"فروید: میبینین، اینجا ، تنها ما دوتا هستیم، دو انسان، با همه دردهامون.... آسمون فقط یک سقف خالی روی دردهای انسان‌هاست....

ناشناس:واقعا؟ اینجوری فکر میکنید؟

فروید: عقل روح هارو فراری داد... دیگه قدیسی وجود نداره . جاشون پزشک‌ها اومدن. تنها انسانه که میتونه با انسان هم‌دردی کنه."

پایانشو دوست نداشتم ولی بحث‌های ناشناس و فروید برام جذاب بود.
احتمالا بعدا دوباره بخونمش :)

13 شهریور 1402
          

            ناشناس (انگشتش را روی قلب فروید می‌گذارد):  من همین‌جا بودم، فروید، من همیشه این‌جا پنهان بودم. تو هیچ‌وقت من رو پیدا نکردی؛ و هیچ‌وقت من رو گم نکردی. و وقتی می‌شنیدم داری می‌گی به خدا ایمان نداری، مثل بلبلی بود که می‌پرسه چرا موسیقی رو بلد نیست.

 - از متن کتاب -
          

            دنیا همین خانه خالی ست که در آن وقتی صدا می زنیم هیچ کس پاسخ نمی دهد.
من اومدم بهت بگم اشتباه می کنی.همیشه کسی هست که صدات رو بشنوه.کسی هست که بیاد .

-------------

آدم وقتی از زندگی شگفت زده میشه همیشه مثل بچه هاست.


-------------

من همین جا بودم فروید.من همیشه اینجا پنهان بودم . تو هیچ وقت من رو پیدا نکردی ؛ و هیچ وقت من رو گم نکردی . وقتی می شنیدم داری میگی به خدا ایمان نداری مثل بلبلی بود که می پرسه چرا موسیقی رو بلد نیست .
          

            "من به خدا ایمان ندارم چون تمام وجودم مایل به ایمان آوردنه! من به خدا ایمان ندارم چون زیادی دلم میخواد ایمان بیارم! من به خدا ایمان ندارم چون ایمان آوردن به خدا کار آسونیه و اگه ایمان بیارم زیادی خوشبخت میشم!"
"اولش تصور کردم یکی از بادهای زمین مسیر خودش رو توی کهکشان راه شیری گم کرده... مثل این بود که... مادری داشتم که آغوشش رو از انتهای فضای بیکران برای من باز کرد... مثل این بود که...
اون چی بود؟
موتسارت. کاری کرد که به انسان ایمان آوردم..."
"خیلی خب، پس همینجا دست بردارین. ایمان باید با ایمان تغذیه بشه نه با مدرک."
--
به طرز بچگانه ای، کتاب که تموم شد کلی گریه کردم :)) هرچند بنظرم اصلاً کتاب گریه داری نیست خب!
باتشکر از افخمی!
          

            

اشمیت را یکی از بهترین نویسندگان کار بلد می دانم. نویسنده ای که ترفندهای زیادی برای جذب مخاطب در چنته دارد و از آنها برای مجذوب و همراه کردن مخاطب استفاده می کند. یکی از این روش ها استفاده از شخصیت های بزرگ و نام آشنا مانند "فروید" در مهمان ناخوانده و یا مانند "هیتلر" در آدولف هـ دو زندگی است. او در این نمایشنامه فروید را با دانسته های فلسفی خود همراه می کند تا دغدغه های فردی که در اصل وجود خداوند شک دارد را به تصویر بکشد و بر سر ایمان و بی ایمانی بحث کند... بسیار ساده، عمیق و دلنشین...

اتفاقات این کتاب مربوط به جنگ جهانی دوم و فتح اتریش توسط نازی هاست. فروید ِ دچار شک به وجود خدا، دخترش آنا و ناشناس ( که برای لو نرفتن داستان اشاره ای به او نمیشود) تنها شخصیت های این نمایشنامه هستند. 

 


          

            دومين نمایش‌نامه‌ای که از اشمیت خواندم. برطبق تجربه‌ی نمایش‌نامه‌ی قبلی توقع غافلگیر شدن را داشتن اما بازهم غافلگیر شدم. خیلی بیشتر از قبل
دوستش دارم و هرچندوقت یک‌بار دوباره سراغش می‌روم
 فرويد به تنهایی می‌تواند شخصیت جذاب یک داستان باشد حال اگر این‌ فروید به مباحثه با خدا بنشیند جذاب‌تر هم می‌شود. آن هم در زمانه‌ نازی‌ها