«ویل پیش از اینکه جواب بدهد مدتی طولانی ساکت ماند و بعد گفت:
_باید شادی و نشاط را به این جوان‌ها یاد بدهیم.»

کتاب با جملات بالا تمام می‌شود و همین جملات_که بسیار دقیق و موجز است_ کافی است برای اینکه این کتاب را به کسی توصیه نکنم.
شاید روزگاری رمانی که ضدجنگ و فقط ضدجنگ است خواهان داشته و یا حتا نیاز جوامع جنگ‌زده یا جنگجو بوده باشد ولی الان دیگر مضحک شده. «ضدجنگ»‌بودن از مضمون جدا شده و تبدیل به فرم شده. فرمی برای بیان نگاهی سانتی‌مانتال و اینکه «واووو! من چقدر طرفدار صلح و انسان‌دوستی‌ام!»
حتما دیگر سراغ رمانی که فقط و فقط ضدجنگ است و حرف دیگری برای گفتن ندارد، نمی‌روم.

مهم‌ترین ارزش کتاب، ترجمهٔ درخشان پرویز شهدی است.
وگرنه که جنگ را اگر فرانسویان روایت کنند، آلمان‌ها کثافتند و اگر آلمان‌ها روایت کنند، بریتانیا و باقی متفقین، عوضی!

جنگ بدون معنا، در هر صورتی کثیف است. چه این‌طرف و چه آن‌طرف!
          

            تاق افسران"، اولین رمان " مارک دوگن" است که در سال 1998 منتشر شد و هجده جایزه ادبی را از آنِ خود کرده است. 

〰️این رمان، داستان افسر و مهندس جوانی به نام "آدرین فورنیه" می‌باشد که در روزهای اول جنگ جهانی اول(و روزهای اولیه اعزامش) قبل از اینکه حتی یک آلمانی را ببیند، به شدت مجروح می‌شود.
 
〰️داستان فورنیه از ابتدای جنگ جهانی اول تا پایان جنگ جهانی دوم می‌باشد. 

〰️داستانی نه در میان جبهه های نبرد و سنگرها بلکه از دید بازماندگان جنگ و در اتاقی در یک بیمارستان نظامی که افسران مجروح؛ نه هر جراحتی، بلکه جراحتی که در آن به از دست دادن بخشی از صورت منجر شده، حضور دارند، روایت میشود. 

〰️ما زندگی آنها را به عنوان یک گوشه نشین برای سالها در یک بیمارستان نظامی دنبال می کنیم. در این اتاق که آینه‌‌ای وجود ندارد چهره دیگران برای هر کدام بازتابی از خود آنهاست. 

〰️گذشته از زخم های فیزیکی، این قلب‌ها و روح‌هایشان نیز هستند که باید ترمیم شوند. درام های انسانی‌ای که هر روز در این اتاق اتفاق میفتد. 

〰️دوگن از طریق "اتاق افسران"  ما را به پوچی و بی رحمی جنگ به طور متفاوتی نزدیک می‌کند. او در وصف این بدی های کوچک و بزرگ سرآمد است و بسیار واقع بینانه، و با روایتی ساده ولی در عین حال متاثرکننده و گیرا و بدون اضافه گویی و تحمیلی همدلی خواننده را برمی‌انگیزاند. و اثرات و زشتیهای جنگ را با دیدی متفاوت به نمودی تازه در ذهن خواننده می آورد، دیدگاهی که کمتر به آن پرداخته شده و حتی کمتر کسی به آن توجه کرده است .

〰️داستان به صورت اول شخص و از زبان فورنیه  گفته میشود، و ما همه چیز را بسیار ملموس از زبان اون درک میکنیم. 

〰️در این کتاب ضد جنگ، همبستگی و همدلی مجروحان، تنهایی آنها، نگاه دیگران و خیزش آهسته آنها به سوی زندگی به خوبی به تصویر کشیده میشود.

〰️فیلمی با اقتباس از این رمان در سال ۲۰۰۱ به کارگردانی "#فرانچوئیز_دوپایرن"  ساخته شده است.
پ. ن۱: اتاق افسران کتابیست که در مدارس فرانسه تدریس می‌شود.
پ. ن۲:به نظرم در وضعیت روحی نامناسب به سراغ این کتاب نروید
          

            مارک دوگن مثل دیگر نویسنده ها به ما قسمتی از جنگ رو نشون نمیده که در اون کنار سرباز ها و فرمانده هاشون بوی خاک و صدای شلیک گلوله ها و فداکاری مردان جنگ و کشته شدن متعدد افراد رو شاهد باشیم. به جای اون مارو میبره بین کسانی که جراحت های عمیقی برداشتند و از میدان جنگ به بیمارستان ها کشیده شدند. اون ها نه میتونن مثل قبل برای وطن بجنگند نه میتونن به راحتی به سمت خانواده‌ هاشون برگردند. در این کتاب ما با زنان و مردانی روبرو میشیم که جنگ چهره اون هارو ازشون گرفته. از دست دادن قسمت های مختلف صورت، از بین رفتن شنوایی یا قدرت تکلم یا بویایی و از همه سخت تر، از دست دادن زیبایی انسانی که در صورت هاشون بوده به حدی که خیلی از خانواده هاشون اون هارو دیگه به جا نمیارن.
~کتاب رو با ترجمه پرویز شهدی و گویندگی اطهر کلانتری گوش دادم که تجربه خوبی بود.
          

