سلام
وقت بخیر 
🟡نقد کتاب دیدم که جانم میرود
خلاصه:ماجرای بین حمید و مصطفی،دوستی دو نوجوان است که راهی جبهه میشوند.
و در واقع نویسنده خاطرات خودش و دوست صمیمی اش که شهید شدن را نوشته.
🟩نقاط مثبت:متن کتاب روان است و مخاطب راحت ارتباط برقرار میکند.
🟢در بعضی از کتب شهدایی میبینم که شهید رو نویسنده جوری توصیف کرده که ما میگیم ما کجا شهدا کجا ولی این نویسنده خیلی قشنگ توصیف کرده.
🟢ماجرا ها یک سیر مشخص دارن و پراکنده نیستن.
🟢از اینکه در مورد هر شخصیت در پاورقی نوشته بودن خیلی خوشم اومد
🟢عکس های آخر کتاب خیلی زیبا و برای احساس همزاد پنداری مخاطب بسیار عالی هست و تاریخ زدن و معرفی افراد در عکس.
🟢صحنه ها و اتفاقات خیلی  خوب توصیف شده.
🟢اسم کتاب رو بی نهایت دوست دارم.
🟢من با خوندن این کتاب خییلی حال خوبی پیدا کردم دوستی هایی از این جنس زیبا هستن، دوستی خدایی که باعث بشه هر دو طرف رشد کنند و برسن به حضرت دوست.
من تشکر میکنم از نویسنده محترمشون.
لطفاً برای شادی روح شهید مصطفی کاظم زاده صلواتی هدیه کنید.🙏🦋
          

            تو تخفیف ده درصدی دانشگاه شریف  شب قدر امسال خریدم😁 از اسمش فکر کردم حتما خاطرات گردآوری شده همسر شهید ازش هست که نویسنده گردآوری کرده ولی رکب خوردم و دیدم که نویسنده خودش صاحب مجلسه و رفیق صمیمی شهید هست که عکسش روی جلده 

✅ نکته جالب توجه برام این بود که وقتی جامعه از نظر معنوی رشد میکنه چقدر  سرنوشت اعضای جامعه تغییر میکنه و تو این کتاب تا حدی با حال و هوای نوجوون‌های دهه ۵۰ و ۶۰؛ (با توجه به نوجوون بودن نویسنده در آن زمان) آشنا میشیم و متن روانی داره و جالبه 

❌والا شما که غریبه نیستید نکته منفیش به نظرم یک جاهایی که از دوستیشون با هم گفته که گریه شون می‌گرفته از ندیدن هم و ... موارد اینطوری خیلی ارتباط برقرار نکردم🤭 

✅عمیقا ولی به نداشتن دوستی مثل رابطه مصطفی و حمید داودآبادی غبطه خوردم🤒 اینکه آنقدر برنامه‌ریزی میکردن برای رشد معنویشون😭
          

            قلم خوبی داره
داستانشم خیلی جذابه
اما نمیپسندم و بنظرم خوندنش برای نوجوونا شاید آفاتی هم داشته باشه
داستان  وابستگی شدید بین دو نوجوون رزمنده هستش
          

            روایت جذابی نداشت. سوژه قشنگی بود ولی قلم آقای داوودآبادی رو نمی‌پسندم ولی در کل از خوندنش پشیمون نیستم.

«دیدم که جانم می رود» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/12205
          

            سلام
شاید بدترین کتابی که می‌تونستم راجع‌به یک شهید بخونم همین کتاب بود. به دلیل تعریف زیاد و هم‌محلی بودن با شهید کتاب رو خوندم. شاید نیمی از کتاب نگذشته بود که کنارش گذاشتم. 
چیز جدیدی برای گفتن نداشت. رابطه‌ی شهید و دوستش به شدت شبیه دوستی دو تا دختر بود. اینجای کتاب خیلی توی ذوق می‌زد. اصلا حس خوبی نمی‌داد. 
عطش و شهوت زیادی برای چاپ کتاب راجع‌به شهدا هست. شاید بهتر باشه به محتوای کتاب‌ها بیشتر توجه بشه و قبل از چاپ از خودشون بپرسن: چه چیز این کتاب ارزش چاپ دارد؟
به هیچ کس پیشنهاد نمی‌کنم.
          

