یادداشت عطیه عیاردولابی

        بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم  

تو دوران کودکی و نوجوانی خواننده پر و پا قرص ژول‌ورن و آسیموف بودم. تو اتاق کوچیک و دنجم می‌چسبیدم به شوفاژ (روشن یا خاموش) و غرق می‌شدم تو دنیای خیالی که با چاشنی علم و آینده تصویر کرده بودن.
🔴
سوم راهنمایی بودم که از یه نمایشگاه کتاب تو پارک لاله، سه‌گانه شهریار جان کریستوفر رو خریدم و تو ایام امتحانات خرداد تمومش کردم! اولین بار بود ادبیات گمانه‌زن می‌خوندم. برام تلخ بود و پر از سوال و نگرانی ولی چیزی از جذابیتش کم نمی‌شد. کریستوفر ساموئل یود انگلیسی در کنار ورن فرانسوی و آسیموف آمریکایی-روسی شدند خدایگان ژانر علمی-خیالی برای من!
🟡
صادقانه بگم که تا سال‌ها اهل خوندن ادبیات فارسی نبودم، چه رسد به ادبیات ژانری. اصلا نمی‌دونستم ما ژانر هم داریم یا نه. انقدر کم بود و شاید انقدر غیرقابل باور یا حتی شعارزده که نمی‌شد زیرمجموعه ژانر محسوبش کرد. در همین راستا و فقط برای تجربه و در جریان بودن، کتاب کاج‌زدگی رو اتفاقی تو طاقچه خوندم. با دیدی منفی که یه "زایو" و "ایذا" دیگه دارم می‌خونم دیگه. 
🔵
اما باید اعتراف کنم خیلی فراتر از حد انتظار ظاهر شده. یه کریستوفر ایرانی خیلی خوب. نمیگم عالی چون جای کار داشت ولی همین حالا هم تو ژانر علمی-خیالی ادبیات فارسی پیشروست. نقدهای کوچیکی بهش وارده که عمدتا به پردازش شخصیت‌هاش برمی‌گرده ولی از نظر ایده و پرورشش و تخیل قوی بود. واقعا ارزش خوندن داره. یه دنیای آخرالزمانی ایرانی که به خوبی یک‌سری محدودیت‌های فرهنگی رو کنار زده و حتی در خلال این تخیل، واقعیت‌های دردناکی رو از همین دوران فعلی یادآور شده. عشق، خانواده، زندگی، دوراهی‌های اخلاقی و عاطفی و البته بازگشت به فطرت و خویشتن از جمله موارد برجسته این کتابه.
🟣
از این دست داستان‌ها بیش باد!