فوق العاده.به نظرم پنج ستاره هم کمه.تم مرکزی داستان اعتیاد است ولی داستان به حاشیه نشینی، جنگ،فقر و... هم می پردازد فضاسازی داستان عالی است فضای سیاهی که در آن غرق می شوی من فضای حاشیه نشینی را لمس کردم من جای سوزن تزریق را روی دست های خودم حس می کنم با اینکه هیچکدام رو تجربه نکردم.کتاب یه ناتورالیسم به تمام عیاره که اصلا شعار نمی ده تمام این ها در روزمرگی عادی یک آدم معمولی نشان داده می شود.حتی دوست شهید شخصیت داستان هم شعاری نیست.زبان داستان رکیک است که اتفاقا ویژگی مثبت کتاب است و شخصیت داستان و فضای داستان را هرچه بیشتر باورپذیر می کند.داستان رفت و برگشتی به گذشته و حال دارد و ما بخشی از کودکی شخصیت اصلی را هم می بینیم.در بعضی فصل ها نویسنده  گاه رویاهایش را هم نوشته ولی بعد می فهمیم واقعیت تلخ تر از این حرف هاست.من دوره سه جلدی کتاب را خواندم که در چاپ بعدی در یک مجلد چاپ شده است.در نگاه اول ممکن است تعداد صفحات کتاب از خواندن منصرف کند ولی کتاب روان و خوش خوان و با ریتم تند است که اصلا خسته نمی کند.
        

          _قدرت نویسنده در فضاسازی ها و پرداخت شخصیت ها خیلی بالا بود.
_لحظات شیرینی که هر از گاهی لا به لای تلخی  داستان روایت میشد ، تنفسی بود برای  تحمل  نکبت ماجرا .
_پایان بندی کتاب بسیار  بسیار قوی بود👌
 

جزو بهترین آثاری بود که از نویسندگان معاصر ادبیات فارسی  خوندم.
        

          هر سه جلد کتاب، ویران‌گری درخشانی داشت. این میزان از نقب زدن به زیر پوست شهر، حتی در سایر کتاب‌های با موضوع اعتیاد، بی‌نظیر است. نویسنده چنان کلمه به کلمه زندگی واقعی را به تصویر کشیده که گویا زندگی‌نامه است نه رمان. تنها ایراد اثر، عدم تحول شخصیت‌هاست.
        

          هر اثری که می‌خوانیم باید تعلیق داشته باشد وگرنه ولش می‌کنیم. خیلی وقت‌ها تعلیق روی پیرنگ است. گاهی هم زبان. برج سکوت پیرنگ ندارد. بار تعلیق را زبان روی‌گرده می‌کشد. آخرهای جلد دو که می‌رسی دیگر زبان هم برایت آن جذابیت صفحه‌های آغازین را ندارد و همین می‌شود که کتاب سوم را خیلی با رغبت نمی‌خوانی. شخصیت‌پردازی‌ها قوی هستند و زبان و لحن نقطه‌ی قوت کتاب است ولی راستش این پیرنگ نداشتن بدجور توی ذوق من زد. شاید اگر از اول نوبسنده مخاطب را حالی می‌کرد که پیرنگی نیست و من خواننده دنبال این نبودم که خب بعدش چه خواهد شد، شاید راحتتر با این بی‌پیرنگی کنار می‌آمدم. بلور، فری‌ها همه را آورد ولی هیچ‌کدام شلیک نکردند. فقط آمدند و رفتند. سوسن هم که ماند فقط بود. آن همه از گذشته گفتن من مخاطب را متوقع می‌کرد که ربطی بین گذشته راوی و سرانجامش پیدا کنم ولی نتوانستم حلقه‌ی وصل را پیدا کنم. در رسم‌الخط هم تعداد فراوان سه‌نقطه‌ها آزاردهنده بود. نفهمیدم چرا سه نقطه وقتی می‌شود نقطه گذاشت و جمله را تمام کرد؟ در کل کتاب خوبی بود ولی قبول ندارم بی‌عیب است یا ادبیات را به بعد و قبل خودش تقسیم می‌کند. 
        

