چه نثری، چه‌بیانی، درست و پاکیزه، لذت به وجوتان می‌چشاند و شما را از زمین و زمان غافل می‌کند.
شاهکاری در نثر فارسی.
هرکس که مثنوی را خوانده و متوجه‌ شده‌است که دیریاب و سخت‌فهم است، واجب است که این کتاب را بخواند.
ویراستاری کتاب هم شاهکاری دیگر است.
مثنوی را دوست دارید؟ بهترین کتاب برای فهمیدن مثنوی پیش روی شماست.
        

                یکی از ضعیف‌ترین کتاب‌های شعر فارسی.
کسیانی که این کتاب را خوانده‌باشند خواهند دید که تنها شعر هایی که در این کتاب بهره‌ای از زیبایی دارد، شعرهایی است که در قالب سنتی سروده شده.
آقای شفیعی کدکنی انتقادات زیادی به شاملو مطرح کرده و خب در این کتاب شعر خود را به سبک ایشان نزدیک‌تر کرده.
فرقی نمی‌کند که به شعر کهن علاقه دارید یا شعر معاصر و یا هردو سبک را دوست دارید، در هر صورت خیلی بعید است این کتاب شعر برایتان کتاب شعر ایده‌آلی باشد.
        

                شنیدید که می‌گویند ایرانی‌ها، شعر‌دوست هستند؟ دوست‌داشتن محمود دولت‌آبادی نیز برای ایرانیان از جنس دوست‌داشتنِ شعر است.
این کتاب همچون سایر کتاب‌های دولت‌آبادی نثری شاعرانه دارد.
 بسیار منسجم در جهت توصیف حالات انسانی، سختی‌ها و رنج‌ها و تقلاها حرکت می‌کند، حرکتی که گاهی به کُند‌بودن متهم می‌شود ولی با این حال زیباست و آنکه طبع ادبی داشته‌باشد می‌تواند حسابی لذت ببرد.
این داستان حکایت سلوچ نیست! حکایت بازماندگان سلوچ است و به همین خاطر به زیبایی اسم این کتاب " جای خالی سلوچ" نام‌گذاری شده‌است. جای خالی سلوچ در واقع فضایی باز است که هرکس می‌تواند طور دیگر بودن خود را نمایان کند، راه خود را عوض کند و "حرفی برای گفتن داشته‌باشد".

در این فضای باز، شما می‌توانید با فرهنگ "سالار بودن" آشنا شوید و لزوم طغیان علیه " سالار" در فرهنگ ایرانی را مشاهده کنید.
هرکس به هرکس بتواند زور می‌گوید و سالاری می‌کند و این فقط به " مرد سالار" بودن محدود نیست. مردها نیز برخی برای برخی نقش سالار را بازی می‌کنند.
        

                کسی که نمی‌خواهد دروغ بگوید. شاید این عبارت برای بیان ماهیت کل داستان کلی و ناراست باشد. این آدم بیش‌تر آنکه راستگو باشد، انسانی است که در پاسخ‌دادنبه  سوال‌هایش در مورد زندگی وامانده، البته که خیلی از ما ها  در جواب‌دادن سوال‌های مهم زندگی وامانده‌ایم اما این واماندگی برای برخی مهم است، تا جواب نگیرند شروع به حرکت دوباره نمی‌کنند ، توقف می‌کنند و منتظر می‌مانند. 
منتظر می‌مانند حتی اگر این انتظار زبانشان را لال کند، گوش‌هایشان را کر کند و در نهایت وجودشان را بگیرد.
داستان‌ بلندی که فضای بی‌ارزش دانستن زندگی و عمیق‌ترین تعلقات انسانی از همان اولین صفحه شروع می‌شود و تا آخرین صفحه ادامه دارد.
        

                کتابی در مورد انسانی که به واسطه‌ی انسان‌دوست بودن، در جهان ایدئولوژیک نادیده گرفته ‌می‌شود.
هرچقدر همسر او دلباخته‌ی هویت دینی است، او دلباخته‌ی انسانیت است و همین انسان بودن و وفاداری به انسانیت در روزگار تقدس وحش، از او موجودی ضداجتماع ساخته.
رمانی بسیار خواندنی به‌خصوص با ترجمه‌ی نشر چشمه، منتهی بعید است خواننده‌ی عام آن‌چنان که گفته‌ می‌شود بتواند از این رمان لذت ببرد.