مارک تواین با موضوعی عجیب اما ساده  داستانی نوشته که در عین حال فلسفی هم است.
بیگانه ای(شیطان) وارد دهکده ای می شود اما این بیگانه با شیطان های داستان های دیگر تفاوت بسیاری دارد. قصد او گمراه کردن اهالی دهکده نیست و در بسیاری از موارد نیت خوبش به سمت گمراهانه چربش کامل دارد. اما او. مدام کارهایی می کند که ضعف های انسان را به خواننده نشان می دهد. شیطان با سه پسربچه در روستا آشنا می شود و آنها شیفته اش می شوند. اما شیطان مدام رضالت و پستی و دون بودت انسان را به آنان گوشزد می کند البته نه از روی دشمنی، بلکه کاملا نسبت به انسان بی تفاوت است. مثل بی تفاوتی فیل به عنکبوتی کوچک. شاید قصد تواین هم. همین بوده که نشان دهد این استدلال ها دال بر دنائت انسان از زبانی بی تفاوت قانع کننده تر است. داستان فلسفی، مفرح که به شکلی بسیار استادانه نوشته شده. داستانی بسیار پرمغز.
ترجمه هم فوق العاده است. 
          

            اگر کسی اثری از تواین نخوانده باشد، لا اقل اسم  او را شنیده است. و این نویسنده خاطرات خوشی در برحه نوجوانی اش رقم زده است.  یا کتاب تام سایر را خوانده است یا پای انیمیشن هاکلبری فین  میخکوب بوده است.
داستان خیال انگیز شاهزاده و گدا یکی دیگر از شاهکارهای اوست.داستانی  که ناممکن ها را واقعی می کند و جذابیت زیادی ایجادمی کند.
شباهت باور نکردنی دو  پسر بچه در در دو طبقه اجتماعی متفاوت که  موقعیت های داستانی زیبایی پدید می آورد.
تواین جهان داستان را می شناسد .او به دنیای مخاطب نوجوان احاطه دارد.دنیایی که از تجربه زیسته او در ایالات جنوبی آمریکا سرچشمه می گیرد.
خواننده در  کتاب بیگانه ای در دهکده با وجه دیگری از تواین آشنا می شود که در کتاب های نامبرده به این وضوح بیان نمی شد.اگر در رمان های تام سایر و هاکلبری فین طبقات پایین و مشکلات اجتماعی شان نمود داشت در بیگانه ای در دهکده،تواین به ریشه های نابسامانی اجتماعی می پردازد.
او با مهارتی مثال زدنی پای فلسفه و مذهب را به میان می کشد و به تقد جامعه و تمدن  غرب می پردازد.اینبار هم قهرمان داستان  یک پسر نوجوان است .اینبار قهرمان او به جنگ مشکلات بیرونی نمی پردازد بلکه دنیای باورها و اعتقادات  او محل چالش و تفکر می گردد.
زبان داستان گیرا  و روان است. در داستان خبری ازکلمات و اصطلاحاتی که درک آن دشوار باشد،نیست.البته هنر استاد دریابندری در این ساختار منظم زبانی بی تاثیر نیست.
تواین ذاتا قصه گوی خوبی  است. چه وقتی که حادثه ای را روایت می کند و چه زمانی که استدلالی  را از زبان شخصیت ها می گوید. استدلالی که اگر طولانی هم باشد از ریتم نمی افتد و خواننده از شنیدن خسته نمی شود.بدیهی است در بخش هایی که او به مسائل مذهبی اشاره می کند ممکن است خوانندگان مسلمان نظری متفاوت با او داشته باشند و برخورد آگاهانه و نگاه منتقدانه به اعتقاداتی که نویسنده مطرح می کند ،ضروری است.
پایان بندی داستان به گونه ای است که مخاطب با حیرت به آینده‌ی پیش روی قهرمان  می نگرد و همچون او نگران وقایع روزهای آتی می ماند.
خوانندگان داستان  به مخاطبان بزرگسال و نوجوانان +۱۵سال توصیه می گردد.