بر خلاف انتظارم، صرفا درباره تجربه‌های متضاد فرهنگیِ یک ژاپنیِ مقیم آلمان نیست. بیشتر کنکاش نویسنده در درون خودشه، از تجربه زندگی در آلمان، در ژاپن و در خودش! به نظرم یکم زیاد همه چیز رو پیچونده. شاید هم اگه می‌تونستم به زبان اصلی (آلمانی) و با پیش‌زمینه شناخت کافی از فرهنگ آلمان و ژاپن بخونمش، منم مثل ویم وندرس (کارگردان معروف آلمانی) قربان قد و بالای کتاب می‌رفتم. 
در هر صورت، خوندن تجربه زیسته نویسنده برام جالب بود.   
          

            
کتاب سخت‌‌خوانی بود، احتمالا چون رسم‌الخط ژاپنی و تلفظ کلمات آلمانی را بلد نبودم. این باعث می‌شد در سه جستار آخر، هر چه تلاش و التماس می‌کردی هم، نویسنده و مترجم به دنیای خودشان راهت ندهند.
بعد از لذت وافری که از جستار تماما ژاپنی قطار شهری بردم، بیشتر به این نتیجه رسیدم نویسنده بخاطر عجله‌اش برای گذر از شکاف میان زبانی، خیلی زود توی راین شیرجه زده! (تاوادا نوشتن به زبان آلمانی را با فاصله کمی از یادگیری‌اش شروع کرده است) شنای ماهرانه‌اش در میان فرهنگ ژاپنی، نوشتنش از فرهنگ آلمانی را به دست و پا زدن ناشیانه‌ای برای زنده ماندن تقلیل می‌داد.

کوه فوجی و سومیدا چه کم از آلپ و رود راین دارند؟؟

خلاصه که هرچه از ژاپن نوشته بود
با ژاپن مقایسه کرده بود
او را یاد ژاپن انداخته بود، با ماژیک هایلایتر شکار کردم. که تعدادش هم کم نبود.

معنویات و خدا توی هر دو فرهنگ به خرافات و نمادهای تو خالی محدود می‌شد؛ این بی‌هویتی دینی, توی جستار در باب چوب خیلی توی ذوق می‌زد.

من اگر بخواهم درباره زبان‌ها و پیچیدگی‌های میان زبانی بنویسم، از آیه علّمه البیان شروع می‌کنم. حتی اگر مسیحی بودم کارم آسانتر بود. چون انجیل یوحنا را باز می‌کردم و در ابتدای سفرنامه‌ مهاجرتم به زبان دوم می‌نوشتم: در ابتدا کلمه بود و کلمه از آن خدا بود‌.

          

            این کتاب احساس را بر می‌انگیزد و انسان را به دیدن کوچک‌ترین چیزهایی که کمترین توجه را به آن‌ها داشتیم دعوت می‌کند. نویسنده این توانایی را دارد که با نشان دادن کوچک‌ترین چیزها به ما بزرگترین درس‌ها را بیاموزد.
این کتاب مخاطب خاص ندارد و باید هرکداممان برای یکبارهم که شده این اثر لذت‌بخش و آموزنده را بخوانیم
          

            بسم الله الرحمن الرحیم

حین خوندن این کتاب یهو به خودم اومدم و لرزیدم. احساس برهنگی میکردم، برهنگی روحی.
می تونستم همه چیز رو از پس انگشتای شفاف و لرزونم ببینم و عجیب این بود که اصلا شوکِ یا هراسون نشدم، برعکس شگفت زده به این تغییر نو خوش آمد گفتم.

