سخن بی پایان است، اما به قدر طالب فرو می آید که وَإِن مِّن شَيْءٍ إِلاَّ عِندَنَا خَزَائِنُهُ وَمَا نُنَزِّلُهُ إِلاَّ بِقَدَرٍ مَّعْلُومٍ. حکمت همچون باران است: در معدن خویش بی
پایان است، به قدر مصلحت فرود آید در زمستان و در بهار و در تابستان و در پائیز، به قدر او و بیشتر و کمتر. اما از آنجا که می آید، آنجا بی حد است. شکر را در کاغذ کنند یا داروها را عطاران، اما شکر آن قدر نباشد که در کاغذ است کانهای شکر و دارو بی حدست و بی نهایت در کاغذ کی گنجد؟


پس اگر من اندکی از کلام حضرتش بهره بردم نه مشکل از کلام که مشکل از ثقل السمع مستمع است که ظرف وارونه و شکسته کجا مملو شود؟
ولیکن چه چیز دل را برمی گرداند، چه چیز ظرفمان را می شوید و وسیع می کند، جز همین کلام صاحب نفسان که همان باد بهاری است و تن را باید به آن سپرد تا مگر زنده شود و پربار.
پس جان ها نپوشانید از حرف حق و گوش بسپارید مگر شنوا شویم و مهدی.
          

            «هر که از ما کند به نیکی یاد  
                                              یادش اندر جهان به نیکی باد»

«اسطرلاب حق» گزیده‌ای ۱۰۰ قسمتی از فیه ما فیه مولاناست به گزینش استاد تمام، محمد علی موحد.
فیه ما فیه مجموعه‌ای از سخنان منثور مولانا است. 
آن طور که استاد موحد می‌گوید چون این سخنان خطاب به افراد اندک حاضر در پیش مولانا بوده است، تلاش کرده تا در حد و اندازه‌ی فهم مستمعان سخنرانی کند. برعکس مثنوی معنوی که می‌تواند منتظر بماند تا اهل خود را بیابد.
استاد موحد با پانوشت ها و ذکر معانی کلمات غریب، خوانش این متن کهن را راحت‌تر و شیرین‌تر کرده است.

«علم اگر بکلی در آدمی بودی و جهل نبودی آدمی بسوختی و نماندی. پس جهل مطلوب آمد از این رو که بقای وجود به وی است.»

«منصور را چون دوستی حق به نهایت رسید دشمن خود شد و خود را نیست گردانید. گفت اناالحق، یعنی من فنا گشتم حق ماند و بس. و این به غایت تواضع است و نهایت بندگی است. یعنی اوست و بس. دعوی و تکبر آن باشد که گویی تو خدایی و من بنده، پس هستی خود را نیز اثبات کرده باشی.»
          

            فیه ما فیه دریایی از سخنان گوهر بار مولاناست ؛پیوند عشق او به خداوند در لحظه -لحظه و جای‌-جای زندگانی اش بسیار ستودنی است و البته بی حد و مثال. هرچند عده‌ای اعتقاد دارند که عشق به نفس و ارزش های انسانی و قدرت اراده درونی هر انسانی و تحسین بی اندازه آن در سخنان مولانا گاهاً بسیاری از بندگان را از خداوند دور ساخته اما عشق مولانا عشق خالص است ،عشق بدون توقع و جاری تا لحظه آخر مرگ .فیه ما فیه مجموعه سخنانی است که مولانا در زمان غیبت و دوری شمس تبریزی بیان کرده ،جمله به جمله کلمه به کلمه واژه به واژه این کتاب جاندار است و زنده ،تازه است ،خون در رگ هایش جاری است و هنوز پر از گرمای ملموس است .نکته جالب کتاب انتخاب پاورقی و متن های برگزیده توسط محمدعلی موحد است که مطالعه کتاب را بسی آسان تر نموده است