جواد موگویی را به مستند می شناختم. بعد از این که متوجه شدم که خیلی کاری به مدل انتشار تحقیقاتش ندارد. کتاب؟! چاپ می کند. مستند؟! می سازد. و این کارش جالب بود و خوب!
کتاب، همانطور که در روی جلدش آمده است، پیرامون منشور روحانیت حضرت امام (ره) است. امام (ره) در منشور روحانیت، از چند دسته برائت می جویند و به شدت آن ها را مذمت می کنند. سعی جواد موگویی بر این بوده که به لحاظ تاریخی عملکرد آن جریان هایی که امام (ره) آن ها را مورد نکوهش قرار داده است را بررسی کند. حالا یا به فرد شاخص آن جریان می پردازد (که معمولا همینطور است) و یا به خودِ جریان بدون تمرکز بر شخص خاص. البته سعی او این بوده که هر دو مسیر را طی کند تقریبا.
هم خود منشور روحانیت به شدت جذاب است و امام (ره) با لحنی عجیب از برخی موارد نام می برند و هم دانستن سرگذشت این موارد جذاب است. برای همین کتاب (که رویکرد پژوهشی خوبی دارد و نه صرفا تکیه بر مشهورات) جذاب می نماید. 
قسمت عجیب کتاب البته برای من، فقدان وحدت رویه در برخورد با مواردی است که امام (ره) از آن ها نام می برند. یعنی یک جا به شخص آقای شریعتمداری می پردازد و یک جا جریان را محور قرار می دهد و در مسئله «ولایتی ها» حتی به بررسی زمان امام (ره) نمی پردازد و «ولایتی ها»ی حال حاضر را بررسی می کند!!! و عجیب تر اینکه ولایتی ها را به دو دسته ی متعادل (بزرگانی مثل آیت الله وحید) و افراطی (سید صادق شیرازی) تقسیم می کند و همه را تقریبا یک کاسه توضیح می دهد!!! خیلی عجیب ...
          

            بسم الله الرحمن الرحیم 
‌‌‌
زیر عنوان کتاب، خط سیر و جهت‌گیری آن را مشخص می‌کند: "کنکاش تاریخیِ نامۀ منشور روحانیت" 
تابه‌حال اسم «نامۀ منشور روحانیت» را شنیده‌اید؟ امام خمینی (ره) در سوم اسفند سال ۱۳۶۷ نامه‌ای خطاب به روحانیون و مراجع و طلاب سراسر کشور نوشت و در آن از مصائبی که از ناحیۀ جریان‌های فکری حوزه‌های علمیه بر ایشان وارد شده بود و بر سر راه انقلاب قد علم کرده بودند، سخن گفت. 
فشار آن مصائب و مقابلات به حدی زیاد بود که امام از آن روحانیون مقابل با تعابیری همچون "متحجرین نافهم"، "مقدس‌نمای واپس‌گرا"، مقدس‌نماهای متحجر و بی‌شعور" و "مقدسان نافهم و ساده‌لوحان بی‌سواد" نام می‌برد. حجم تلخی ضربات این جریان‌ها زمانی مشخص می‌شود که امام در جایی از منشور روحانیت می‌نویسد: «خون دلی که پدر پیرتان از این دستۀ متحجر خورده است، هرگز از فشارها و سختی‌های دیگران نخورده است.»
گویا امام افق دیگری را می‌دید و قصد هشدار خطر این جریان‌ها را داشت؛ شاید هم قصد شناساندن موانع پیش روی انقلاب را داشت. موانعی که خودی بودند اما از هر غریبه و دشمنی بیشتر خون به دل رهبر انقلاب کرده بودند.
از همان آغاز نهضت جریان‌های متفاوتی از درون حوزه‌های علمیه در برابر امام بلند شدند و با نام مصلحت‌اندیشی، بارها کار را بر امام سخت کردند. از "ولایتی‌ها" گرفته تا فعالیت‌های منافقانۀ "آیت الله شریعتمداری".
شاید اگر امام این نامه را در واپسین روزهای حیات پربرکتش نمی‌نوشت، نسل ما - دهه هشتاد - هرگز این وقایع را نمی‌فهمید و در قبرستان تاریخ دفن می‌شدند. فکر می‌کنم یکی از اهداف امام از نگارش این نامه، همراه کردن نسل‌های بعد انقلاب و آگاه کردنشان از سختی‌های مسیر به ثمر رسیدن این انقلاب بود. شاید به آن امید که نسلی که در فتنه‌ها حق را از باطل تمییز نمی‌دهد بداند این انقلاب به راحتی به دست نیامده.
جواد موگویی در این کتاب سراغ برخی از مصادیق گفته شده در منشور روحانیت رفته و تاریخچۀ پیدایش و سیر وقوعشان را بررسی کرده.
کتاب در پنج فصل به "آیت الله شریعتمداری"، "انجمن حجتیه"، "مخالفت‌های حوزه‌های علمیه با تدریس عرفان و فلسفۀ امام"، "نهضت آزادی" و "سلمان رشدی" می‌پردازند.
متاسفانه بر طبق تجربۀ زیسته، خیل کثیری از طلاب را دیده‌ام که نام "منشور روحانیت" حتی به گوششان هم نخورده است. علاوه بر ضرورت مطالعۀ منشور روحانیت و آشنایی با مصادیق تاریخی آن برای طلاب - که وظیفۀ روشنگری و جهاد تبیین، خصوصا در عصر حاضر و با توجه به گفتۀ مقام معظم رهبری را دارند -، ضرورت بعدی مطالعۀ کتاب، برای جوانان و نوجوانان نسل چهارم انقلاب است؛ نسلی که آگاهانه یا ناآگاهانه خود را به دست مخالفان و دشمنان انقلاب سپرده‌اند و با امواج پرتلاطم اقیانوس دروغ‌ها و شایعاتشان همراه شده‌اند.
کتاب «خون دل» می‌تواند گام خوبی برای شروع مطالعه پیرامون تاریخ انقلاب اسلامی باشد.
          

