برای نوجوان کتاب خوبی نبود. یه عالمه اتفاق عجیب و بعضاً ترسناک که هیچ‌کدومم تهش رمزگشایی نشد. 


        

          «من همیشه فکر می‌کنم حادثه شکل یک قورباغه است. اولش تخم می‌ریزد و بعد یواش‌یواش از تخم بیرون می‌آید.»


سومین کتابی بود که از جمشید خانیان خواندم. حتما دوباره خواهم‌اش خواند. خانیان، نوجوان و نوجوانی را درست می‌فهمد. و اگر راستش را بخواهید، این برایم عجیب است. اینکه آدمی پنجاه ساله انقدر خوب می‌تواند خودش را جای یک نوجوان جا بزند و بنویسد.
این رمان یک ویژگی مهم دارد. آن هم اینکه هیچ جملهٔ اضافه‌ای ندارد. یک مصداق داستانی خوب برای روایتِ «خیر الکلام ما قَلّ و دَلّ» است.

من خیلی دوستش داشتم.
اما احتمالا پسندِ همگان نباشد.
        

          دومین کتابی که کلا تا به حال و نیز در این دو روز اخیر از جمشید خانیان خواندم. عجیب‌تر از قبلی بود ولی من بیشتر از آن دوستش داشتم. معماگونه و رمزآلود بود با یک پایان باز. 
        

          
داستان درباره‌ی خانواده‌ی سه نفره‌ای است که به تازگی به خانه‌ی جدیدی رفته‌اند، خانه‌ای که نقشه‌اش شبیه یک ذوزنقه‌ است! اما این خانه چیز عجیبی دارد که هیچ‌کس از آن سر در نمی‌آورد و باعث ناراحتی و مشکل در این خانواده شده... 

ایده‌ی داستان، نحوه‌ی ارتباط دادن پدری که معلم ریاضی‌ست، با شکل خانه‌ها و تطبیق ریاضی با زندگی (!!) ایده‌ای بود که کمتر آن را دیده‌بودم. 
ارتباط صمیمانه‌ی بین اعضای خانواده و تلاش همه‌ی آن‌ها برای حفظ خانواده و محبت بینشان، بسیار دل‌نشین بود؛ اما آخر داستان گره‌های داستان باز نشد و معلوم نشد آن چیزی که پسرک توی عکس، چشم به آن دوخته بود و آن چیزی که خانه را به هم می‌ریخت، چه بود!

گروه سنی ۱۵+ سال
        

          داستان جالبی داشت و اهکیت توجه کردن و محبت به ادمارو بنظرم نشون میداد
چیز خاصی نیست که راجبش بگم در کل پیشنهاد میدم خوندنشو