📖  «طفلی به نام شادی» سومین مجموعه از اشعار استاد دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی است. این دفتر شعر از چند جهت اهمیت دارد. اول اینکه این کتاب مجموعه اشعار یکی از معروفترین اساتید حال حاضر ادبیات است و با اینکه در مورد خیلی‌ها اشتغالات ادبی باعث توجه به فرم و تکنیک و درنتیجه تصنعی شدن شعر می‌شود، در مورد دکتر کدکنی این اتفاق نیفتاده و به گواه حضور بسیاری از اشعارش در حافظۀ جمعی ما، او شاعر درجه یکی هم هست. دیگر اینکه بعد از ۲۳ سال مجموعهٔ شعر تازه‌‌ای از دکتر کدکنی منتشر شده. دکتر کدکنی در سال‌های پیس از انقلاب، از ۴۴ تا ۵۶، هفت دفتر شعر منتشر کرده بود که سال ۷۶ تمام این هفت دفتر در یک مجموعه با عنوان «آیینه‌ای برای صداها» منتشر شد. همان سال مجموعه «هزارهٔ دوم آهوی کوهی» هم نشر شد که اشعار ۵۶ تا ۷۶ را شامل بود. مجموعه «طفلی به نام شادی» سومین مجموعهٔ اشعار دکتر کدکنی است و حاصل بیست سال اخیر و بخصوص اشعاری که استاد در سالهای تدریس در خارج از ایران، در پرینستون و آکسفورد و لیدن و توکیو سروده است. بر روی جلد آمده این مجموعه از پنج دفتر شعر تشکیل شده و در متن کتاب هم هر از چندی، صفحه‌ای تیره‌تر به عنوان شروع یکی از این دفترها مشخص شده. هرچند توزیع اشعار در این دفترها به ترتیب زمانی یا مکان سرودن نیست و چندان مشخص نیست که این تقسیم‌بندی بر چه اساسی است و دفترهای شعری که قبلاً به شکل مستقل منتشر نشده بودند، چرا اینجا مشخص شده‌اند. به هر حال، کتاب «طفلی به نام شادی» شامل ۲۴۷ قطعه شعر در قالبهای مختلف قصیده و غزل و رباعی و نیمایی است. در مقدمۀ کوتاه کتاب، دکتر به طعنه نوشته: «در تمام مدّتِ شاعریِ من - که عمری شصت و چند ساله دارد - من همچنان آدم عقب‌مانده‌ای باقی مانده‌ام که نه وزن را رها کرده‌ام و نه قافیه را و نه معنی را، نه عشق را و نه تأمّلاتِ وجودی را و نه ایران را. برای اثباتِ عقب‌ماندگیِ یک شاعر سندی استوارتر ازین می‌توان یافت؟ آن‌هم در مملکتی که عقل اکثریتِ مردم آن به چشمشان است!» در ادامۀ این مقدمه هم دکتر از «منتقدانِ رَه‌نشناس» گله کرده و اینکه داوری نهایی شعر با جامعه و بخصوص جامعۀ آینده است و «ورَمِ ایدئولوژیک» که بخوابد، معلوم می‌شود وزن هر شعر چقدر است و اینکه خود استاد به اشاراتش از این و آن ارجاع داده و «من تحت تأثیر تمام شعرای کره زمینم» و انتقادی هم به تعطیلی رشتۀ ادبیات تطبیقی. اما هرچه این مقدمۀ ۴صفحه‌ای تند و تیز و پرگلایه است، اشعار کتاب گرم و دلنشین و سرشار از عاطفه هستند و حجم زیادی از آنها، عاشقانه‌اند. هرچند تعداد اخوانیه‌ها (شعرهایی در ستایش دوستان) هم کم نیست. بررسی و معرفی تمام اشعار این دفتر، فرصت بیشتری می‌خواهد و اینجا فقط یک رباعی از این مجموعه نقل می‌کنم، مشت نمونۀ خروار:

بیهوده مگو که دوش حیران شده‌ای
سرحلقۀ عاشقان دوران شده‌ای
از زلزله و عشق خبر کس ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده‌ای
          

            منطقا نوشتن یادداشت تخصصی از عهده من برنمی‌آید. تشخیص اینکه سطح سرودهای این مجموعه در چه حدی است، کار اساتید ادبیات و محققین این حوزه است. اما به‌عنوان یک علاقه‌مند به این حوزه چیزی که در باب کتاب به‌نظرم میاد اینه که ملاک تبویب شعرها در پنج دفتر، نامشخص است؛ نه تقدم زمانی مطرح است نه موضوع. اما در باب خود اشعار، هم شعر فوق‌العاده داخل کتاب بود هم شعر معمولی. خصوصاً اگر کسی علاقه‌ای به شعر نو نداشته باشه طبیعتاً شعرهای جذابی به نظرش نخواهد رسید.
اما در بین پنج دفتر، دفتر پنجم به‌نظرم عالی بود. تقریبا اکثر شعرهاش رو پسندیدم.

          

            یکی از ضعیف‌ترین کتاب‌های شعر فارسی.
کسیانی که این کتاب را خوانده‌باشند خواهند دید که تنها شعر هایی که در این کتاب بهره‌ای از زیبایی دارد، شعرهایی است که در قالب سنتی سروده شده.
آقای شفیعی کدکنی انتقادات زیادی به شاملو مطرح کرده و خب در این کتاب شعر خود را به سبک ایشان نزدیک‌تر کرده.
فرقی نمی‌کند که به شعر کهن علاقه دارید یا شعر معاصر و یا هردو سبک را دوست دارید، در هر صورت خیلی بعید است این کتاب شعر برایتان کتاب شعر ایده‌آلی باشد.