به امید دیدار در آن دنیا رمانی ضدجنگ است که قهرمانانش سربازان فرانسوی زخم خورده از جنگ جهانی اولند، سربازانی که سرنوشتشان در فرانسه پس از جنگ به مراتب سیاه تر از روزهای وحشتناک جنگ است. داستان درباره ی روزگار دو سرباز است که از جنگ جهانی اول جان به دربرده اند. جنگ به پایان رسیده. دولت تصمیم می گیرد به سراغ پیکر سربازهایی برود که در جنگ کشته و در همان نزدیکی جبهه نیز به خاک سپرده شده بودند. آن ها می خواهند این اجساد را در گورستان نظامی وسیعی دفن کنند. این اقدام بزرگ اخلاقی و میهنی زمینه ساز کسب وکاری پرسود می شود: باید صدهاهزار تابوت ساخته شود، صدها هزار قبر کنده شود، تابوت ها به گورستان حمل و باز در قبر تازه ای به خاک سپرده شوند. جنگ برای تجارت خیلی سودآور است، حتی وقتی به پایان رسیده باشد. به امید دیدار در آن دنیا در سال 2013 برنده جایزه ی ادبی گنکور شد.پی یر لومتر در 19 آوریل 1951 در پاریس زاده شد. تحصیلات خود را در رشته ی روان شناسی به پایان برد و چند سالی با تدریس این علم در دبیرستان ها و نیز آموزش ادبیات به کتابداران روزگار گذراند. سپس آغاز به نوشتن رمان و فیلم نامه کرد و با خلاقیتی که در این کار نشان داد موفقیت فراوانی به دست آورد، چنان که از سال 2006 زندگی خود را یکسره وقف داستان نویسی کرد و جز به نویسندگی به کار دیگری نپرداخت. نوع ادبی محبوب لومتر رمان پلیسی است و او با نوشتن چند رمان، در ظرف مدتی کوتاه، به شهرتی بین المللی رسیده و چندین جایزه ی ادبی را از آن خود کرده است:- سال 2006، جایزه ی فستیوال کنیاک برای رمان کار دقیق.- سال 2009، جایزه ی خوانندگان دبیرستانی برای لباس دامادی.- سال 2010، جایزه ی رمان پلیسی اروپا برای قاب های سیاه.- سال 2012، جایزه ی خوانندگان کتاب های جیبی برای الکس.- سال 2013، جایزه ی گنکور، مهم ترین جایزه ی ادبی فرانسه، برای به امید دیدار در آن دنیا.در میان آثار لومتر رمان به امید دیدار در آن دنیا یکسر با رمان های پیشین او تفاوت دارد، هرچند روح رمان های پیشین او را حفظ کرده است.مهستی بحرینی، مترجم و شاعر، در سال 1317 متولد شد. او فارغ التحصیل دکترای ادبیات فارسی از دانشگاه تهران است. سال ها در سمت های اداری مشغول به کار بوده و همچنین به تدریس نیز می پرداخته است. بحرینی پس از یک دوره تدریس در دانشگاه تونس به ایران بازگشت و تقاضای بازنشستگی کرد که بعدها از این کار پشیمان شد. پس از همین دوره کار ترجمه ی آثار ادبی را آغاز می کند. او در دهه ی 1360 با ترجمه ی دو رمان پا به عرصه ی ترجمه می گذارد: رمان زمستان سخت، اثر اسماعیل کاداره، و رمان یک زن، اثر آن دلبه. بحرینی با توجه به وضعیت فرهنگی آن دوران به ترجمه ی آثار غیرادبی رو می آورد؛ از جمله در همین دوره دو کتاب دستور زبان فارسی و شکل گیری زبان فارسی را ترجمه کرد که هر دو از آثار ژیلبر لازار است. اعترافات، عصیانگر، سوءتفاهم، ترجیع گرسنگی، به امید دیدار در آن دنیا، از کتاب رهایی نداریم از جمله آثاری است که بحرینی تاکنون ترجمه کرده است. همچنین دیدار با روشنایی نام گزیده اشعار اوست که به چاپ رسیده است.