در این جلد کتاب، هانا به تومک توضیح می ده که چه مسیری رو برای رسیدن به کوه مقدس و رودخانه ی واژگون طی کرده. به اندازه ی جلد اول زیباست فقط قسمتی از داستانش غیر قابل باوره متاسفانه.
در جایی از داستان هانا با کاروانی هم سفر می شه و می ره توی شهری ساکن می شه و اونجا ازدواج می کنه و بچه و نوه دار می شه. وقتی نوه ش مریض می شه و داره می میره، هانا می ره پیش پسری که همراه کاروان بوده و می خواد که برگرده و برمی گرده به زمان و مکانی که کاروان داشته عبور می کرده...
برام سوال پیش اومد که طی اون سال ها چرا خبری از خانواده ش نگرفت یا برای نجات جون نوه ش چرا سعی نکرد بره آب حیات بخش رو پیدا کنه... یا چطور پرنده ش که همه ی زندگی ش بود رو تو اون مدت فراموش کرد؟ ...
          

            هانا را همین امروز تمام کردم.(:
ماجراهای هانا بیشتر از تومک به من چسبید. و از نظر من اتفاقاتی که پشت سر گذاشته، هیجان انگیزتر از ماجرا های تومک بود. شگفت انگیز ترین بخش کتاب، داستان هایی که در بیابان داشت، بود. کاروان شلوغی که به سمت توپکا می رفتند و می‌توانستی درکنارشان در عرض چند ثانیه، چند سال زندگی کنی و همچنین کاروانی که اهل سکوت بودند به جای سخن گفتن. ایده کتاب که با نوشته شدن روایت آنچه بر هانا گذشته خطاب به تومک را بسیار پسندیدم.
نمی دانم در وصف این کتاب دیگر باید چه بنویسم، ففط می‌دانم حق مطلب را خوب ادا نکردم. من از خواندن این دو جلد، بسیار لذت بردم و فکر نکنم هیچ وقت تومک و هانا و دوستانشان را از یاد ببرم.
          

            زندگی لحظه ای دوام دارد و همان یک لحظه برای همیشه جاودانه می شود...

مقداری از شگفت انگیزی اش را به خاطر این که بار دوم بود که داستان را می شنیدم از دست داده بود، امّا همچنان بسیار لطیف و مهربان بود...