فقط چخوف می‌تواند طوری اندوه را توصیف کند که قلبت به درد آید و بغض گلویت را در دستانش بفشارد.
ای کاش یک نفر به این مرد می‌گفت که طولانی تر بنویس ، بیشتر بنویس بگذار بیشتر در دنیای نابت غرق شویم..
        

          غمناک و واقعی بود. داستان مرد درشکه‌چی که دنبال یک نفر میگرده تا اندوه و دردش رو باهاش در میون بذاره و ...
«نمایش صوتی داستان «اندوه»» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/63551
        

          چه قدر خوبه این چخوف!
چه قدر اندوه رو خوب میفهمه، و خوب توصیف میکنه. 
        

          “غم او بزرگ و بی حد و حصر است.اگر دلش میترکید و غصه اش بیرون می ریخت،شاید همه دنیا را با خود می برد.و با این همه هیچ کس آن را نمیبیند. “
چخوف تو داستانهاش چقدر خوب و ساده حالات درونی انسان و نیازهای روحیش رو نشون میده
آدم وقتی غمی توی دلش داره و یا وقتی دچار سوگ شده شدیدا دوست داره بار اون غم رو با مطرح کردنش با دیگری برطرف کنه ولی متاسفانه چنین مواقعی آدمهایی که بشه با اونها حرف زد کم هستن و اساسا آدمها از چنین موقعیتهایی فرارین!
و من به عینه آدمهای زیادی رو دیدم که در ازدحام آدمهای اطرافشون به حیوانات رو آوردن! دقیقا کاری که شخصیت داستان انجام میده.
        

          "درد این‌جاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست. پهلوانی روسی بود که عربده زد: روی این خاک یک آدم زنده پیدا می‌شود؟! من پهلوان نیستم، اما همین را می‌پرسم و هیچ جوابی نمی‌آید. می‌گویند خورشید همه چیز را جان دوباره می‌دهد. حالا ببینید خورشید را، انگار خودش هم مُرده، مگر نه؟ همه چیز مُرده، هرجا را نگاه کنی جز نعش نمی‌بینی. فقط یک مشت آدم مانده‌اند و دورشان جز خاموشی هیچ نیست؛"

از کتابِ نازنین، فئودور داستایوفسکی