۱۵ فصل تنظیم شده که با مطلبی از امام راحل شروع می‌شود. 


متن کامل معرفی اثر در مجله کتاب فردا ثبت شده است.
          

            میشه با اشعار این کتاب، بارها سرِتأیید به نشانه هم‌دردی و هم‌دلی تکان داد. 
اگر قرار باشه یک‌شعر رو از میان ورق‌های کتاب انتخاب کنم، قطعا اولین شعر از فهرست کتاب بود:

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست
          

            کتاب خیلی از استانداردهای نویسندگی رو داشت؛  پر از عطرها، فضاها، رنگ‌ها، تصاویر، اصطلاحات ناب افغانستانی که بر جان می‌نشیند.
ایده داستانی نو نبود، اما شیوه بازنمایی و بیان غریب، باعث شد کتاب از جذابیت نیفته.
خیلی از جملاتش رو دوست داشتم برای بارها خوندن.
خدا قوت آقای مدقق.
(ضمن اینکه باید بگم کتاب مجموعه داستان کوتاه نیست!)
          

            از قلم سیاه و پر از یاس صادق هدایت بارها شنیده بودم اما دوست داشتم خواندن یکی از آتارش را امتحان کنم و واقعا به جرات می گویم تا به حال از خواندن هیچ کتابی اینهمه حس انزجار و مشمئز کننده را پیدا نکرده بودم بدون هیچ کور سوی امید و نقطه مثبتی سراسر کتاب از خون و کرم و قی کردن و ... هر آنچه تهوع آور است صحبت کرده بود 
من هیچ ستاره ای به این کتاب نخواهم داد
دوستانی که سایر آثار این نویسنده رو مطالعه کردند لطفا راهنمایی کنند که مابقی هم به این صورت است؟
          

            یکی از بهترین کتاب هایی که نوشته شده هم در زمینه بیان مبانی انقلاب و هم در پاسخ به شبهات مربوط به کارآمدی نظام. البته بهترین ویژگی اینه که قلم نویسنده به گونه ای هست که مخاطب نوجوان باهاش به راحتی ارتباط میگیره و بخاطر مثال های خوبش بحث اصلا خشک نیست، اما متاسفانه بعضی مواقع قلم یه مقدار سنگین شده و کلماتی که به کار رفتن شاید مناسب مخاطب نوجوان نباشن. البته مقدارش به قدری نیست که بشه ایراد خاصی حسابش کرد اما امیدوارم همین مقدار هم برطرف بشه. واقعا از نویسنده محترم ممنونم، جای همچین کتابی توی بازار خالی بود.
          

            ویژگی خوبش، تأکید بر نثره. هر چند موفقیت صددرصدی در نثری که می خواد بهش برسه نداره اما خب همین تلاش و همین کیفیت هم چیز بدی نیست.
اما دو ویژگی بد هم داره اثر. اول اینکه داستان دو بخش مجزاش رو، اتفاقات زمان حال و خاطره‌ی اساطیری ازلی(خواب) رو با آب دهن به هم چسبونده. اصولا ربطی به هم ندارن و به‌زور با دو تا خبر در اخبار سعی کرده این‌ها رو به هم ربط بده که ذره‌ای موفق نیست.

مورد دوم اینه که توصیف‌های شاعرانه و خوابگون تمام کتاب رو تسخیر کردن و رسماً کتاب یک دلنوشته‌ی شاعرانه است که شاید در سوگ خواهری واقعی نوشته شده و اصولا ارزش داستانی نداره.

معدود دیالوگ‌های داستان هم یک‌سره بیان نادقیق و بی‌ظرافت ماجرای کاوه و ضحاکه.

خلاصه که از خوندنش خوشحال نیستم و راستش نیمه‌ی دوم کتاب رو چند خط در میون خوندم تا زودتر تموم شه.
          

            رمان تکفیری بر اساس زندگی‌نامه یک دانشجوی پزشکی ایرانی به‌نام علی‌اکبر پیرویان نوشته شده‌است که در دوره اشغال نظامی افغانستان توسط شوروی به همراه تعدادی از همکلاسی‌هایش، به کمک مجاهدین افغانستانی می‌رود. دکتر پیرویان بعدها در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به شهادت می‌رسد.
داستان تکفیری از بیمارستان نظامی "الرشید" بغداد آغاز می‌شود و با بازگشت به گذشته، و رفتن به دوره مبارزه جهادیون افغان با شوروی، فضای متفاوتی را برای مخاطبش به تصویر می‌کشد و تلاش می‌کند تا در این میان جان مایه تفکر سلفی و تکفیری را به خواننده خود بشناساند.
از ویژگی‌های مهم این رمان، تفکیکی است که میان تفکرات غالب اهل سنت با تفکرات جریان انحرافی وهابیت ایجاد کرده‌است. نویسنده برای تعمیق محتوای این کتاب علاوه بر بهره از منابع پژوهشی دقیق، دو سفر به سوریه داشته‌است. او معتقد است "اگر قرار است انتشار این رمان به مذاق عده‌ای خوش نیاید، آن عده وهابی‌ها هستند"
          

            درباره بچه کانگروی که به خواهر تازه دنیا آمده‌اش حسودی‌اش می‌شود. متن و تصویرگری جذاب، روان و پرکشش است. به ظرافت تمام به کودک می‌آموزد، باید زین پس، مستقل‌تر از قبل باشد و اینکه خواهر یا برادر کوچکش را دوست داشته باشد.

