فضای داستان در برزیل زادگاه نویسنده اتفاق میفته، و روایت ها هم غالبا دردناک و نزدیک به واقعیتند. این کتاب در مورد "گاریمپو" یعنی: دهکده هایی که در اطراف آن معدن به وجود می آمد و "گاریم پیروها" : یعنی جویندگان الماس بود. [با تشکر از واژه نامه کتاب که من تازه بعد از تموم کردنش پیداش کردم]. در این کتاب زندگی آدم هایی بی رحم، طماع و خطرناک روایت میشه. ولی خب با این همه آدم های خوب هم وجود دارن. تعابیر، تعابیری دلنشین، دوست داشتنی و در مواردی بغل کردنی بود حتی! داستان، داستان روانی بود. ترجمه، ترجمه خوبی بود، بهتر میشد اگر مترجم در پانوشت کتاب در مورد بعضی کلمه ها و اصطلاحات توضیحاتی ارائه میداد. کتاب پایان درست درمونی داشت و این مسئله ایه که برای من خیلی مهمه! داستان از نیمه به بعد (برای من، شاید چون قبلا مقداری از آن را ناتمام خوانده بودم) کشش خوبی داشت. بعضی قسمت ها دوست داشتنی و قابل لمس و در بعضی دیگر تعجب برانگیز ولی قابل درک بود. نمی دونم چرا ولی تا حالا بعد از خوندن ۲ تا کتاب از این نویسنده  با این همه تفاوت در داستان هاشون ولی انگار همیشه یه سری شخصیت ثابت با سرنوشت های مشابه توی داستان هاش پیدا میشه، شخصیت هایی تنها، درمانده، دوست داشتنی، مهربان و در نهایت از دست رفتنی...
          

            به گمانم داستانش و نثرش و خیلی چیزهایش صرفا در حد یک کارآموز ناشی داستان نویسی بود. تنها آنچه جذابش می‌کرد فضای آمریکای لاتین بود که آن هم صرفا به مدد خیال خود خواننده و تصوری که اغلب از آمریکای لاتین داریم و حجم انبوه اسم های انواع نوشیدنی و... که ترجمه شده بود شکل می‌گرفت و نه با توصیف های انشا گونه و ضعیف نویسنده. از غلط های شگفت انگیز در داستان بگذریم که با یک بار بازنویسی (به شرط یک بار بازخوانی) قاعدتاً باید نویسنده به آنها پی می‌برد و درستشان می‌کرد. کتاب را دوست عزیزی برایم هدیه آورده بود و هوس فضای متفاوت داشتم و دیدگاه های ستایش آمیز اینجا باعث شد تا آخرش صبر کنم شاید اتفاقی بیافتد اما ... به هر حال به یاری تخیل خودم و تصوری معمول و البته جذاب که از فضای آمریکای لاتین داریم ساعتی را به لذت کتابخوانی گذراندم و این ها همه مطلقا سپاسم را از دوستی که آن را هدیه آورده بود کم نمی‌کند.