چند وقت پیش با غرور گفتم که معمولا مقدمه ناشر و مترجم حتی خود نویسنده رو رد میکنم تا با ذهنی باز و پذیرا کتاب رو بخونم اما اینبار به دقت نشستم و مقدمه ناشر، مترجم و حتی متنی در ستایش این کتاب رو خوندم و خودم رو اماده کردم تا شگفت زده بشم.
نتیجه؟
اوه عاشقش شدم.
صبح حین گیج رفتن سرم از شدت خواب و برای اینکه مسیر برام از یکنواختی در بیاد، شروع کردم به خوندنش و متوجه شدم چنان به درون کتاب کشیده شدم که شب نشده کتاب رو تموم میکنم.
چی باعث شد این چنین شیفته کتاب بشم؟
اینطور بگم که به راحتی تونستم با نویسنده همذات پنداری کنم (چون خودمم دو زبانه ام و مدتی مجبور شدم با فرهنگی غیر از فرهنگ محلیم زندگی کنم) برای همین وقتی نویسنده از دقت به کلمات یا جدا جدا معنی کردن اونها می گفت بی اختیار لبخند می زدم و سر تکون می دادم.
اصلا فکر نمی کردم با وجود کیلومتر ها فاصله مکانی ، زمانی، فرهنگی و تاریخی کسی پیدا بشه که از زبان و مسائل مربوط به اون آشنا زدایی کنه و دید تازه ای بهم ببخشه.
بالاتر از اون، فکر نمی کردم کسی آنطور که به کلمات نگاه می کنم نگاه کرده باشه و همین بیشتر هیجان زده ام کرد. 
نویسنده به راحتی راجع به چیزهای که هیچ وقت یادنگرفته صحبت میکنه و حقیقتش برای من خیلی عجیب بود. 
مثلای جای از کتاب بود که می گفت کلمات در زبان ژاپنی جنسیت ندارند و حتی در گرامر زبانشون ضمیر مذکر به معنی اشاره کردن به مرد وجود نداره و برای من که آشنای اندکی با زبان و فرهنگ ژاپن دارم کمی غریب بود.
یا جای دیگه میگفت هیچ ذهنیتی راجع به رنگ مو نداره چون آموزشی در این باره ندیده و انسان ها رو بر اساس رنگ پوست یا زیبایی تقسیم بندی نمی کرد. تا جای که در بخشی از کتاب به گفتگوی خیالی خودش و یکی از شخصیت های داستان هاش می بینیم که سعی داره شخصیت رو به چالش بکشه و بهش بفهمونه همه چی رنگ نیست و نسبیتش رو در شرایط متفاوت از دست میده. 
خب با اینجای کتاب زیاد موافق نبودم اما باز به عنوان یه دیدگاه نو توجهم رو جلب کرد . 
( موافق نبودنم به چه معنیه؟ به وضوح می تونستم ببینم که نویسنده به سادگی از فرهنگ خودش گذشته و در فرهنگ جدید حل شده و مشکل خاصی با این مسئله نداشت ، ممکنه آرزوی خیلی از مردم رسیدن به این نقطه از هماهنگی با جهان بی مرز باشه اما راستش بدون مرز های فرهنگی احساس خطر و عدم امنیت میکنم و ترجیح میدم اگر قراره پا از دایره امنم بیرون بزارم فرهنگم رو پشت سرم جا نزارم)
بهترین فصل این کتاب از نظر من؟
- مطالعاتی در قطار شهری بود . حالا چرا؟
ما معمولا مردم ژاپن رو ملتی فرهیخته  می دونیم و بلا بلا بلا اما نویسنده دلایل دیگه ای برای کتاب خوندن اونها در قطار عنوان کرد به نظرم به واقعیت موجود خیلی نزدیک تر بود. سعی نمی کرد خیلی این کار رو ستایش کنه و بهش به عنوان یک چیز خارع العاده نگاه کنه در عین حال اون رو زمین هم نمی زد ، بلکه کاملا معمولی اما با نگاهی نو دلایلی جالب عنوان میکرد. مثلا میگفت هر چه شما کوتاه تر باشید کتاب بزرگتری دستتون می گیرد تا اون نقص رو بپوشونید یا بعضی ها با چسبوندن کتاب به صورتشون سعی دارن خودشون رو پشت اون پنهان کنن یا نگاه کردن به کتابی که بغل دستیت میخونه اوج بی شعوری و نقض حریمه .( داشتم همین رو با دیدگاه ما نسبت به چک کردن گوشی بغل دستی مون توی مترو و زشت دونستن این کار مقایسه می کردم و لبخند از لبم کنار نمی رفت)

پ ن1:ترجمه کتاب به شدت روون و سیال بود. از همینجا مغز خانم ستاره نوتاج عزیز رو می بوسم بابت دقت و ذوقی که در ترجمه داشتن ، ترجمه از زبان آلمانی کار سختی به نظر میاد و اینکه اینقدر عالی از پسش بر اومدن باعث میشه ترغیب بشم دیگر کتابهاشون رو ببلعم( خوندن کافی نیست)
پ ن2:آیا این کتاب رو توصیه میکنم؟
معلومه! 
پ ن3:آیا ممکنه خوشمون نیاد؟
هوم خب ، کتاب سلیقه ای ترین چیزیه که من در زندگی سراغ دارم و احتمال میدم هستن عزیزانی که خوششون نیاد اما به جرئت میگم بین جستار های که من از نشر اطراف خوندم این یکی در سطح خاصی از محتوا و خلاقیت بود.
پ ن4:چه امتیازی به این کتاب میدم؟
هر پنج ستاره رو تقدیم میکنم 
 پ ن5 : خودم میدونم خیلی ذوق زده ام بابت این کتاب اما اصلا احساس نمیکنم که در حال اغراق کردنم ، برعکس دستپاچه ام که آیا حق مطلب رو ادا کردم یا نه؟

پ ن6: اگر این کتاب رو خوندید خوشحال میشم تجربه یا دیدگاهتون رو نسبت بهش بشنوم.