برای فرزندتان، اگر قرار است فرزندی دیگر بیافزایید، بخوانید. بسیار مفید است. :))
          

            'کلمات' حقیر و عاجز هستند از بیان وصف این کتاب.
خط به خط پنجاه صفحه آخر آتشی بود بر دل و داغی بر جگر. بغضی که نمی شود فریاد کرد. از جنس حرف های درِ گوشی است!
هنگام خواندن متن کتاب، مدام از ذهنم خطور می کرد:
"و چه خون دل ها خورد علی(ع) از دست این جماعتِ سر به سجودِ آیه خوان و به ظاهر متدین..."
بخشی از تکه آخر کتاب:
"شیعه تافته ی جدا بافته است. تقدیرش با همه فرق می کند. مثل ده سالگی علی(ع) عقایدش را به سخره می گیرند. بوی خطر که مشموم می شود، تنهایش می گذارند و تنهایش می گذارند، و تنهایش می گذارند..."
          

            سالها پیش کتاب را خواندم اما هنوز سوژه نابش ته ذهنم هست :
«مجروحی که نه می بیند و نه می شنود ،  کنار خودش قاطری را پیدا می کند و برای برگشتن به پشت جبهه مجبور است به او اعتماد کند .»
این وضعیت در عین ناراحت کننده بودن یک وجه طنزی هم دارد . این کتاب بیشتر روی طنزش تمرکز کرده .
یادم می آید خنده دار بود و جذاب . کوتاه هم هست و سریع خوانده می شود . البته بیشتر به نوجوانان توصیه می شود. خودم دوران دبستان خواندمش .
          

            بعد از خوندن کاری از آگاتا کریستی و یک اثر هم از کانن دویل ، وقتش رسیده بود که یک اثر هم از ژرژ سیمنون بخونم و با کارآگاه مگره همراه بشم‌.
نمیدونم چرا داستان های پلیسی رو جزو ادبیات عامه پسند دسته بندی میکنن یا خوندنش رو خیلی توصیه نمیکنن و کسی که میخونه رو با دید بد بهش نگاه میکنن اما واقعا لذت حل معما و غافلگیری و رو دست خوردن و به چالش کشیده شدن ذهنی که توی ادبیات و ژانر پلیسی اتفاق میفته به نظر من هیچ جا پیدا نمیشه.
این هم یکی دیگه از داستان های کارآگاه مگره بود که اتفاقا جنایتی اتفاق نمیفته و برعکس تمام کتاب های ژانر پلیسی که یا قتلی اتفاق میفته که قاتل مشخص نیست یا سرقتی رخ میده ، اینجا یه خودکشی اتفق میفته و خود کارآگاه هم شاهد خودکشیه و یعنی جنایتی رخ نداده اما ....
در کل کار خوبی بود و راحت میشه در یک الی ۲ نشست خوند و یه عصر یا شبی رو گذروند باهاش.
          