            خب به طور کلی بخوام بگم، اون طور که تعریف می کردن نبود، بهم می گفتن میخکوبت می کنه و تحت تاثیر قرارت میده و بلا بلا بلا. 
چیز جدیدی برام نداشت و خب چیزای خیلی بد تری دیده ام
ولی به وجهی از جنگ اشاره کرده بود که شاید از نظر من مهم ترین باشه و اون هم پشت جبهه در زمان جنگ و بعد از اون بود.

این کتاب رو به صورت متنی و صوتی همزمان پیش بردم.
باید بگم که اطهر کلانتری واقعا عالیه، خیلی تر و تمیز صحبت می کنه و تفاوت توی شخصیت ها رو نشون میده.
با اینکه کتاب صوتی دوست ندارم ولی خب این فرد استثناست.
          

            اتاق افسران ماجرای افسری به نام آدرین فورنیه ست که در نخستین روزهای جنگ جهانی اول از ناحیه ی صورت به شدت مجروح میشه. او رو به بیمارستان نظامی منتقل و در بخش مربوط به افسرانی که آسیب چهره دارند بستری می کنند. حالا، این افسر می خواد تجربه هاش رو برامون روایت کنه. از عمل های جراحی پی در پی گرفته تا سختی های یک مجروح، روابط با دوستان و خانواده و جامعه و حتی اخبار جنگ.
داستان های مربوط به جنگ جهانی معمولا به دلم نمی نشینند ولی اتاق افسران یکی از اون هایی بود که واقعا دوستش داشتم. هم شکل روایت رو و هم طرح کلی داستان رو. اتاق افسران داستان جنگه اما داستان جنگی نیست. ما جبهه و خط مقدم نمی بینیم. به جز چند صفحه ی آغازین و پایانی، همه ی داستان در یک بیمارستان می گذره؛ در تمام طول جنگ جهانی.
چیزی که خیلی درباره ی این کتاب دوست داشتم، ظرافت قلم نویسنده در توصیفات بود. داستان از زبان اول شخص گفته میشه. ما چیزی رو می بینیم که آدرین می بینه. چیزی رو می شنویم که او می شنوه و چیزی رو حس می کنیم که او حس کنه.  مدام صحبت از زخم، جراحی، عفونت، سوختگی، خون و چرکه اما برعکس خیلی از کتاب های جنگی دیگه، یا حتی کتاب های اجتماعی کشور خودمون، در این کتاب به هیچ وجه بوی تعفن حس نمیشه. نویسنده زور نزده تا خواننده حالت تهوع پیدا کنه. توصیفات جوری نیست که آدم چندشش بشه اما عمیقا متاثر کننده ست. جوریه که انگار اونجا باشی و با تمام وجودت درد و رنج کسانی که مهم ترین عضو، یعنی چهره شون رو، از دست دادن حس کنی. به نظرم این بویناک نبودن کتاب نکته ی خیلی خیلی مثبتیه که این روزها کمتر دیده میشه.
نوع پرداخت به قربانی بودن سربازان هر دو کشور آلمان و فرانسه هم جالب بود؛ این که آدم های بی گناه به خاطر درگیری های سیاستمداران می جنگند و کشته یا مجروح میشن اما در نهایت، این مردان سیاست تصمیم به صلح می گیرند.
در پایان؛ 
دردناک ترین قسمت کتاب برای من جایی بود که مردان چهره از دست داده سرانجام به زندگی عادی بازمی گردند. از اون ها استقبال میشه و مثل قهرمانان پذیرفته میشن اما زنی که همه ی زندگیش رو وقف رسیدگی به سربازان کرده و صورتش مجروح شده هرگز پذیرفته نخواهد شد. دیگه نمی تونه به زندگی عادیش برگرده و هیچ کس مثل قهرمان بهش نگاه نمی کنه. چون او مرد نیست. زنیه که صورت زیبایی نداره و انگار، زن فقط صورته. اگر نباشه، به هیچ دردی نمی خوره و لایق هیچ چیز نیست.