          کتاب با روایتهای جذاب و کشش دار از زندگی جمعی که با نگاه سرسری به دور و بر خودمان  شبیه آنها را می بینیم . ذکر جزئیات و واقع نگاری و داستانسرائی موازی از ویژگیهای قلم حمیدرضا منائی است. 
"آدم یک روز به جائی می رسد که عشقش با توانایی اش برابر نیست... خیلی بیشتر از آنچه معشوق هست، می خواهد... این جور وقت ها اگر معشوق را رها نکنی ، خودت و عشق و معشوق و هنه ی اطرافت را به لجن می کشی .... هیچ جاره ای نداری ، باید از زک جا به بعد ول کنی و بروی ... بروی عقب ، از دور بایستی و عشقت را تماشا کنی ..... " 
        

          شاهکااااار!
چقدر همه چیز سرجاش بود!
ایده داستان‌های موازی خیلی جالب بود.
قشنگ میشد با شخصیت‌ها همذات‌پنداری کرد👍
        

          "برج سکوت  ادبیات را به قبل و بعد از خود تقسیم می‌کند" این جمله سید مهدی شجاعی باعث شد برم سراغ این کتاب.
عالی بود، به خوبی روند زوال یک انسان توسط اعتیاد را نشان میده. 
بعد از این کتاب نظرتون راجع به معتادان عوض میشه.
        

          اولین کتابی که از جناب منایی خواندم. داستان زندگی یک معتاد از کودکی تا اکنون. شخصیت‌پردازی‌ها و فضاسازی‌ها عالی و درجه یک. زبان بسیار خوب.
محتوا اما پُر از تلخی و سیاهی.
آنقدر یک‌جاهایی واقعی نوشته شده بود که باورم نمیشد نویسنده معتاد نباشد و این‌ها را نوشته باشد :)
اگر از پس تلخی و سیاهی‌اش برمی‌آیید توصیه‌اش می‌کنم.
        

          یک رمان اجتماعی، به تمام معنا؛ که گروه سنی دارد، +۱۶.
رمان بلند برج سکوت، سه‌جلدی است و کتاب اول‌ش، از مستراح و آزمایش اعتیاد شروع می‌شود.
راوی اول‌شخص است، حرمله‌ی هیچ‌آبادی! پسری که کارشناسی ارشد خوانده و مانده پایان‌نامه‌اش. اما دانشگاه را نیمه رها می‌کند، چراکه با نشئه‌خوری نمی‌شود درس خواند.
زبان راوی، آشنا و بسیار به‌جاست و شخصیت راوی را به مخاطب معرفی می‌کند. انگار پشت این نوشته‌ها، آقای منایی ننشسته، که خودِ شخصیت اصلی آن را قلم زده!
فلاش‌بک‌ها، پیوند داستان‌ها و تعریف‌شان توسط راوی، استادانه و جذاب است.
فصل‌ها کوتاه‌اند و بی‌عنوان. شخصیت‌ها غالباً بی‌اسم‌اند و با القاب.
استفاده از ضرب‌المثل‌های به‌جا،
و توضیح جزئیات و فضاسازی، همراهی با شخصیت‌ها را ملموس‌تر کرده.
.
اشراف نویسنده به مقوله اعتیاد و مواد مخدر و محرک، قابل‌تحسین است.
اما رمان، تنها به مضمونی که معروف شده است یعنی اعتیاد، خلاصه نمی‌شود، گویا سالیان سالِ یک جامعه در مسیر زندگی شخصیت اصلی و در قاب نگاه او و دنیای‌ش از کودکی و هیچ‌آباد، تا بزرگسالی و اتفاقات ریزودرشت‌ش؛ و هم سیر نزولی و زوال ذره‌ذره‌ای شخصیت‌هایی که گرفتار اعتیادند را با جزئیات و بی‌گل‌درشت ترسیم می‌کند.
در کنار زندگی راوی، داستان آدم‌هایی را می‌خوانیم که اگر چشم بچرخانیم می‌بینم‌شان.
و اما با تمام تلخی‌های قصه، گاهی لب به لبخند باز می‌شود و شیرینی‌اش می‌رود زیر زبان.
.
اثری که برای قشر نویسنده و نوقلم، کتاب درس است و کارگاه داستان.
به‌نظر من گویا روی جمله‌به‌جمله‌اش تأمل شده. و هم روی عنوان بکر و فکرشده اثر: برج سکوت؛ که در ابتدای کتاب سوم، بیشتر از آن گفته می‌شود.
.
جدای از بخش تألیف، ویراستاری کارشده‌ای هم دارد و هم طرح جلد خوب.
.
.
.
پ.ن۱: هر کتابی، و قلم هر نویسنده‌ای، سلیقه خودش رو داره؛ اما تابه‌حال نشنیدم که کسی برج سکوت رو نپسندیده باشه. به‌گمانم بعید می‌دونم، این رمان تا همیشه در ذهن مخاطب داستان‌های اجتماعی باقی نمونه.
.
پ.ن ۲: با چنین قلمی، با چنین داستانی، با چنین پرداخت داستانی، با چنین مضمونی، و با چنین شخصیت‌پردازی قوی‌ای؛ حق این رمان نیست که چاپ دوم باشه.