جنگجو می داند که زنانی که اطراف دشمن هستند، هم سرچشمه ی نیروی حیاتی او و هم نقطه ضعف او هستند. مبارزین از روی شهوت افسارگسیخته یا عقده ی جنسی تجاوز نمی کنند. تجاوز نوعی استراتژی ارتشی برای تضعیف روحیه ی دشمن است. در جنگ های میان نژادی اروپا، تجاوز هم سنگ تخریب خانه های دشمن، کلیساها یا عبادتگاه های دشمن، آثار فرهنگی و ارزش های اوست. 

از متن کتاب
          

            شايد خود كتاب، چيزى بين ٤ و ٥ بود...
اما با آن قسمتى كه چهره ى كشورش رو روايت ميكنه،و دلم ميخواست كه زار زار باهش گريه كنم ....شايد كه، لايق پنج ستاره ى غمگين ه ....

+مرسى نرگس.پ :دى
          

            هروقت به جنگ فکر می‌کنیم یا ازش حرف می‌زنیم تنها تصویری که توی ذهنمونه و بر اساس اون نظر می‌دیم، روایتیه که مردها از جنگ داشتن. اینکه چطور فداکاری کردن. چطور از «ناموس» (!) و اموال و کشورشون دفاع کردن و تونستن پیروز بشن. اما من توی همه این روایتا یه جای خالی بزرگ می‌بینم و اون زاویه دید زنهاست. زن‌هایی که توی دوران جنگ فقط چشم انتظار پدرا و شوهرا و برادراشون نبودن بلکه باید پا می‌شدن و به جای اونها زندگی و کارشونو می‌چرخوندن. زن‌های کشاورز توی روستاهای خالی از مرد، زن‌های پرستار، خلبان هواپیمای جنگی، سرباز خط مقدم، پارتیزان، روسپی. زنهایی که «ناموس» هموطناشون محسوب می‌شدند و دشمنها بهشون تجاوز می‌کردن تا به اموال و متعلقات کشور مقابلشون آسیبی رسونده باشن. «پیکر زن هم‌چون میدان نبرد»... اسم شاعرانه‌ای که حقیقت زشت و تلخی رو در خودش داره...


 پ.ن. خیلی دوست دارم آثاری رو که از زاویه دید زنان درباره جنگ نوشته شده بخونم هر چند به جز «جنگ چهره زنانه ندارد» کتاب دیگه‌ای در این مورد پیدا نکردم. کنجکاوم بدونم تا به حال در کتاب -یا حتی نشریه‌ای- مطلب مشابهی درباره جنگ ایران و عراق چاپ شده؟