رولد دال به خوبی کودکان را می‌شناسد.
بعد از خواندن کتاب دنی قهرمان جهان درباره این موضوع مطمئن شدم. فضاسازی کتاب از همان ابتدا به گونه‌ای است که کودکان بسیار دوست دارند و لذت می‌برند. زندگی در دلیجانی کوچک اما گرم. قصه خوانی پدر قبل از خواب و به خواب رفتن وقتی نور آتش در فضا موج می‌زند و پدر هنوز بیدار است. توصیف همین فضا من را انداخت وسط خاطرات و حس خوب کودکی.
راوی داستان دنی است و نوع روایت جوری است که انگار واقعا یک کودک روایت می‌کند. 
باید بگویم بسیاااااار شیوه‌ی تربیتی پدر دنی را پسندیدم. بسیار زیاد. اینکه هر شب کنار تخت پسرش می‌نشست و برای دنی قصه می‌گفت یا از ماجراهای واقعی خودش تعریف می‌کرد یا گاهی درباره کارهایی که روز بعد باید انجام می‌دادند صحبت می‌کرد. نصف شب گاهی جشن کوچکی می‌گرفتند و گپ می‌زدند. مثل دو تا دوست بودند و پدر همیشه از دنی برای انجام کارهای چه سخت و چه آسان کمک می‌گرفت و این به دنی حس بزرگی می‌داد. یک زندگی جمع و جور اما پر از حس خوب و دیوانگی. 
دلم می‌خواهد حتما فیلمش را هم ببینم.
          

            ارتباط پدر و پسری این قصه رو خیلی خیلی خیلی زیاد دوست داشتم.
شاید در مورد نکات تربیتی رمان چند مورد ایراد گردن کلفت بگیرم ولی توصیفات محل زندگی دنی و پدرش و نوع روابط آنها به قدری سرشار از آرامش و محبت بود،که از گفتن نکات منفی منصرف شدم.

فقط در جریان باشید که  ایراد  داره .ولی توصیه می کنم به خواندن این رمان  و لذت بردن از آن.اگر با نگاه منتقدانه داستان رو برای بچه ها بخوانید و در مورد نکات مشکل دار گفتگو کنید به نظرم زهر کار گرفته میشه و لذت داستانش باقی می مونه