اگر از علاقه‌مندان به سبک معمایی هستید مطالعه این کتاب رو پیشنهاد میکنم اما در نظر داشته باشید که این داستان اصلا قابل رقابت با دختر گمشده و دختری در قطار نیست، به علاوه به ظاهر ترجمه کاستی هایی دارد. به شخصه ترجیح میدهم این کتاب ها رو زبان اصلی مطالعه کنم. در کل خواندن این کتاب رو توصیه میکنم
          

            خوشم میاد از این کتابایی که آدرنالین خونت رو بالا می بره و تا صفحه ی آخر هم بی خیال غافلگیر کردنت نمیشه
^__^

داستان درباره ی  زوج جوانی هست که یک شب دختر شیش ماهه شون رو تو خونه تنها می زارن و به مهمونی همسایه ی کناری شون می رن. اما وقتی نیمه شب به خونه بر می گردن متوجه می شن که در نیمه بازه و بچه شون دزدیده شده
پلیس مشکوک میشه که ممکنه خود پدر و مادر، بچه شون رو به قتل رسونده باشن و حالا جوری صحنه سازی کردن که به نظر بیاد بچه دزدیده شده
          

            «زن همسایه» پیرنگ قوی و قابل توجه‌ای را دارا نمی‌باشد، بلکه از خرده‌پیرنگ‌ها بهره می‌گیرد تا بتواند شخصیت‌های خود را به مرور در روایت پیش برده تا نتیجه‌گیری با داشته‌هایی کار را به پایان برساند. شاید اگر این روایت از انتها به ابتدا طی مسیر داشت، مخاطب می‌توانست رویکرد دنیای ادبیات مدرن را نکته‌ای مهم قلمداد کرد. 
در این اثر همه چیز حول محور ارتباط بین شخصیت‌ها جریان دارد و عملا هیچ کنشی جز یک مورد همیشه آشنا، یعنی «بی‌پولی» که یکی از شخصیتها را وادار به واکنش می‌کند دیگر نکته‌ای نداشته است و دیگر هیچ 
          

            داستان راجع به زوجیه که نوزاد شش‌ماهه‌شون دزدیده میشه. آنه و مارکو برای مهمونی شام به خونه همسایه‌شون میرن ولی کورا دختر شش‌ماهه‌شون رو میذارن خونه با این شرط که هر نیم‌ساعت بهش سر بزنن. اما نیمه‌شب وقتی به خونه برمی‌گردن، می‌بینن در خونه بازه و بچه تو تختش نیس.
و ما آنه و مارکو رو داریم که تا مرز جنون پیش میرن، مدام خودشونو سرزنش میکنن و حتی بهم دیگه شک میکنن. 
این کتاب در کنار جنایی-معمایی بودنش، روان‌شناختی هم هست البته مثل باقی آثار شاری لاپنا. داستان در کنار خوشخوان بودنش، خیلی آروم پیش میره و نویسنده علاوه بر پرداخت و حل و فصل گره‌های داستان، به اعماق ذهن هر کدوم از شخصیت‌ها نفوذ میکنه و زوال هر کدوم رو به تصویر می‌کشه.
اما..
آخر داستان منو شگفت‌زده نکرد. اگه یه نگاهی به عناوینی که رو جلد کتاب نوشته بندازین، قطعا انتظارتون ازش بالا میره اما آیا واقعا لایق این عناوین بود؟ فک نمیکنم!