یادم هست که یکی از تمرین‌های مبنا، رونویسی از یک کتاب بود و من هم قرار بود کتاب‌های آقای جلال آل احمد را بخوانم و رونویسی کنم. که البته این‌ کار را نکردم و فقط در حد حرف باقی ماند. اما با خواندن این کتاب ترغیب شدم عملی‌اش کنم و رونویسی نون والقلم را شروع کنم.
      

        ویکتور فرانکل در این کتاب نشان می‌دهد که چطور می‌توان در بغرنج‌ترین موقعیت‌های زندگی روحیه خود را نبازیم و خود را رشد دهیم. در واقع نویسنده زندگی را جدا از رنج نمی‌داند و بر این باور است که اگر برای رنج کشیدن هدف و معنا تعریف کنیم، نه تنها شِکوه و ناله نمی‌کنیم بلکه با اشتیاق درد و رنج را در آغوش می‌گیریم و آن را فرصتی برای رشد توانایی‌های خود می‌بینیم.
این کتاب نگاهتان را نسبت به درد و رنج تغییر میدهد.
      

        و بالاخره تمام شد!
خواندن این کتاب بخاطر امتحانات و مسافرت نزدیک به دو هفته طول کشید. قطعا اگر هر کتاب دیگه‌ای با این حجم به جای جزء از کل بود، قیدش را زودتر زده بودم و آن را به عنوان کسل کننده‌ترین کتاب معرفی می‌کردم.
 اما خب، جزء از کل فرق می‌کند.
این کتاب بی‌نظیر بود. به قدری شخصیت‌هایش برایم واضح و واقعی بودند که احساس می‌کردم مدت‌هاست با آن‌ها زندگی کردم و مثل کف دست آن‌ها را میشناسم.
نسبت بهشون هم احساس تنفر دارم و هم ترحم . تنفر بخاطر شخصیت تیره و تاریکشون و ترحم بخاطر اینکه احساس می‌کنم هر سه شخصیت اصلی قربانی شدن. 
نمی‌دانم قربانی چه چیزی. شاید قربانی خانوادهِ ناسالم!
      

        از بین تمام کتاب‌های آقای حائری این کتاب را یک‌جور دیگر دوست دارم.  به قدری دوست دارم که نسخه چاپیش را می‌خرم و دوباره می‌خوانمش. و شاید هم بیشتر از دوبار.
 از آن دست کتاب‌هایی است که باید در کتابخانه‌ات داشته باشی و هر چند وقت یک‌بار، در موقعیت‌های مختلف، به سراغش بروی و دل گرم شوی.
این کتاب را دقیقا در موقعی از زندگیم خواندم که به شدت به آن احتیاج داشتم و چالش‌های درونی و برونی زندگی‌ام تا حد قابل توجهی با نامه‌های ایشان منطبق بود. و فکر می‌کنم به همین دلیل این‌قدر با کتاب ارتباط گرفتم و به دلم‌ نشست.
      

        این کتاب به خوبی نشان می‌دهد که سیاست چقدر می‌تواند کثیف و نفرت انگیز باشد. 
قلعه حیوانات شرحی از یک انقلاب به دست حیوانات است که به مرور زمان اهداف، تاریخ و قوانینش تحریف می‌شود و اهالی مزرعه  به علت نداشتن آگاهی و سواد کافی فریب ظاهر و شعارهای پوچِ رهبران انقلاب را می‌خورند.
      

        کاش این کتاب را در ایام فاطمیه پیدا می‌کردم. :)
      

        از دیشب که این کتاب را شروع کردم، دیگر نتوانستم آن را رها کنم و با عذاب وجدان حاکی از امتحانات ترم، بی‌وقفه و یک‌نفس خواندمش.
قلم نویسنده روان و جذاب بود و مخاطب را تا لحظه آخر با خودش همراه می‌کرد. محتوای کتاب تا قبل از ورود به مسائل عاشقانه خوب بود و قابل تامل. اما جریانات عاشقانه‌ی کتاب تداعی رمان‌های زرد را برایم داشت و من را به دورانی بازگرداند که رمان‌های آنلاین می‌خواندم و کمی در ذوقم خورد. البته که ناگفته نماند که با تمام این اوصاف به قدری ذهن و عواطفم درگیر کتاب شد که چشم‌هایم از فرط گریه به دو کاسه خون تبدیل شد و نتوانستم کتاب را تا همین حالا رها کنم.
در کل کتاب دل‌نشینی بود و از وقتی که برایش گذاشتم پشیمان نیستم.
      

        به قدری این کتاب را دوست داشتم که قطعا در آینده دوباره به سراغش میام و میخوانمش. 
فقط در یک کلام میتوانم بگم که عالی بود! 

      

        عالی بود!
برای منی که خوندن کتاب‌های تاریخی برایم دشوار است این کتاب فوق‌العاده روان و جذاب بود.
      

        با اینکه به چنین عشق هایی اعتقاد ندارم، اما از خواندنش لذت بردم و بیشتر مشتاق شدم تا داستان های کهن را به روایت اصلی بخوانم.

      

        به شدت کسل‌کننده و یکنواخت بود. فراز و نشیب خاصی نداشت و بیشتر شبیه سفرنامه بود!
با اینکه از نصفه خواندن کتاب متنفرم ولی به هیچ عنوان نمی‌توانم ادامه این کتاب را بخوانم. و متاسفانه بخاطر این کتاب دچار رکود خواندن  شدم.

      

        زیبا بود. :))
      

        خط نامنظم داستان، خصوصا اوایل کتاب به شدت گیجم کرد و واقعا عذاب آور بود!
از یک جا به بعد کتاب جذابیتش را از دست داد و اذییت کننده شد. بنظرم نویسنده میتوانست خیلی کوتاه تر و شسته رفته تر بنویسد. 
انتظار بیشتری از این کتاب داشتم و اندازه تعریف‌هایی که ازش شنیده بودم خوب نبود.
      

        محتوای این کتاب به طرز فجیعی نفرت انگیز و حاکی از دنیای لجن‌بار سیاست و قوانین اقتصادی‌ست.
از ورود به مسائل سیاسی خوشم نمی‌آید، و با اینکه از محتوای کتاب مطلع بودم، این کتاب را فقط و فقط بخاطر قلم داستایفسکی خواندم.



      

        به قدری این کتاب فوق‌العاده و محشر بود که در عرض ۲ ساعت بی وقفه خواندمش.
این کتاب مصداقِ بارزِ شعر قیصر امین‌پور است که میگوید:
ناگهان چقدر زود دیر می‌شود. :))