            این که نویسنده سراغ موضوعی رفته که در عین شهرت بسیار مهجور و غریب مانده، مهم‌ترین نقطه‌ی قوت کتاب است. ای کاش دیگرانی این کار را برای سایر اسناد و رویدادهای تاریخی و مهم ما نیز بکنند.

جواد موگویی قلم روانی دارد و راوی چیره‌دستی است. این را در یادداشت‌های رسانه‌ای‌اش دیده‌ام. اما در این کتاب کوشیده با قلمی سرد و تقریباً خنثی روایت کند. فقط در فصل مربوط به نهضت آزادی کمی از این لحن سردش فاصله می‌گیرد.

کتاب پر از ارجاعات است و همین به اتقان آن کمک بسیاری می‌کند. اما نیازمند ویراستاری فنی و ادبی است. متاسفانه انتشارات شهید کاظمی از این جهت بسیار بدسابقه و شلخته است. کتاب طراحی جلد، فونت، مقوای جلد و کاغذ دلنشینی ندارد و این باز هم جزو نقایص پرتکرار این انتشارات ارزشی ولی غیرحرفه‌ای است.

بخش‌هایی از کتاب (به‌ویژه در فصل انجمن حجتیه) برایم جالب بود که به صورت بریده ثبت‌شان کردم.

---

این از کتاب. اما درباره‌ی اصل موضوع منشور روحانیت هم چیز زیادی نمی‌گویم جز این که هر کسی، هر کسی قصد دارد چیزی درباره‌ی انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی بداند، این سند یکی از آن چیزهایی است که باید بخواند و بفهمد.
          

            عنوان: خون دل
نویسنده: جواد موگویی
تعداد صفحه: ۳۵۷
طاقچه:✅️
طاقچه بی نهایت:✅️
فیدیبو:✅️
فیدی‌پلاس:❌️
کتاب صوتی:❌️

خون دل، بررسی پژوهشی تاریخی نامه‌ی امام خمینی خطاب به روحانیت است. امام در این نامه به بررسی جریانات انحرافی در حوزه های علمیه میپردازند.
نویسنده در جایی از مقدمه کتاب نوشته: با گذشت سی‌ودو سال از نگارش این نامه، دستگاه ها و نهادهای عریض و طویل فرهنگی و تبلیغی در حوزه های علمیه تنها اصل این نامه رو بدون هیچ پژوهشی چاپ می‌کنند. موسسه نشر آثار امام هم همین رویه رو پیش گرفته.

پ.ن: در کل برای شناخت اندیشه امامین انقلاب و خود انقلاب جایی خارج از حوزه باید دنبالش بگردیم.😊

کتاب علاوه بر اصل نامه امام که به "نامه منشور روحانیت" معروفه، ۵ فصل داره. هر فصل مصادیقی رو توضیح میده و تشریح میکنه که امام در نامه به اونها اشاره کردن.

از مزیت های کتاب :
_روایت جریان تاریخی، خسته کننده نیست و کشش داره.
_درباره‌ی جریان های فکری و سیاسی‌ای که تا الان هم وجود دارن، اطلاعات دقیق و مستندی به مخاطب داده میشه.
از متن کتاب:
...خون دلی که پدر پیرتان از این دسته متحجر خورده است،هرگز از فشارها و سختی‌های دیگران نخورده است... آنقدر که اسلام از این مقدسین روحانی‌نما ضربه خورده است، از هیچ قشر دیگر نخورده است و نمونه بارز آن مظلومیت و غربت امیرالمومنین علیه‌السلام که در تاریخ روشن است.