            بسم الله 

همین ابتدای نوشته باید بگویم که درک چنین کتابی، امروزه، از درک و فهم سنگین ترین کتاب‌های فلسفی و عرفانی سخت‌تر و پیچیده‌تر است...
داستان دو نوجوان که به سختی عاشق هم می‌شوند. برای رسیدن به حقیقت، به خدا... اصلاً رفتار این دو قابل درک نیست... چگونه می‌شود که دو نوجوان در راه خدا آن‌چنان غرق در یکدیگر شوند که از نگاه و چهره همدیگر در پی جست‌وجوی خدا  باشند؟ حقیقتاً گیج شده‌ام...

مصطفی و حمید ناگهانی و در اثر یک اتفاق و معرفی ساده با هم آشنا می‌شوند. ابتدا حمید الگوی مصطفی می‌شود، اما کم‌کم مصطفی از حمید پیش افتاده و در انتها برنده میدان می‌شود. روزی در سنگر، مصطفی به حمید می‌گوید که می‌خواهد به تهران برگردد، حمید که بار سنگین به جبهه آوردن او را تا آن روز به روی دوش می‌کشیده، خوشحال از این خبر به مصطفی می‌گوید: کی برمی‌گردی؟ او جواب می‌دهد: بعدازظهر. حمید می‌گوید: چرا الآن نه؟ اما مصطفی می‌گوید: آنطور که در ذهن توست برنمی‌گردم، قرار است شهید شوم. پس از آنکه حمید مطمئن از شهادت مصطفی می‌شود دستش را از پیشانی تا چانه او می‌کشد و می‌گوید: همیشه دوست دارم حس لمس صورتت زیر دستانم بماند.
این حجم از احساس ناب را حقیقتاً این روزها هیچکس به معنای مطلقش نمی‌تواند درک کند.

قلم حمید داوودآبادی به معنای واقعی کلمه روان و جذاب و همجنس داستان کتاب بود. کتاب به شدت خوش‌خوان و در عین حال عجیب است.

حمید، نمونه عجیبی از جاماندگان است، تا لحظه آخر نمی‌خواست مصطفی شهید شود و به او می‌گفت که باید بمانی، اما حتی لحظه‌ای هم به این فکر نمی‌کرد که از مصطفی بخواهد تا با یکدیگر شهید شوند. در جای جای کتاب نام دوستانش که شهید شدند را ذکر می‌کند اما فقط درباره یکی از آن‌ها (مصطفی) می‌گوید که: اگر تو شهید شوی تا آخر عمر می‌سوزم. وقتی از او می‌پرسد که چگونه می‌سوزی؟ پاسخ می‌دهد: مثلاً اسم پسرم را همنام تو می‌گذارم تا هربار صدایش کردم یاد تو و رفاقتت به ذهنم بیاید و آتش بگیرم از رفتنت.

نام کتاب و تلمیحش به بیت معروف از سعدی، کاملاً به جا و درست است. حقیقت کتاب در این عنوان خلاصه شده است. باید بخوانید و ببینید که جنگ و خمینی با جوانان و نوجوانان ما چه ها کرده‌اند. چند سال و چند قرن باید می‌گذشت و چند استاد عرفان باید با نوجوانان و جوانان ما کار می‌کردند که چنین الماس‌هایی تربیت شوند. خمینی به ناگاه معدنی از الماس برای این کشور به ارمغان آورد. لحظه لحظه و ثانیه ثانیه عمرمان را دانسته یا ندانسته، مستقیم یا غیرمستقیم مدیون این بزرگ مردیم.