سامان، لیلا، استاد نجات و ندا راویان چهار فصل این رمان اند. نویسنده در هر کدام این فصل ها داستان زندگی یکی از این چهار شخصیت را از زبان خودشان روایت می کند. فصل نخست با سامانی آشنا می شویم که زندگی اش در بِرَند و مُد و عکاسی می گذرد. لیلا زن حدوداً چهل ساله ی فصل دوم است که واگویه های ذهنی اش، شخصیت آسیب پذیرش را به خواننده می شناساند. فصل سوم را استاد نجات روایت می کند و از فرازونشیب های زندگی اش می گوید و در فصل پایانی، با زندگی و ذهن ندای جوانی آشنا می شویم که رفتارهایش سرشار از هیجان های جوانی است و شوری که از کودکی اش حفظ کرده. خط ربط تمام این شخصیت ها به همدیگر، عشق در بستری از زندگی شهری است. شهری که «تهران» است و در کم ماجرایی داستان «یوسف آباد خیابان سی و سوم»، به پُررنگی زندگی و روابط این چهار نفر حضور دارد. «یوسف آباد خیابان سی و سوم»، رمانی است که می توان از کنار خصوصیات نسلی اش به راحتی گذشت و چسبید به روح زندگی شهری و مناسبات آدم ها با همدیگر، در تهرانی که نوشتن از آن و خواندن از آن بدی هایش را کم رنگ می کند. همان طور که نویسنده نوشته: «این شهر توی خون همه ی تهرانی ها هست، ولی چرا همه از خون و خون ریزی می ترسند؟ باید یکی بیاید و نتایج آزمایش خون شان را نشان شان بدهد تا ببینند درصد تهران از درصد گلبول های سفید خون شان هم بیشتر است، و این تهران است که دارد از بدن شان در مقابل انواع بیماری ها دفاع می کند.» «یوسف آباد خیابان سی و سوم» رمانی است که می تواند چندین و چند سال دیگر، تابلوِ روشنی از تهران دهه ی هشتادِ جوان های بیست و چندساله ی این روزها جلوِ چشم خواننده بگذارد. فوشگاه اینت