            ساراماگو در "کوری" اش، جامعه ای را به تصویر می‌کشد که مردم آن بی هویت هستند و از بی هویتی خود، آگاهی ندارند. به همین دلیل است که  ساراماگو حتی اسامی شان را از آنها گرفته و با صفاتی همچون داشتن عینک یا لوچ بودن و پیر بودن، از هم متمایزشان می کند. شخصیت های رمان کوری به باور نویسنده، "توده هایی" مبتلا به "ذهنیت کاذب" و کاملا مقهور نیروهای بیرونی هستند. ساراماگو می‌خواهد بگوید "جامعه توده ای" که تحت "سلطه هژمونیک"، فهم ها و برداشت هایش از حقیقت، به صورت نامحسوس کنترل میشود و خود نمیداند تا چه اندازه تحت سلطه طبقه حاکم قرار دارد، به معنای واقعی یک "جامعه کور" است. آنها نمی‌دانند که چیزی از حقیقت نمیدانند، پس کورند اگرچه فکر میکنند که می‌بينند! 
در جامعه توده ای، کوری و آگاهی کاذب توده ها، مسری است. در ابتدای داستان، جایی که ناجی نخستین مرد نابینا او را به خانه اش می‌رساند - و نویسنده احتمال می‌دهد که در ابتدا این کار را از سر جوانمردی انجام داده-، شاهد هستیم که این اقدام او با بی اعتمادی مرد نابینا مواجه میشود که به او اجازه نمی‌دهد تا آمدن همسرش در خانه بماند مبادا که چیزی از لوازم خانه را به سرقت ببرد. نتیجه این بی اعتمادی این است که مرد سابقا جوانمرد، با خروج از منزل، ماشین مرد نابینا را به سرقت می‌برد. اینجا جایی است که ساراماگو نشان میدهد در جامعه سرمایه داری که سرمایه و مالکیت خصوصی اصالت دارد، اعتماد به همنوع و جوانمردی و خیرخواهی جایگاهی ندارد و جامعه رو به انحطاط میرود. و از همینجاست که سرایت کوری آغاز می‌شود. در ادامه داستان میبینیم که بعضی از توده های نابینا، در دنباله روی از نظام سرمایه داری، چنان غرق شهوت جمع آوری سرمایه شده اند که حتی در شرایطی که پول و ثروت به کارشان نمی آید هم دست از آن نمی‌کشند!
 در چنین جامعه ای تنها معدود نخبگان جامعه هستند که می‌بینند. زن دکتر نماد این گروه است. نماد نخبگانی که حقایق را میبینند و برای هدایت توده ها تلاش می‌کنند. می‌بينند و از محیط چرک آلودی که توده ها در آن تنفس میکنند، رنج می‌برند. می‌بينند و گاه خسته می‌شوند و آرزو می‌کنند کاش آنها همچون توده ها نمی دیدند و از رنج دیدن خلاص می‌شدند.
ساراماگو هشدار میدهد که در جامعه توده واری که در آن کوری و دوری از حقیقت مسری است، ظواهر مدرن، فناوری ها و پیشرفت ها بی حاصل است. او وعده میدهد که سرانجام نظام سرمایه داری شکست می‌خورد و نظام بانکداری فرو می‌پاشد. تلاش نخبگان آنجایی به ثمر می‌نشیند که زن دکتر توده ها را آگاه می‌کند که به نجات از سوی خدا و حاکمان دل نبندند. پس از آن است که توده ها هشیار و بینا می‌شوند. ساراماگو در سرتاسر رمان کوری، متعهد و در خدمت ارزش های کمونیستی خود و نقد نظام سرمایه داری است و عجیب آنکه بی بی سی میگوید و ویکی پدیا هم نقل میکند که ساراماگو "گرچه از سال ۱۹۶۹ به حزب کمونیست پرتغال پیوسته و به آرمان‌های آن وفادار بوده‌ است اما هیچگاه ادبیات را به خدمت ایدئولوژی در نیاورده‌ است"!
واقعیت اما این است که "کوری ساراماگو"، در خدمت ایدئولوژی اش است؛ گرچه خوانش ها و برداشت ها چیز دیگری میگوید!
کتاب را در جمع حلقه کتابخوانی مبنا خواندم. جمعی که با کتاب بسیار همراه بود. جمعی که گاه خواب کوری را می‌دید. جمعی که با "بالاخره یک کتاب خوب میخوانیم" آغاز کرد و به "کی این کتاب تمام می‌شود که از زهر هرروزه آن خلاص شویم" رسید! و مهم تر از همه، جمعی که از توصیف محیط چرک آلودی که جامعه ساراماگو در آن دست و پا میزد، به خوانش های الهی می‌رسید. ساراماگو در کوری میگفت که با وجود داشتن چشم ظاهری، باید بی خدا باشی تا ببینی؛ اما ما در جمع مان برداشت میکردیم که حتی اگر از داشتن چشم ظاهر بی نصیب باشی، کافی است خدا را داشته باشی تا حقایق را ببینی و در منجلاب فساد و تباهی و انحطاط اخلاقی فرو نروی. اینجا جایی ست که ما می‌توانیم به ساراماگو حمله کنیم و بگوییم اگر آسیب ها را به خوبی دیده اما در درک راه حل حقیقی "نابینا" بوده است؛ ساراماگو اگرچه در نقد نظام سرمایه داری موفق بوده؛ اما او هم به کوری مبتلا گشته و غرق در باورهای نظام کمونیستی، همه حقایق را نمی‌بیند. 
کوری یک رمان متعهد است! متعهد به ارزش های نویسنده! ساراماگو در کوری به ما یاد میدهد که می‌توانیم متعهد به ارزش هایمان بنویسیم. می‌توانیم نمادین اما پرکشش بنویسیم. مخاطب را چنان با خود همراه و درگیر سازیم که حتی خواب "کوری" را ببیند. میتوانیم ساده اما چندلایه بنویسیم و مخاطب را درگیر فهم معنای اثر و ایدئولوژی نهفته در آن کنیم، بی آنکه چیزی از جذابیت لایه نخستین و غیراستعاری اثر کاسته شود.
به زعم من، شاهکار ادبی یعنی ادبیاتی که توانسته به بهترین نحو قدرت نویسندگی اش را در خدمت آرمانش به کار بگیرد و کوری ساراماگو این ویژگی را دارد. کوری را تمام میکنم و به این می اندیشم که کاش قدرت نویسنده در خدمت پیام والاتری به کار گرفته می‌شد.