یک ستاره ای که کم کردم صرفا به خاطر وجود کلمانس در داستان بود و روابطش با فورنیه که به نظرم زیادی نالازم و الکی بود. انگار نویسنده پیش خودش گفته بود حالا بذار یه ماجرای عشقی هم این وسط بچپونم. 
خوشحالم که زیاد بهش پرداخته نشد.
          

            کتاب اوتاق افسران، واقعاً کتاب تلخی است و حجم کمی هم دارد ولی داستانش خیلی طولانی است، از آغاز جنگ جهانی اول تا پایان جنگ جهانی دوم..
داستان این کتاب، زندگی افسری را بیان میکند که با ورود به جنگ قبل از این که با نازی های آلمان حتا رو به رو شود. در اثر اثابت یک خونپاره بهشون از ناحیه صورت زخمی میشود و به یکی از بیمارستان ها در فرانسه فرستاده میشود. وسال های زیادی را در این بیمارستان میگذارند و دوستان بیشتری پیدا می‌کند که اون ها هم از ناحیه صورت زخمی شده اند و یکی از اون ها یک خانم می‌باشد.
غم انگیز ترین قسمت این کتاب جایی است که جنگ تمام میشود واین افسران به زندگی عادی برمی‌گردن  و مدال های قهرمانی بهشون داده میشود.در جامعه دوباره پذیرفته می‌شوند.
یگانه کسی که نمی‌تواند در جامعه برگردد و مدال قهرمانی دریافت کند. زنی است که با افسران در بیمارستان بستری بود. چون زن است و صورت زیبا دیگه ندارد جامعه  و حتا خانواده اش اون را نمی پذیرند و مدال قهرمانی هم دریافت نمیکند 
خیلی تلخه اینجا 
و دلیل اینکه یک ستاره کم داده ام  همین موضوع است ...
و من هم فایل های صوتی این  کتاب را گوش داده ام خیلی غم‌انگیز است..
          

            کتاب نهم
۲۷-۳۱ اردی‌بهشت سال ۰۲
۳.۵ ستاره

ماجرای کتاب از سال ۱۹۱۴ همزمان با شروع جنگ جهانی اول آغاز میشه، وقتی آدرین ۲۴ساله یکی از افسران فرانسوی پیش از اعزام به خط مقدم و رویارویی با حتی یک سرباز آلمانی، بعلت انفجار توپ از ناحیه صورت دچار جراحت میشه. زخمی عمیق و وحشتناک که کام و فک بالایی‌ش رو از بین می‌بره و حفره‌ای ترسناک روی صورتش به جا می‌ذاره. آدرین به بیمارستانی در فرانسه منتقل میشه و سال‌ها اونجا بستری می‌مونه.
.
.
ما تو این کتاب با وجهه جدیدی از سیاهی‌های جنگ روبه‌رو میشیم. که با نابودی چهره انسان‌ها، بی‌رحمانه‌ترین آسیب رو به جسم و روحشون می‌زنه. آسیبی که قطع دست و پا و نخاع و حتی مرگ نمیتونه باهاش برابری کنه. آدرین در جایی از کتاب میگه: «فقط کسانی‌که مرده‌اند می‌توانند به ما غبطه بخورند، گرچه به این هم مطمئن نیستم.»
این آدم‌ها زنده می‌موند تا نمود انسانی زشتی‌های جنگ باشند با جراحتی که تمام داشته‌های دنیای گذشته‌ رو با نداشته‌های دنیای جدید جایگزین میکنه..
خانواده و جامعه چه واکنشی به این آدم‌های بی‌صورت خواهد داشت؟ ترس؟ ترحم؟ انزجار؟ خود این آدم‌ها چه احساسی خواهند داشت وقتی برای اولین‌بار چشمشون به هیولای توی آینه میفته؟ وقتی معشوقه‌شون، بچه‌شون اون‌هارو نمیشناسه. 
. 
. 
کتاب پر از توصیفات دردناک و حقایق کشف‌نشده ست و زبان نویسنده در بیان این بی‌رحمی‌ها، سرد و بی‌احساسه چون جنگ سرد و بی‌احساسه. جنگ این فرصت رو به ما نمیده تا برای شخصیت‌های کتاب دلسوزی کنیم، باشتاب و بی‌رحمانه می‌تازه و صورت‌ها رو درو می‌کنه و توده‌ی انبوهی از مصیبت به‌جای می‌ذاره. 
.
.
کتاب حجم خیلی کمی داره، اما برهه‌‌ی زمانی زیادی رو در بر می‌گیره؛ از آغاز جنگ جهانی اول تا پایان جنگ جهانی دوم.. و پایان‌بندی‌ش زیبا و تاثیرگذاره. ترجمه‌ی قابل قبولی هم داره. پیشنهاد می‌کنم کتاب صوتی‌شو با صدای گرم و جذاب اطهر کلانتری از رادیو گوشه بشنوید.