نمایش نامه «ماتئی ویسنی یک» از این صحنه آغاز می شود که مردی از خواب بیدار می شود و زنی ناشناس را در بسترش می بیند. گفتگوهای کوتاه بین مرد و زن، صحنه اول نمایش نامه را شکل می دهند. این گفتگوها حول محور آشنایی این دو می چرخند، در مهمانی شب پیش، جایی که مرد مست کرده، ساکسیفون نواخته، شعر خوانده و سرانجام روی لباس زن بالا آورده است!
در صحنه های بعد با مرد بیشتر آشنا می شویم، با سبک زندگی او، خانواده اش، شغلش و خاطراتش؛ امّا زن در تمام نمایشنامه در سایه می ماند. او تنها مصاحبی صمیمی و همدل است، گوشی شنوا، نوازش دهنده و مونس.
آرام آرام گفتگوهای بین مرد و زن قالب واژه ها را ترک می کنند و تبدیل به ندا و سپس تبدیل به سکوت می شوند و در انتهای نمایش نامه، مرد و زن از "قالب تن" خارج می شوند و تبدیل به یک آواز می شوند.
                          
با یک تحلیل یونگی می توان نمایش نامه "خرس های پاندا" را سیر و سلوک یک مرد در مسیر ارتباط با "وحی شخصی اش" دانست، همان پدیده ای که "کارل گوستاو یونگ" نام آن را "آنیما" یا "مادینه روان" می گذارد: بخش زنانهٔ درون یک مرد، همان بخشی که یک مرد را صاحب خلاقیت، اشراق، الهام و کشف و شهود می کند.
مرد ابتدا زن را نمی شناسد اما ملاقاتش با زن در "احوالات دیونیزوسی" رخ داده است: موسیقی، شعر، مستی، خود را بالا آوردن و از هوش رفتن.
پس از ارتباط مرد با «آنیمایش» پرندگانی از جنس نور در خانهٔ او لانه می کنند و با هر واژه، هر فکر و هر نفس او زاد و ولد می کنند. این همان مسیر "هنرمند شدن" از دیدگاه یونگی است: ارتباط یک مرد با آنیما (مادینه روان درونش).
"ماتئی ویسنی یک" در این نمایش نامه بسیار کوتاه به شکلی شاعرانه و استعاره ای، جهان شناسی و هستی شناسی (اُنتولوژی) خود را بیان می کند:
زایش و مرگ، وحدت و کثرت، جسم و جان، واژه و معنا در یک دیالکتیک شاعرانه از یکدیگر متولد می شوند و در یکدیگر می میرند.
نمایش نامه "خرس های پاندا" خود، پیکره (فرمی) آنیمایی دارد: بی زمانی، بی مکانی، ابهام، ایهام و فضایی پر از افسون، راز و مستی خواننده را با ذات "آنیمایی" زندگی متصل می سازد.

نویسنده: دکترمحمدرضاسرگلزایی(روانپزشک)
          

            داستان هاى خرس پاندا...:
هميشه وقتى توى كتاب فروشى هاى مختلف كتاب رو ميديدم كاملا از اسم روى جلد قضاوت ميكردم و ميگفتم كه احتمالا يه نمايشنامه مسخره ديگست ولى واى!
اين نمايشنامه دو بخش داره. بخش بيرونى داستان كه ميشه متن تمام كتاب بدون در نظر گرفتن تمام استعاره هايى كه در تك تك جمله هاش به كار رفته 
و ديگرى خود داستان با نگاهى سمبليك كه از بي نظير ترين ها در نوع خودش بود و انقدر در موردش توى ريويو هاى مختلف گفته شده كه ديگه دليلى براى توضيح دوباره نميبينم. 
اما به غير از به قولي mind blowing بودن استعاره هاش- به طورى كه مجبور شدم دو سه روز كتابو بذارم كنار، بهش فكر بكنم و بعد برم سراغ داستان بعدى-  چيزى كه باعث شد عاشق اين نمايشنامه بشم اين بود كه قبل از خوندن نقد هاش و بدون در نظر گرفتن همون قسمت عميق درونى ماجرا هم كاملا تونستم از داستان لذت ببرم و به نظرم اين كاريه كه هر نويسنده اى از پسش بر نمياد! 
سه شب با مادوكس: اما اين يكى داستان بر خلاف داستان هاى خرس پاندا بدون قسمت استعاره ايه خودش هيچ بود مخصوصا كه ديالوگ ها به دليل ماجراء نمايشنامه مدام تكرار ميشد و باعث ميشد من خواننده حوصلم سر بره وبعضى از جمله هارو ديگه نخونم. اما در كل دوباره بسيار هوشمندانه نوشته شده بود!
دليل كم كردن اين يك ستاره هم به دليل ايراد هايى بود كه نميشنامه سه شب با مادوكس از نظر من داشت ! همين!