یکی از بهترین های دفاع مقدس و شاید هم بهترین .
راوی جناب مهدی قلی رضایی  تقریبا ابتدای جنگ در جبهه ها حضور پیدا می کند . این نبود اولیه را هم بگذارید به پای سن وسال کم او که جلویش را می گیرند تا روزی که با رضایت نامه پدر بر می گردد . 
از عملیات والفجر مقدماتی وارد واحد اطلاعات عملیات لشگر 31 عاشورا شده و زیر دست آقا مهدی باکری آنقدری بزرگ می شود که برای خیلی ها این همه رشد در 100 سال هم باور پذیر نیست . 
تا روزهای آخر جنگ و کمی هم پس از قطعنامه در جبهه می ماند  و بعد هم راهی تفحص می شود تا همچنان فاصله اش از یاران شهیدش زیاد نشود. 
شاید  نوشتن کتاب هم دلیلش همین دوری از رفقایش بوده . واقعا که بار بزرگی ست و سخت است نحمل کردن این همه فراق 
ان شاء الله خدا امثال آقای رضایی را عمر با عزت دهد
          

            بسم الله 

بیش از بیست درصد کتاب را نتوانستم بخوانم.
از جمله کتاب‌هایی که به نظرم مخاطب عمومی ندارد و به شدت به توصیفات و توضیحاتی می‌پردازد که مخاطب گیج شده و به اندازه حجمش اطلاعات مورد نیاز به مخاطب نمی‌دهد. نهایتاً اینکه در انتهای کتاب، شمایی کلی از بعضی جریانات و شخص راوی در ذهن مخاطب می‌ماند. نه بیشتر...
          

            لشکر خوبان خاطرات رزمنده ای است که تقریبا همه جنگ و حتی بعد از قبول قطعنامه را در جبهه ها گذرانده. رزمنده ای که در واحد اطلاعات بوده و بارها به شناسایی رفته است. و قسمت جالب کتاب دقیقا همین جاست.
نکات عملیات و شناسایی‌ها را آنچنان با دقت وصف می‌کند که می‌توان همه را تصور کرد. می‌توان دقیق حس کرد که در عملیات ها چه گذشته. قبل از هر عملیات چه تدابیری باید دیده شود و چه آمادگی هایی باید رخ دهد تا بتوان یک عملیات را راه اندازی کرد. تدابیری که اگر ذره ای خلل در آن اتفاق بیافتد. جان هزارن نفر به خطر می‌افتد.
یکی از  دلایلی که سمت کتاب رفتم  این بود که شنیده بودم اطلاعات عملیات کربلای 4 و 5 در این کتاب کمابیش گفته شده است. ولی من مطلب خاصی ندیدم.
آن توضیحاتی که می‌خواستم را در آخر کتاب فصل "عقب نشینی" درباره عملیاتی که در ارتفاعات "کرکر" و... رخ داده بود پیدا کردم. خیلی دقیق و کامل.
نکته تکان دهنده‌ی این کتاب، خاطرات آقای #مهدی_قلی_رضایی  از زمان مجروح شدن و بستری بودن در بیمارستان بود. بداخلاقی دکترها و پرستارها برایم غیرقابل باور بود. درست در زمان جنگ، جنگی که هنوز در جریان است اینگونه رفتارها، عدم رسیدگی ها، طلبکار بودن‌ها، واقعا بهت آور است.
نکته دومم که برایم عجیب بود. خاطرات سال‌های آخر جنگ بود. نیروهای تازه نفسی که راحت از زیر کار در می‌رفتند. و به گفته خود راوی نیروهای اصلی همه یا شهید شده بودند یا جانباز و نیروهای جدید به هیچ وجه نمی‌توانستند جای آنان را پر کنند.
در کل کتاب تکان دهنده ای بود. با خیلی از صفحاتش اشک ریختم.