این کتاب از مجموعه "هزار توی بورخس" منتشر شده که شامل 36 داستان کوتاه از این نویسنده است.اولین کتابی بود که از بورخس می خوندم و اولین کلمه ای که در توصیف این کتاب و سبک نوشتن این نویسنده به ذهنم رسید "رئالیسم جادویی "بود و خب، حدسم هم اشتباه نبود 
!!کتاب سوم و بخش انتهایی کتاب رو بیشتر دوست داشتم ،به ویژه داستان سنگ هایی که بچه می کردند
بخش هایی از کتاب 
آیا گمان میکنی خداوند می تواند جایی را خلق کند که بهشت نباشد؟!آیا گمان می کنی هبوط آدم چیزی جز تشخیص ندادن این که در بهشت هستیم ،بوده؟
***
اکنون می دانم که واقعا مرا بخشیده ای ، زیرا فراموش کردن ، بخشیدن است
***
خداحافظی کردن نفی کردن جدایی است.مثل این است که بگوییم:امروز با رفتن به راه خودمان نقش بازی می کنیم،اما فردا همدیگر را خواهیم دید.انسان ها خداحافظی را ابداع کردند،زیرا به نوعی،خودشان را فناناپذیر می دانستند،حتی وقتی خودشان را وجودی عارضی و زودگذر می دیدند
***
تا وقتی پشیمانی باقی ست ، گناه هم باقی می ماند
        

          بورخس مرزهای تخیل آدم را جابه‌جا می‌کند و این همان چیزی است که آدم گرفتار ایرانی این روزها به آن احتیاج دارد. یعنی تخیل صورتی دیگر از زندگی کردن و دچار بودن.
        

          با مرگ هر مرد یا زنی یک چیز یا بی نهایت چیز هایی می میرد.
مگر انکه خود جهان دارای حافظه باشد
در طول زمان روزی چشم های اخربن فردی که به مسیح نگریسته بود بسته شد
روزی که من بمیرم‌چه چیزی با من میمیرد؟؟
        

          خوشا لذت داستانِ خوب خواندن...
۳۶ قطعه کوتاه و فوق کوتاه از بورخس، این شاهکار داستان‌نویسیِ آمریکای جنوبی که بلندترینش شاید ۷ صفحه باشد اما دست تخیل‌تان را می‌گیرد و با قلم روان‌ش چنان با خود می‌برد که هیچگاه نتوانید مرزهای تخیل‌تان را به حدود قبل بازگردانید.
درون‌مایه‌ها و نمادگراییِ الهیاتِ مسیحی‌اش نه تنها هوش از سر می‌پراند که ایده‌های نابی برای نوشتن به شما می‌دهد؛ دقیقا همانطور که معنای شاهکار هست.