کتاب در مورد زندگی بومی های آمازون است که دارای فرهنگ و عادتهای عجیب هستند.  روایتگر زندگی شائول دانشجویی که یهودی و دارای ماه گرفتگی صورت است که در پرو زندگی میکند  و در گذر زمان زندگی متمدن و شهرنشینی را ترک میکند و به دل جنگل و مردم بومی آنجا می رود و در نقش قصه گو که قصه های خود را از قبیله های مختلف شنیده و جمع می کند و به بقیه قبیله ها منتقل میکند و به عنوان مردی که حرف می زند شناخته می شود. 
به نظرم کتاب متفاوتی بود و خیلییییی جالب و روان و گیرا... 
یک جمله از کتاب که توی ذهنم حک شد این است:
« بدترین درد این نیست که با همچین صورتی به دنیا بیایی؛ بلکه این است که وظیفه خود را ندانی.» 

          

            «قصه‌گو» یوسا است و ولاغیر.
اولین کتابی که از یوسا خوندم. برام شبیه کلاس انسان‌شناسی بود. شیوه‌ و نوع روایت واقعاً دلکش بود. اصلا نمی‌خواستی کتاب رو زمین بذاری. ترجمهٔ صنعوی یه مقدار قدیمی بود ولی بد هم نبود. 
یوسا خیلی خوب تونسته بود اهمیت انسان‌شناسی و تقابلش با زبان‌شناسی رو نشون بده. از افسانه و جادو و خرافات و البته تخیل هم خیلی خیلی خوب استفاده کرده بود.
بعد از خوندش هم کتاب رو برای استاد انسان‌شناسی‌‌‍م خریدم. :)