کتاب چهاربخش دارد: ایمان چیست؟ وحی و تجربه دینی، نظام اعتقادات دینی و عمل یا سلوک دینی. فصول کتاب به ترتیب تقدم معرفتی مباحث در منظومه دین از نظر نویسنده آمده‌اند: بدین معنی که تجربه دینی در بطن دین قرار می‌گیرد، اعتقادات دینی تلاش‌های برای بیان و تببین آن تجربه هستند و مناسک و اخلاق دین برخواسته از درون نظام اعتقادات به‌حساب می‌آیند؛ نظام سلسله‌مراتبی‌ای که به‌جد قابل خدشه است. 
کتاب در سال 1378 اولین بار چاپ شده است و از این حیث و در آن دوره زمانی، دارای دقت‌های نظری قابل توجهی است؛ یعنی دورانی که اولین متون و ترجمه‌های مرتبط با فلسفه دین توسط خود مؤلف و دیگر اعضای حلقه کیان نضج می‌گرفتند و اولین گام‌ها برای شکل‌گیری چیزی که امروز به عنوان فلسفه دین در ایران مصطلح است قوام می‌گیرد. از این جهت کتاب را عملاً می‌توان پیش‌قراول و پیش‌گام دانست و مؤسس خواند. 
شاید برای نوآموزان فلسفه دین هم هنوز این کتاب جذابیت‌های فکری و تألیفی داشته باشد و دقت تحلیلی کتاب -که هرچند خیلی دشوار و پیچیده نیست- جالب به‌نظر برسد. ولی به‌نظر می‌رسد در نهایت کتاب دارای تاریخ مصرف مشخصی است؛ با افزوده شدن کمی کتب و ترجمه‌های دسته‌اول از متون اصلی فلسفه دین، بدیع بودن این کتاب رنگ می‌بازد و روشن می‌شود که «رساله دین‌شناخت» عملاً آنچنان که نشان می‌دهد مؤسس نیست؛ مسائل، نحوه پرداخت و حتی نتایجی که در کتاب موجود است و از استدلال‌هایی متعدد و ریزه‌کاری‌های مختلف کتاب بدست آمده است، عیناً معادل مباحث و منازعه‌هایی است که توسط فیلسوفان دین غربی مطرح شده و کتاب عملاً جز در بخش چهارم، حرف منحصربه‌فردی ندارد.
درست است که طعنه‌های روشنفکرانه‌ای به دین رسمی در کتاب یافت می‌شود ولی کتاب عمیقاً همدلانه با جریان رسمی نوشته شده، تا به‌حدی که با عنایت به سایر کتاب‌های نشر یافته تا این تاریخ، می‌توان حتی قدری آن را محافظه‌کارانه دانست.