دوستان،
ریویوهای همه رو درباره ی این کتاب خوندم. 
بیاین واقع‌بین باشیم. خانم ضحی کاظمی محشر عمل کرده :)

خلاصه ی کوتاهی از کتاب:
ژانر این کتاب پادآرمانشهری‌ست. (اسم جدید قشنگی که خوشم میاد استفاده کنم: تباه‌شهری)
داستان شخصیت‌هایی داره که نویسنده به هرکدومشون فرصت صحبت کردن داده.
شروع داستان از شخصیت بیماری شروع میشه که به نظر میرسه داره از جایی فرار میکنه، داره از افرادی فرار میکنه.
چپتر بعدی رو پسری به نام بامداد شروع میکنه و توضیح میده که چه زندگی‌ای داشته و الان درچه وعضی گرفتار هستند.

سازمانی روی کار اومده که برای کنترل جمعیت تصمیم گرفته بچه‌ها از طریق رحم مصنوعی به‌دنیا بیان و هر یک بچه به 3زوج داده بشه.

بیماری؛ 
موضوع اصلی داستان. 
چیزی که واقعا عجیب بود. بیماری‌ای که توسط آدم‌هایی درست شد که ازشون انتظار نداشتیم.

من واقعا خیلی از خوندن این کتاب لذت بردم؛
اولین کتابی بود که توی این ژانر خوندم و میدونم که کتاب‌های خوبی بااین ژانر توی بازار هست ولی این کتاب به نظرم نقطه های قوت خیلی زیادی داشت.

ایده ی داستان خیلی خوب بود و البته بعضی جاها هم ترسناک:)
این که بخوای به این موضوع فکر کنی که داری چیزی رو میخونی که صدسال یا دویست سال بعد امکان اتفاق افتادنش هست آدم رو میترسونه. اینکه بخوای به این موضوع فکر کنی که وسایلی که الان داری ازشون استفاده میکنی، کتابی که الان دستت گرفتی، غذایی که امشب خوردی قراره بشن عتیقه و توی موزه برن ترسناکه.
واقعیت هم اینکه من ترسیدم. از چیزایی که قراره 200سال بعد نداشته باشنشون.

تنها نکته ی ضعیفی که خیلی ناراحتم کرد، کوتاه بودن داستان بود. کاش کتاب 800 صفحه بود، کاش به تمام شخصیت‌هایی که توی داستان بود فرصت صحبت بیشتری میداد و داستان واقعا بیشتر و عمیق‌تر میشد.

درکل خیلی لذت بردم، و خسته نباشید میگم که "ضحی کاظمی" و امیدوارم کتاب‌های بیشتری ازشون بخونم
          

            خیلی کتا ب جالبیه. من قبلا یه کتاب ایرانی آرمانشهری خونده بودم به اسم دیوار دوم که بازنویسی شده و مشابه میرا اثر کریستوفر فرانک بود ولی نمونه اخرالزمانی تا به حال نخونده بودم و واقعا خوشم اومد ازش. نمیتونم بگم خیلی کتاب هوش از سر بری هست ولی به نظرم باید بخونیدش. متعجبم که چرا کم دیده شده. اون فضای سورئال و عجیب داستانهای فانتزی رو نداره. انگار تو یه دنیای موازی، با همین فرهنگ داریم ایران دیگری رو متصور میشیم.
          

            بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم  

تو دوران کودکی و نوجوانی خواننده پر و پا قرص ژول‌ورن و آسیموف بودم. تو اتاق کوچیک و دنجم می‌چسبیدم به شوفاژ (روشن یا خاموش) و غرق می‌شدم تو دنیای خیالی که با چاشنی علم و آینده تصویر کرده بودن.
🔴
سوم راهنمایی بودم که از یه نمایشگاه کتاب تو پارک لاله، سه‌گانه شهریار جان کریستوفر رو خریدم و تو ایام امتحانات خرداد تمومش کردم! اولین بار بود ادبیات گمانه‌زن می‌خوندم. برام تلخ بود و پر از سوال و نگرانی ولی چیزی از جذابیتش کم نمی‌شد. کریستوفر ساموئل یود انگلیسی در کنار ورن فرانسوی و آسیموف آمریکایی-روسی شدند خدایگان ژانر علمی-خیالی برای من!
🟡
صادقانه بگم که تا سال‌ها اهل خوندن ادبیات فارسی نبودم، چه رسد به ادبیات ژانری. اصلا نمی‌دونستم ما ژانر هم داریم یا نه. انقدر کم بود و شاید انقدر غیرقابل باور یا حتی شعارزده که نمی‌شد زیرمجموعه ژانر محسوبش کرد. در همین راستا و فقط برای تجربه و در جریان بودن، کتاب کاج‌زدگی رو اتفاقی تو طاقچه خوندم. با دیدی منفی که یه "زایو" و "ایذا" دیگه دارم می‌خونم دیگه. 
🔵
اما باید اعتراف کنم خیلی فراتر از حد انتظار ظاهر شده. یه کریستوفر ایرانی خیلی خوب. نمیگم عالی چون جای کار داشت ولی همین حالا هم تو ژانر علمی-خیالی ادبیات فارسی پیشروست. نقدهای کوچیکی بهش وارده که عمدتا به پردازش شخصیت‌هاش برمی‌گرده ولی از نظر ایده و پرورشش و تخیل قوی بود. واقعا ارزش خوندن داره. یه دنیای آخرالزمانی ایرانی که به خوبی یک‌سری محدودیت‌های فرهنگی رو کنار زده و حتی در خلال این تخیل، واقعیت‌های دردناکی رو از همین دوران فعلی یادآور شده. عشق، خانواده، زندگی، دوراهی‌های اخلاقی و عاطفی و البته بازگشت به فطرت و خویشتن از جمله موارد برجسته این کتابه.
🟣
از این دست داستان‌ها بیش باد!
          

            پس از جنگ های طولانی و دوران سخت سازندگی، حال مردم در شهری با امکانات فوق پیشرفته زندگی می‌کردند که ناگهان ویروسی شروع به کشتن افراد می‌کند. ویروسی غیر قابل کنترل و مردم آماده مردم می‌شوند.
شروع کتاب خیلی خوب بود. یک دنیای خلق شده در ژانر علمی تخیلی. در اواسط کار یمقدار افت کرد اما در پایان بهتر شد
دنیای خلق شده جای کار بیشتری داشت و می‌شد کتاب را مفصل تر هم نوشت
در کل اثر خوب و قابل قبولی در ژانر گمانه زن است