داستان در باره ی آنسلما خانم سالخورده ی تنهایی ست که یک شب بین زباله ها یک طوطی هفت رنگ پیدا می کند. اسم طوطی به یاد دوست دوران جوانی آنسلما می شود لوییزیتو. و این طوطی تازه وارد به تدریج یخ قلب پیرزن را آب می کند.  داستان بین خاطرات آنسلما و تحولات و تصمیماتش می گذرد. خاطرات روزگارِ جوانیِ پرشور و معلمی توی روستاها، دوستی با لوییزیتا، ازدواج و به دنیا آمدن بچه ها... و فاصله ی بین آن جوانی پرشور و این سالخوردگی یخ زده که در طول داستان به تدریج روشن می شود.

داستان زندگی آنسلما تلخ نیست ولی شیرین هم نیست. همین که از آن خوشبختی و شور جوانی به یخ زدگی و دلمردگی می رسد یعنی شیرین نیست. ولی ورود طوطی و اتفاقاتی که رقم می زند و خاطرات جوانی باعث می شود در مجموع طعم کتاب شیرین باشد.
          

            «داشت فکر می‌کرد همان‌طور که زمین‌شناسان از ضخامت و تراکم خاک زمین، زمان را حدس می‌زنند، شاید بتوان از طریق نامه‌ها هم تغییر و تحول احساسات بشری را حدس زد.»
خیلی ملیح و قشنگ بود... :)
ممنون از خانم شریفی برای معرفی و ستاره برای کتاب ؛) :* مرسی!
          

            دومین کتابی است که از خانم تامارو خواندم. اولین جهنم سوت و کور است که خیلی برایم جذاب نبود ولی این یکی خیلی خوب بود. کتابی روان(البته به لطف ترجمه عالی بهمن فرزانه) و کوتاه که یکروزه می شود خواند. ولی توصیه می‌کنم که دو روزه بخوانید. آخر داستان را دوست نداشتم که نمی توانم علت آنرا توضیح دهم.
          

            مثل قصه‌ی شیرین مامان بزرگ‌ها قبل خواب می‌ماند

اگر شعر به دردی نمی‌خورد پس چرا وجود دارد؟ 
شاهد به خاطر اینکه به ما یادآور شود که تفاوت بین ما و میمون‌ها درست در همان چیزی است که به درد نمی‌خورد. مثلا زیبایی به چه درد می‌خورد؟ ترحم، هماهنگی، این‌ها به چه درد می‌خورند؟ مسائل مهم هرگز به درد کسی نخورده‌اند